Η χειρότερη συμφωνία...ever

«Ο κ. Ζάεφ είπε στην δική του Βουλή αυτό που λέμε εδώ και μέρες σε όλους τους τόνους. Ότι πήρε από την Ελλάδα την μακεδονική ταυτότητα και την μακεδονική γλώσσα χωρίς να χρειαστεί να δώσει κάτι. Αυτές τις δηλώσεις ας τις έχει πάντα συντροφιά ο κ. Κοτζιάς. Στις διεθνείς σχέσεις, σύντροφοι φιλελεύθεροι, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Μετράει τι παίρνεις και τι δίνεις.

Είναι μία κακή συμφωνία. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Μεταξύ μιας κακής συμφωνίας και μιας μη συμφωνίας, προτιμότερη είναι η δεύτερη επιλογή. Ο Αλέξης Τσίπρας ελέγχεται για το γεγονός ότι τίναξε στον αέρα μία αντικειμενικά καλή ευκαιρία επίλυσης του προβλήματος. Ό,τι συμβαίνει σήμερα είναι απόρροια των επιλογών Τσίπρα. Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε ζητήσει την συνεργασία των πολιτικών του αντιπάλων για την χάραξη μιας εθνικής γραμμής, τότε το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων θα ήταν διαφορετικό. 

Ο κ. Ζάεφ κατέβηκε στις συζητήσεις αποφασισμένος να πάρει το εισιτήριο για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Και το πήρε χωρίς να χρειαστεί να ακουμπήσει καν το πορτοφόλι του. Του το έκαναν δώρο οι κ.κ. Τσίπρας, Καμμένος και Κοτζιάς. Αυτών τα αγάλματα πρέπει να βάλει ο κ. Ζάεφ στα Σκόπια.Ο κ. Τσίπρας έπρεπε να επιδιώξει μία καλή συμφωνία για τα ελληνικά συμφέροντα. Δεν ήταν ανάγκη να μιλήσουμε για Μακεδόνες. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για υπηκόους της Βόρειας Μακεδονίας. 

Προσέξτε τώρα τις παρενέργειες: Μία ομάδα ανθρώπων που ζει στην Δυτική ελληνική Μακεδονία και μιλάει τα Σλαβομακεδονικά μπορεί πλέον να ισχυριστεί ότι αποτελεί κομμάτι της «μακεδονικής εθνότητας». Κάτι που μέχρι σήμερα δεν το αναγνωρίσαμε ως Ελλάδα ούτε μία φορά! Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα…

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το δικαίωμα του ατομικού αυτοπροσδιορισμού του κάθε ενός είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Αλλά τα ατομικά δικαίωμα δεν είναι ίδια με τα συλλογικά. Το να αναγνωριστεί επίσημα μια ομάδα ανθρώπων ως μειονότητα έχει επιπτώσεις. Είναι η ουσία του Μακεδονικού. Και οι κ.κ. Τσίπρας, Καμμένος και Κοτζιάς άνοιξαν και πάλι το θέμα. 

Ως φιλελεύθερος θα υπερασπιστώ το δικαίωμα των ανθρώπων να μην γίνονται θύματα διακρίσεων εξαιτίας της διαφορετικής θρησκείας ή γλώσσας τους. Να μπορούν να εκφράζονται, να έχουν τα ήθη και έθιμά τους. Αλλά αυτό δεν συνεπάγεται μία αχρείαστη μάχη για την αναγνώριση μιας νέας μειονότητας στα βόρεια σύνορά μας. Μία μάχη που δόθηκε στην διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα για την διαμόρφωση εθνικής συνείδησης των δίγλωσσων που υπήρχαν τότε σε μεγάλους αριθμούς στην περιοχή. 

Ένα θέμα που θα είχε λυθεί αυτόματα, αν ο κ Τσίπρας δεν είχε αναγνωρίσει την «μακεδονική εθνότητα» και έμενε στις παλαιότερες προτάσεις για υπηκόους της Βόρειας Μακεδονίας. Μπορούμε να φανταστούμε στο μέλλον μια «μακεδονική μειονότητα» να δημιουργεί θέματα αντίστοιχα με εκείνα που έχουμε σήμερα στην Θράκη; 

Είναι το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει εδώ και καιρό με την Θράκη. Και πάλι Είναι άλλο πράγμα να υπερασπίζεται κανείς τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας (Τουρκογενείς, Πομάκοι και Ρομά) και άλλο να αποδέχεται την λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών της Τουρκίας που στοχεύουν στην δημιουργία προβλημάτων στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό στην Θράκη, ενώ δεν υπάρχει σήμερα στην Δυτική Μακεδονία.

Θα πει κάποιος πως δεν έχουμε ενδείξεις ότι η μικρή και αδύναμη Βόρειος Μακεδονία θα κάνει κάτι τέτοιο! Αυτό ακριβώς λέμε! Ότι ήταν αχρείαστο. Ότι δεν έπρεπε να βασιζόμαστε στις καλές προθέσεις, αλλά στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι η Βόρειος Μακεδονία κατοικείται από πολλές εθνότητες και όχι από την «μακεδονική». Λέμε ότι δεν χρειαζότανε να βγάλουμε τα δύο μας τα ματάκια με τα δυο μας τα χεράκια μας.

Τι μπορούμε να περισώσουμε; Τίποτα! Τόσο απλά. Η συμφωνία υπογράφτηκε και μας δεσμεύει νομικά σε έναν σημαντικό βαθμό. Και όποιος νομίζει ότι θα έχουμε κάποιο όφελος ως χώρα, οποιοδήποτε όφελος, ζει σε πλάνη. Δεν θα έχουμε το παραμικρό. Δεν έχει ξαναγίνει άλλη φορά χειρότερη διαπραγμάτευση. Είναι η χειρότερη, ακόμη κι από αυτή του 2015. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα δοκιμάσουν άλλη «διαπραγμάτευση» μέχρι να σηκωθούν να φύγουν. Και πρέπει να φύγουν το συντομότερο δυνατόν».

                                                       (Αρθρο του Θ.Mαυρίδη από το liberal.gr)