Η υποκρισία της Αριστεράς...

«Η «αστική δημοκρατία» δεν πέφτει μόνο με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Θέλει χτυπήματα και ψηλά. Παιδεία και ασφάλεια είναι δυο καίρια σημεία και πρέπει να τα χτυπάς με επιμονή. Δημιουργούν στο πόπολο μια καθολική αίσθηση απαξίωσης, φτιάχνουν κλίμα έκπτωσης, εξανεμίζουν την προσδοκία. Απλώνουν έναν φόβο που δουλεύει υποδόρια πάνω στο κοινωνικό σώμα και το παγώνει.    
   
Στον υπαρκτό μπορεί να πεινούσαν, αλλά την παιδεία και την αριστεία τις είχαν περί πολλού. Τα ονόματα των πρώτων κάθε χρονιάς γράφονταν με χρυσά γράμματα στις εισόδους των σχολείων. Γι’ αυτό και πήγαν πρώτοι στο διάστημα. Εξάλλου αποκλεισμένοι στη δική τους «ήπειρο» έπρεπε να είναι ικανοί να φτιάχνουν τα πάντα μόνοι τους. Οι δικοί μας κακοί αντιγραφείς που μάσησαν και κακοχώνεψαν τις γραφές του γαλλικού στρουκτουραλισμού, είπαν να καταστρέψουν τη δυτική παιδεία με τη μέθοδο της ήσσονος προσπάθειας, της χαλάρωσης και του «δώσε πτυχία στον λαό». Δεν ήθελε και πολύ. 

Μετά τη μεταπολίτευση η ιδεολογία της εκπαιδευτικής αποδόμησης έγινε κτήμα όλων, αριστερών, δεξιών και κεντρώων. Και πολλοί από τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων τη λάτρεψαν, μιας και τους βόλευε. Έκρυβε την ασχετοσύνη ή την ιδιοτέλεια με ένα πολιτικά ορθό περιτύλιγμα μαθητοπατερισμού. Και έτσι τρεις υπουργοί βγαλμένοι από τα σπλάχνα της ανανεωτικής αριστεράς ανέλαβαν να ολοκληρώσουν την καταστροφή της ελληνικής εκπαίδευσης. 

Δυο πράγματα τους ενοχλούσαν περισσότερο. Η συνάφεια του ελληνικού πανεπιστήμιου με το ευρωπαϊκό, δυτικό κεκτημένο και η αριστεία. Και προσπάθησαν να τα καταστρέψουν ανατρέποντας τους νόμους της προηγούμενης περιόδου. Τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία, το Νέο Λύκειο και τα Συμβούλια Διοίκησης πλήρωσαν τη νύφη. Με τη σιωπηρή συμφωνία της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Πώς αλλιώς;

Με την ασφάλεια τα πράγματα ήταν πιο άγρια, μιας και εδώ ο φόβος παράγει τη δική του πολιτική, πέρα από προθέσεις. Οι άξονες ήταν δύο. Ανοίγουμε τις φυλακές να βγει έξω ο σκληρός ποινικός, να πιάσει πάλι την τέχνη του και αποσύρουμε την αστυνομία από τον δρόμο, ώστε να εμπεδώνεται το κλίμα απειλής που κλονίζει συθέμελα τη Δημοκρατία. 

Το να λυμαίνονται την περιοχή της Ακρόπολης και του Φιλοπάππου συμμορίες αλλοδαπών ληστεύοντας ντόπιους και τουρίστες δεν είναι θέμα ποινικό, είναι πολιτικό. Το να συλλαμβάνονται και να αφήνονται ελεύθεροι μέχρι να πετάξουν το παιδί από τον βράχο δεν είναι δικαστικό, είναι εξόχως πολιτικό.Το να μετατρέπονται το προαύλιο της ΑΣΣΟΕ, το Πεδίο του Άρεως και οι γύρω δρόμοι σε παζάρι σάρκας, πρέζας και λαθραίων, ή το να καθίσταται η περιοχή των Εξαρχείων «άβατη» είναι θέματα πολιτικά και πραγματώθηκαν με πολιτικές προθέσεις. 

Όλα αυτά άφησαν αποτύπωμα στην κοινωνία που καμιά κανονικότητα και καμιά ανάπτυξη δεν θα τα σβήσει εύκολα. Ειδικά όταν ως αντιπολίτευση συνεχίζετε να τα υπερασπίζεστε μετά λόγου γνώσεως.εν ήσασταν μόνο εσείς έτοιμοι από καιρό. Δεν ξέρατε μόνο εσείς. Ήξεραν και οι πολίτες. 

Η οικονομική κρίση ανέδειξε τη βαθιά πολιτισμική κρίση μιας ημιμαθούς κοινωνίας που φθάρθηκε και ξευτελίστηκε από τη δανεική ευημερία και, όταν ένιωσε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, μίσησε και τον εαυτό της. Διχάστηκε, παραδόθηκε στους ψεύτες, αποθέωσε τους λαοπλάνους και έψαξε μετά μανίας την αυτοκαταστροφή της με χορούς και πανηγύρια στην πλατεία Συντάγματος. 

Τελικά όλοι ξέρανε, όλοι ήταν έτοιμοι και κανείς αθώος.Σήμερα ακούω τους χτεσινούς σας ψηφοφόρους να αναρωτιούνται, «μα είναι αυτή αριστερά»; Υπονοούν ότι, αν ήσασταν αριστερά, θα είχατε καταστρέψει τη χώρα ολοσχερώς. Και αυτό είναι δικό σας έργο. Είναι το έργο σας».

                          (Απόσπασμα άρθρου του Λ.Kαστανά από την ΑΤΗensvoice)