Η σκληρή καθημερινότητα...

«Οι συνεχείς απεργίες και στάσεις εργασίας στα Μέσα Συγκοινωνίας, την Εκπαίδευση, τα Νοσοκομεία, τους Δήμους και τα Ταμεία διαλύουν τη ζωή των πολιτών (δηλαδή, σε συνδυασμό με το προηγούμενο: ενώ οι φόροι μας αυξάνονται συνέχεια, η ποιότητα των υπηρεσιών που μας παρέχει το κράτος πέφτει συνέχεια)

  

Η άρνηση της Πολιτείας ν΄ αντιμετωπίσει επιθέσεις, καταλήψεις, καταστροφές και συναφείς βιαιότητες, ειδικά όταν έχουν «αριστερό πρόσημο» (βλέπε «Ρουβίκωνας», αλλά όχι μόνο) χειροτερεύει την καθημερινότητα των ανθρώπων στις πόλεις όλο και περισσότερο

Παρά τις υποτιθέμενες φιλολαϊκές ρυθμίσεις της κυβέρνησης, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες υφίστανται κατασχέσεις των (πενιχρών, συνήθως) εισοδημάτων, καταθέσεων και σπιτιών τους (μόνο το Μάρτη, σύμφωνα με στοιχεία της ΑΑΔΕ, έγιναν 21.275 κατασχέσεις καταθέσεων και εισοδημάτων, για χρέη ακόμα και 500 ευρώ. Σήμερα υπολογίζεται ότι γίνονται περίπου 1.000 κατασχέσεις / μέρα)

Η μείωση της ανεργίας (στο 21% κατά την ΕΛΣΤΑΤ και 27,5% κατά το ΙΝΕ /ΓΣΕΕ, με στοιχεία του Μάρτη 2018) επιτεύχτηκε με μισθούς πείνας  (σχεδόν 40% κάτω από 700 ευρώ/μήνα) και κυριαρχία των λεγόμενων «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης (αποτελούσαν το 21% του συνόλου το 2009, ενώ είχαν φτάσει το 54,9% το 2017 και σήμερα είναι ακόμα περισσότερο)

Μόλις προχτές ίσχυσε ο αυξημένος ΕΝΦΙΑ για το 20% περίπου των ιδιοκτητών ακινήτων (είναι αυτός που θα τον… καταργούσαν οι Τσίπρας – Καμμένος) και ο αυξημένος φόρος μεταβίβασης ακινήτων

Το προσφυγικό πρόβλημα, για το οποίο η κυβέρνηση έχει μεγάλο μέρος της ευθύνης,  δημιουργεί πλέον καταστάσεις τέτοιες, ώστε σε μερικά μέρη (ιδίως νησιά) μπορεί να εμφανιστούν ανεξέλεγκτα αρνητικά αποτελέσματα

Από το Γενάρη του 2019 ξεκινάει, ως γνωστόν, νέο και συμφωνημένο κόψιμο συντάξεων. Στο άμεσο μέλλον, το ότι η χώρα βγαίνει από το καθεστώς των μνημονίων και ξανοίγεται για δάνεια στην ελεύθερη αγορά, σημαίνει ότι θα δανείζεται με επιτόκιο τουλάχιστον 3 φορές ψηλότερο από το σημερινό. 

Τι σημαίνει αυτό; Αφού αποκλείεται η μείωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων (μόνιμοι και συμβασιούχοι παραμένουν διαχρονικά γύρω στους 620.000), των Εξοπλισμών και των λοιπών μεγάλων κρατικών δαπανών, αυτό που αναμένεται είναι ακόμα μεγαλύτερη αύξηση φόρων και περικοπή μισθών και συντάξεων για την αποπληρωμή των νέων δανείων.

Με βάση τα παραπάνω, ποιον ενδιαφέρει αν οι φόροι είναι μνημονιακοί ή μεταμνημονιακοί, παραμνημονιακοί ή αμνημονιακοί; Μπορεί του χρόνου η Μέρα Φορολογικής Ελευθερίας να φτάσει τον Αύγουστο. Η δε κυβέρνηση μπορεί, εκτός από το μακεδονικό, εκκλησιαστικό, εκλογικό κλπ να «λύσει» κάθε άλλο πρόβλημα που εκκρεμεί, αρκεί να μπορεί να φορολογεί, να έχει την εξουσία και να διορίζει τα δικά της παιδιά, παρουσιάζοντας μια εξωραϊσμένη και διαφορετική εικόνα των πραγμάτων. Δυστυχώς γι΄ αυτήν όμως, οι άνθρωποι κρίνουν με βάση των τσέπη και την καθημερινότητά τους».

                            (Απόσπασμα άρθρου του Δ.Φύσσα από την ATHensvoice)