Οι Survivors του Ζαππείου...

«Το συνολικό μας χρέος είναι 320 δισ. ευρώ. Πήραμε δεκαετή επιμήκυνση για τα 96 δισ., δηλαδή για το 30% όλου του ποσού που χρωστάμε. Αυτή η δεκαετής επιμήκυνση των 96 δισ., αντιστοιχεί με τριετή επιμήκυνση του συνόλου του χρέους μας. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και για ρωμαϊκό θρίαμβο. Μάλλον για ταπεινότητα και περίσκεψη θα προσφερόταν, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τι υπόσχονταν για το χρέος πριν καβαλήσουν την εξουσία. Βέβαια, το να αναζητά κανείς ταπεινότητα και περίσκεψη στο τσούρμο των χορτάτων που μαζεύτηκε στο Ζάππειο, είναι σα να ζητά από λιοντάρι να γίνει vegetarian. 

Αστείο πράγμα. Ο κρεατοφάγος και ο αμοραλιστής (άνθρωπος δίχως αρχές), δεν μπορούν να αντισταθούν σε μια τρυφερή μπριζόλα και σ’ ένα επικοινωνιακό σώου κοροϊδίας του κοσμάκη. Είναι η ίδια τους η φύση που τους παρωθεί να λειτουργούν έτσι. Πώς να το πω διαφορετικά, δεν ξέρουν άλλο τρόπο να ζήσουν και να κυβερνήσουν, μόνο αυτόν.Εμένα, το σώου της γραβάτας με εξόργισε στιγμιαία, πριν με οδηγήσει σε ύστερο βροντερό γέλωτα. 

Σκέφτηκα έναν ολόκληρο πρωθυπουργό να συσκέπτεται για ώρες με τους συμβούλους του για το πώς ακριβώς θα το κάνει, πως θα εμφανιστεί με γραβάτα και μετά πως θα την λύσει στο κρεσέντο της ομιλίας του, πως θα την κρατά ψηλά φωνάζοντας για τον λαό και όλα τα συναφή που είδαμε. Ανόητη παράσταση, που θα μείνει στην ιστορία για την χαζομάρα της και για την απόλυτη αναντιστοιχία μηνύματος και ουσίας. Ήταν ένα σώου απόλυτης αντιστροφής της οφθαλμοφανούς πραγματικότητας. Ως τέτοιο, έχει ήδη την τύχη που του αξίζει. Η καζούρα πάει σύννεφο.

Μεγαλύτερη εντύπωση όμως, μου έκαναν όλοι οι υπόλοιποι που είχαν συγκεντρωθεί στο υπέροχο αίθριο του Ζαππείου. Διασκέδαζαν τόσο πολύ αναμεταξύ τους και ήταν τόσο έκδηλη η χαρά όλων τους, που κυριολεκτικά έδιναν την εντύπωση ενός περίκλειστου αυτοτροφοδοτούμενου κόσμου. 

Σαν τους Survivors της τηλεόρασης, που τους αποκόβουν απ’ τον κόσμο, τους μεταφέρουν σ’ ένα νησάκι της Καραϊβικής και τους αμολάνε εκεί να ζήσουν επί μακρόν με εντελώς δικούς τους στόχους και κανόνες. Κι αυτοί οι δύστυχοι, κλεισμένοι σε μια τροπική γυάλα, ζουν χαρές, νίκες, θριάμβους, αγωνίες, χειροκροτήματα και παρασημοφορήσεις, πιστεύοντας ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος κινείται κι αυτός στους δικούς τους ρυθμούς και με μπούσουλα την θεματολογία τους.

Απλώς κάποια στιγμή, έρχεται -φευ- η ώρα να πάρουν το αεροπλάνο και να προσγειωθούν πίσω στην πραγματικότητα των κανονικών ανθρώπων και τότε διαπιστώνουν εμβρόντητοι και περίλυποι ότι ζούσαν σ’ έναν εικονικό κόσμο και ότι η έξω κοινωνία κινούνταν ερήμην τους και δίχως να τους δίνει σημασία. Αυτό το σύνδρομο, να χαίρεσαι πραγματικά για κάτι που όλοι οι υπόλοιποι το θεωρούν αφορμή για κλάμα, είναι χαρακτηριστικό εξουσιαστικών ομάδων που βρίσκονται σε αποδρομή. 

Ανήμποροι να στρέψουν υπέρ τους την πραγματικότητα, επιλέγουν να ζουν σ’ έναν εικονικό κόσμο για όσο καιρό τους παίρνει. Μετά, καταρρέουν εν σώματι κι ο καθένας ξεχωριστά.Να μου το θυμάστε, η πρώτη επικριτική ομιλία που θα γίνει στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές για να εκτιμηθούν τα ‘’αίτια της ήττας’’, θα ξεκινήσει με τα ακόλουθα λόγια: «Εμείς παίζαμε με τις γραβάτες, έχοντας αποκοπεί από τον λαό και την αριστερά.» Και θα την κάνει κάποιος απ’ τους Survivors του Ζαππείου, που την Παρασκευή χειροκροτούσε μανιωδώς με το χαμόγελο να φτάνει ως τα αυτιά του…»

                                              (Αρθρο του Δ.Καμπουράκη από το liberal.gr)