Αριστερός λαϊκισμός...

«Ο κ. Τσίπρας υπήρξε χαρισματικός ηγέτης. Για μερικά χρόνια, αρχής γενομένης από τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων», κυριάρχησε στο πολιτικό τοπίο, κέρδισε εκλογές και δημοψηφίσματα, είχε την άνεση να ορίζει την ημερήσια διάταξη της πολιτικής ζωής. Μπορούσε να διαψεύδει εαυτόν διότι διέθετε ένα κεφάλαιο πειθούς, που κατανάλωνε με όλη του την άνεση. Τη μία ημέρα πήγαινε να προσκυνήσει το σκήνωμα του Κάστρο και την επομένη δήλωνε ευρωπαϊστής. 

Η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης τον υποστήριξε. Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, αποδεχόταν την ετυμηγορία της πλειοψηφίας και μάλλον τον παρακολουθούσε μαγεμένη και η ίδια. Πολλοί θα ήθελαν να μπορούν να κάνουν τις «κωλοτούμπες» του Ελληνα αριστερού, κι ας μην αισθάνονταν άνετα με τον λαϊκισμό, κι ας ήξεραν ότι κέρδιζε το κοινό αίσθημα στον τόπο του βάζοντάς τους στο στόχαστρο. 

Ο λαϊκισμός του Τσίπρα, στον οποίον στηρίχθηκε το χάρισμά του, δεν ήταν αντιμνημονιακός. Ηταν αντιευρωπαϊκός. Επειδή δε παρ’ ημίν ο κοινός νους σταματά εκεί όπου αρχίζει η προσωπολατρεία, ο Τσίπρας πίστεψε και ο ίδιος στο χάρισμά του. Του έλειπε η γνώση της Ιστορίας, όπως επίσης η παιδεία της δημοκρατίας και της σύγχρονης παγκοσμιότητας. Θαύμαζε όμως τον εαυτό του.

Πίστεψε πως του φτάνουν το χάρισμα και ο τόνος της φωνής για να αναστήσει το ίνδαλμά του, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ανιστόρητος όπως είναι, δεν μπόρεσε να διακρίνει τις λεπτές διαφορές των χαρακτήρων και των καιρών. Ο κυνισμός του Παπανδρέου του επέτρεπε να μην ταυτίζεται με τη ρητορεία του. Μιλούσε σαν υποβολέας του εαυτού του. Το βράδυ, ρουφώντας το ουισκάκι του, γελούσε κι ο ίδιος σαρδόνια με όσους τον επευφημούσαν το πρωί. 

Ο Τσίπρας όμως ταυτίζεται με τη ρητορεία του και, όταν την αναιρεί με τα διάφορα mea culpa του, δεν μπορεί να πάρει τις απαραίτητες αποστάσεις που θα του επέτρεπαν να διαπιστώσει πως έτσι καταναλώνει τα τελευταία υπολείμματα του χαρίσματός του. Πολύ φοβούμαι ότι, όταν λέει πως ζούμε ιστορικές στιγμές, το πιστεύει. Ή να το πω κι αλλιώς: δεν έχει άλλη λύση παρά να το πιστέψει. Με τόσες σωρευμένες αποτυχίες στο παθητικό του, με την οικονομία διαλυμένη και την κοινωνία καθημαγμένη, δεν του μένει παρά να «γράψει Ιστορία».

Το χάρισμα του λαϊκισμού χρειάζεται αντίπαλο για να αναπτύξει τη δυναμική του. Θα θυμηθεί τον Μινώταυρο των αγορών; Μα υποτίθεται ότι τόσα χρόνια παλεύαμε για να τις αγκαλιάσουμε. Τη Δεξιά; Είναι αρκετά ανιστόρητος για να ξεθάψει από το ντουλάπι τα φθαρμένα εσώρουχα του παππού. Γραφικά μεν, διόλου χρήσιμα δε. Ο Ορμπαν και ο Σαλβίνι, οι «δεξιοί» λαϊκιστές, έχουν αντίπαλο το μεταναστευτικό. Ο αριστερός λαϊκισμός έχει ξεμείνει από αντίπαλο. Είναι άσχημα τα παιχνίδια που παίζει η Ιστορία σε όσους τη θεωρούν ιδιοκτησία τους».

                           (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)