Το διάταγμα 477...

«Μία εβδομάδα πριν την ορκωμοσία του Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας η Βουλή εκδίδει το διάταγμα 477. Πρόκειται για την πράξη που καθορίζει το πλαίσιο του Προέδρου της χώρας. Καταργείται ο πρωθυπουργός. 

Ο Πρόεδρος επιλέγει και ορκίζει τους υπουργούς του. Αυτός επιλέγει τον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Αυτός ορίζει την στρατιωτική ηγεσία. Ο ρόλος του Κοινοβουλίου είναι πλέον θεσμικά αδύναμος και ουσιαστικά «υποστηρικτικός». Η «πράξη 477» είναι το κείμενο που περιγράφει το νέο πολιτικό σύστημα της Τουρκίας και θεσπίζει τον εφιάλτη του ασιατικού μοντέλου αυταρχισμού. 

Δυστυχώς την Δευτέρα που μας πέρασε ορκίστηκε στην Άγκυρα ο εκφραστής ενός ιδιότυπου ασιατικού φασισμού. Ένα δεύτερο Ιράν θεσμοθετήθηκε στην Εγγύς Ανατολή. Οι αναφορές στο Ισλάμ είναι απλώς η σάλτσα που «δένει» το πολιτικό προϊόν. Όπως ο «Εθνικοσοσιαλισμός». Ένα ιδεολογικό περιτύλιγμα ως άλλοθι ενώπιον των μαζών. 

Η πρώτη ενέργεια του Ερντογάν ήταν να τοποθετήσει στην θέση του Υπουργού Οικονομικών τον… γαμπρό του. Τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές από τότε που διακινούνταν οι δεσμίδες τα δολάρια μέσα σε κουτιά από παπούτσια (ισλαμική εκδοχή των pumpers) μέχρι τις offshore στη Μάλτα και τις βρομοδουλειές με την Τεχεράνη και τα φορτία χρυσού.

Το ενδιαφέρον στην παρούσα φάση είναι ότι αυτό το νέο κράτος με την νέα τάξη πραγμάτων εφάπτεται των ελληνικών συνόρων από το τριεθνές του Έβρου έως την «Πράσινη Γραμμή» της Κύπρου. Μία γραμμή που καθορίζεται μεν από Συνθήκες και Πρωτόκολλα αλλά που οι υπογραφές «τελούν υπό αναθεώρησιν» ως προς την κυριαρχούσα άποψη της απέναντι όχθης.

Κάθε «φασισμός» είναι και «Αναθεωρητικός». Η επαίσχυντη Συμφωνία του Μονάχου επέτρεψε στον «Φύρερ» να αναθεωρήσει το καθεστώς της Σουδητίας στην Τσεχοσλοβακία και της Αυστρίας και να προσαρτήσει τα εδάφη αυτά «αμαχητί». Ο «Αναθεωρητισμός» συνοδεύει πάντα την παρακμή των Δημοκρατιών. Είναι το απαραίτητο κερασάκι.

Μία δόση θεϊκής εμπνεύσεως, μία ισχυρή γουλιά εθνικισμού που συνοδεύεται από μία ατέρμονη φλυαρία περί ιστορικών καταβολών και κατορθωμάτων. Με τα ΜΜΕ υπό έλεγχο το αποτέλεσμα είναι απολύτως εγγυημένο. Το σύστημα στοχεύει κυρίως τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Επιστρατεύει τους εκπαιδευτικούς κυρίως στην επαρχία και τις πολύ λαϊκές γειτονιές των μεγαλουπόλεων. Μία εκστρατεία στο Αφρίν και πέντε στρατιωτικές εκδρομές στο Ιράκ χαμηλού κόστους και η υπόθεση έκλεισε. Τα φέρετρα προσφέρουν «μάρτυρες» στον κοινό σκοπό. Οι νεκροί είναι ένα μέσον για να επιτευχθεί ο στόχος.   

Ο νόμος 1264/82 για τις απεργίες αλλάζει για πρώτη φορά μετά από 36 έτη. Ήδη, για την απόφαση μιας απεργίας θα πρέπει να αποφασίζει το 50% +1 των εργαζομένων που εκπροσωπούνται στα σωματεία και όχι-όπως ίσχυε μέχρι πρόσφατα- ένα τρίτο οικονομικά τακτοποιημένων μελών στα σωματεία. 

Φαίνεται όμως πως ακόμα και σήμερα, μήνες μετά την αλλαγή του σχετικού νόμου, κάποιες ομάδες συνδικαλιστών εξακολουθούν να λειτουργούν με βάση τα παλαιότερα «κεκτημένα»- και ό,τι ήθελε προκύψει. Έτσι συχνά προσφεύγουν στις αλλεπάλληλες στάσεις εργασίας, τον περιορισμό των οποίων-κατά την ερμηνεία των συνδικαλιστών- δεν προβλέπει ο νόμος».

                   (Απόσπασμα άρθρου του N. Γεωργιάδη από την ΑΤΗensvoice)