Απόψεις...

«Στην Ελλάδα των μεταπολιτευτικών χρόνων, όλες οι «κανονικές» κυβερνήσεις (εξαιρουμένων, δηλαδή, των τεσσάρων υπηρεσιακών και της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή, ο αριθμός των οποίων κυμαινόταν μεταξύ 17-20 μελών) ξεπερνούσαν τα 40 μέλη. Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, λάβετε υπόψη ότι χώρες με πολλαπλάσιο πληθυσμό της Ελλάδας, όπως η Πολωνία των 38.000.000, περιορίζεται στους 23 υπουργούς, ενώ η πρόσφατη κυβέρνηση της Ιταλίας των 60.000.000 αριθμεί 19 υπουργούς. 

Η Σουηδία, μια χώρα με τον ίδιο πληθυσμό και παρεμφερή πολιτειακή και διοικητική οργάνωση με την Ελλάδα, έχει κυβέρνηση με μόνο 11 υπουργεία. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα έχει κατά μέσον όρο τον τετραπλάσιο αριθμό μελών κυβέρνησης από εκείνον που θα έπρεπε να είχε.

Το πελατειακό κράτος ενέχεται για τις δύο παρελκόμενες αιτίες που δημιουργούν τη γιγάντωση των ελληνικών κυβερνήσεων. Η πρώτη αιτία είναι η υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων στο κέντρο. Τα υπουργεία διακρατούν περισσότερες από 23.000 αρμοδιότητες, ενώ αυτές που κατά καιρούς έχουν μεταβιβαστεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν ξεπερνούν τις 650. Τα επίπεδα διοίκησης (περιφερειακό, τοπικό) λειτουργούν περισσότερο ως αποθετήριο ευθυνών και άλλοθι της κεντρικής κυβέρνησης για δύσκολα θέματα (π.χ. πολιτική προστασία) παρά ως αυτοδύναμα επίπεδα λήψης απόφασης».

                                                            (Π.Καρκατσούλης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Δεν είναι η παγκοσμιοποίηση που αλλάζει τους όρους του παιγνιδιού. Αντιθέτως, η παγκοσμιοποίηση είναι –και αυτή– προϊόν της τεχνολογικής εξέλιξης. Γράφαμε και παλιότερα πως, παρά τα θρυλούμενα, η παγκοσμιοποίηση δεν είναι παρά ευκαιρίες που δημιουργεί η τεχνολογία. Από τη στιγμή που κάποιος μπορεί με ένα απλό κλικ στον υπολογιστή του να μεταφέρει τα χρήματά του (δηλαδή τον συμβολικό πλούτο που κατέχει και δεν είναι τίποτε άλλο από λογιστική εγγραφή στο οικονομικό σύστημα) από τη μία άκρη της γης στην άλλη, τότε αναγκαστικά θα έχουμε παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου. 

Οποιοσδήποτε, μικρός ή μεγάλος κεφαλαιούχος, θα ψάξει να βρει τις καλύτερες ευκαιρίες για να αβγατίσει τα λεφτά του και με ευκολία θα τα στείλει εκεί όπου έχει τις καλύτερες αποδόσεις. Από τη στιγμή που το κόστος των μεταφορών διαρκώς μειώνεται, θα έχουμε παγκοσμιοποίηση του εμπορίου. Αν το κόστος παραγωγής συν μεταφοράς εμπορευμάτων από την Κίνα είναι μικρότερο από το κόστος παραγωγής στην Ευρώπη, είναι φυσικό να πλημμυρίσει η Γηραιά Ηπειρος από κινεζικά προϊόντα. 

Από τη στιγμή που η διαφορά στο επίπεδο διαβίωσης μεταξύ του πρώτου και του Τρίτου Κόσμου είναι μεγάλο ενώ το κόστος μετακίνησης ανθρώπων συρρικνώνεται, είναι φυσικό να αυξάνεται η (παράνομη, έστω) μετανάστευση. Ολα τα παραπάνω είναι οικονομικώς λογικές επιλογές».

                                                          (Π.Μανδραβέλης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)