Η τηλεματική και... οι τρύπες

«Υπάρχει ένα ωραίο ανέκδοτο που δείχνει τις παθογένειες του Δημοσίου. Είναι, λέει, ένα συνεργείο δύο εργατών στην άκρη του δρόμου. Ενας μπροστά ανοίγει τρύπες και ο δεύτερος πάει στο κατόπι και τις κλείνει. Κάποιος πολίτης απορημένος για το μάταιο της εργασίας τους ρωτά: «Τι κάνετε εκεί ρε παιδιά;». Τότε ο ένας του συνεργείου απαντά: «Είμαστε ένα τριμελές συνεργείο. Ενας σκάβει την τρύπα, ο δεύτερος βάζει το δένδρο και ο τρίτος την κλείνει. Δυστυχώς, όμως, ο δεύτερος αρρώστησε και δεν ήρθε σήμερα στη δουλειά...».

Αυτό πιθανότατα απαντά στο ερώτημα της συναδέλφου κ. Αλεξάνδρας Κασσίμη, γιατί τοποθετήθηκαν σύγχρονα και πανάκριβα μηχανήματα τηλεματικής σε λεωφορεία που ήταν προς απόσυρση. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ: «Με αφορμή τη μεταφορά του αμαξοστασίου από το Ελληνικό (...) οι γερανοί πήραν φωτιά και ξεκίνησαν τη μετακίνηση των παλαιών οχημάτων προς το αμαξοστάσιο στο Θριάσιο, το οποίο φιλοξενεί κυρίως ακινητοποιημένα λεωφορεία. 

Κατά τη διαδικασία διαπιστώθηκε ότι ορισμένα ήταν πλήρως εξοπλισμένα με τα μηχανήματα της τηλεματικής ή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Τη στιγμή που η εταιρεία έπρεπε να αντιμετωπίσει τις συνεχείς καταστροφές νέων επικυρωτικών μηχανημάτων από βανδάλους, πέταγε στον κάλαθο των αχρήστων αχρησιμοποίητα επικυρωτικά, που τοποθετήθηκαν σε διαλυμένα οχήματα» («Καθημερινή» 21.6.2018).

Δεν γνωρίζουμε αν ο αρμόδιος που θα επέλεγε τα οχήματα στα οποία θα εγκαθίσταντο τα ακριβά μηχανήματα ήταν σε άδεια και οι άλλοι συνέχισαν να σκάβουν και να κλείνουν τις τρύπες. Αλλά αυτό δείχνει την αδυναμία του κράτους σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Στο Δημόσιο δεν νοιάζονται για τα αποτελέσματα. Στον δεύτερο μετρούν το κόστος· ενίοτε υπερβολικά, αλλά αυτού του τύπου η σπατάλη δεν θα περνούσε ατιμώρητη. Κάποιος θα απολυόταν, ενώ στον δημόσιο τομέα ούτε καν αξιολογούνται.

Αν οι συνδικαλιστές, που ορθώς στηλιτεύουν τη μεγάλη αυτή σπατάλη, επέτρεπαν την αξιολόγηση στο Δημόσιο (και φυσικά αν είχαμε μια σοβαρή κυβέρνηση που να τη θέσπιζε), τότε κάποιος με περισσότερο νιονιό θα έμπαινε στη θέση εκείνου που επιλέγει σε ποια οχήματα θα μπουν τα μηχανήματα του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. 

Αλλά ακόμη κι αν επιλεγόταν κάποιος του ίδιου πνευματικού διαμετρήματος –κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο– ο φόβος της επόμενης αξιολόγησης θα τον έκανε να φερθεί πιο έξυπνα. Θα έπαιρνε τον κατάλογο των ακινητοποιημένων οχημάτων, μην πούμε ότι θα έτρεχε και στα αμαξοστάσια να δει αν οι αποφάσεις του υλοποιούνται ορθώς. Κι εκεί θα έβλεπε ότι μπαίνουν μηχανήματα σε διαλυμένα λεωφορεία. Αυτό τουλάχιστον θα έκανε κάποιος στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με τον κρατικό που βρέξει-χιονίσει «ο μήνας έχει εννιά».

                               (Αρθρο του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)