«Ο ταμίας του πολυκαταστήματος είχε πολύ σοβαρό ύφος. Απάντησε
στην εύλογη ερώτηση του πελάτη, «Πόσα πρέπει να σας πληρώσω;» όπως έπρεπε:
Πρέπει πρώτα να δώσετε 50 σεντς για να απαντήσω στην ερώτησή σας, είπε
εξηγώντας ότι είναι τα «τέλη εξυπηρέτησης».
Στο καθαριστήριο ο πελάτης έδειχνε
πρόθυμος να κάνει ό,τι του πουν. «Πόσα πρέπει να δώσω για να μάθω τι θα
πληρώσω, όταν πάρω τα ρούχα μου;», ρώτησε.
Ο χασάπης ήταν ευγενικός και
πρόσχαρος προς την πελατεία. «Καλημέρα, θα σας πω δωρεάν, πόσο κοστίζει το
μοσχαρίσιο κρέας» ξεκαθάρισε, ενώ οι πελάτες δήλωναν ενθουσιασμένοι πως τον
προτιμούν. Δεν χρέωνε «τέλη ενημέρωσης».
Αν οι σκηνές αυτές φαίνονται παράλογες,
πρέπει να αλλάξετε γνώμη. Τα εμπορικά καταστήματα, το καθαριστήριο κι ο χασάπης
της γειτονιάς έχουν μείνει... πίσω. Οι τράπεζες, όμως, όχι και γι’ αυτό θα
χρεώνουν προμήθειες σε όλους. Για κάθε κίνηση. Ακόμα και για να μάθουν το
υπόλοιπο του λογαριασμού τους οι πελάτες, δηλαδή να μάθουν τι χρήματα έχουν
εμπιστευθεί οι ίδιοι στην τράπεζα.
Εφόσον θα πληρώνουν για να μάθουν πόσα
χρήματά τους διαχειρίζονται οι τράπεζες, πολύ περισσότερο υποχρεούνται να
πληρώσουν επειδή τους δόθηκε αριθμός ΡΙΝ για να κάνουν συναλλαγές με την κάρτα.
Οταν γίνεται προσπάθεια να χρησιμοποιούνται περισσότερο οι κάρτες για να
περιοριστεί η φοροδιαφυγή, η αύξηση προμηθειών δεν είναι μια απλή τραπεζική
εργασία.
Είναι ισοδύναμο με επιβολή έμμεσου φόρου. Είναι «χαρτόσημο υπέρ των
τραπεζών» και βαρύνει τους καταναλωτές. Ενας άδικος φόρος που δεν ενέκρινε η
πλειοψηφία της Βουλής αλλά μάλλον τον ανέχεται».
(Απόσπασμα άρθρου του Σ. Κωνσταντινίδη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου