Προφανώς...

«Ένα μέρος των Ελλήνων αγροτών επιλέγει να κλείνει τις κεντρικές αρτηρίες της χώρας ως μέσο διεκδίκησης των αιτημάτων τους από την κυβέρνηση. Προφανώς ο στόχος τους είναι να προκαλέσουν βλάβες στην οικονομική κυρίως λειτουργία της χώρας. Παλιά δοκιμασμένη τακτική. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δεν δείχνουν να ενοχλούνται σοβαρά από τη βλάβη. Μάλλον δεν την καταλαβαίνουν.

Η παραγωγική δραστηριότητα δεν είναι στα ενδιαφέροντα της Αριστεράς τους. Αντιθέτως η έγνοια τους είναι οι συνταξιούχοι και οι δημόσιοι υπάλληλοι το εισόδημα των οποίων θέλουν να προστατεύσουν εις βάρος των εργαζομένων στην ιδιωτική οικονομία. Δεν καταλαβαίνουν ότι για να το πετύχουν πρέπει να εισπράξουν φόρους και εισφορές και για να γίνει αυτό δεν αρκούν τα νομοθετήματα αλλά απαιτείται παραγωγή  πλούτου. Και πλούτο παράγει μόνο η  ιδιωτική οικονομία, η επιχειρηματικότητα...

Από την άλλη πλευρά των συνόρων ο βούλγαρος πρωθυπουργός Μπόικο Μπορίσοφ δείχνει οργισμένος επειδή έχει ανακοπεί η διάβαση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Διότι στη Βουλγαρία παίρνουν σοβαρά την επιχειρηματικότητα. Γιαυτό και έχουν το ΦΠΑ στο 19%, τη φορολογία των εταιρικών κερδών στο 10%, των μερισμάτων στο 5%, ενώ η ίδρυση μια επιχείρησης χρειάζεται μόνο 48 ώρες.

Αυτοί είναι μερικοί σοβαροί λόγοι που 15.000 περίπου ελληνικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στη Βουλγαρία και απασχολούν το 11% του εκεί εργατικού δυναμικού. Ένας άλλος πολύ σοβαρός λόγος είναι οι περιορισμοί κεφαλαίων λόγω των capital controls τα οποία με περισσή άνεση προκάλεσε η άφρονα πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Ο βούλγαρος πρωθυπουργός ανησυχεί για τα επιχειρηματικά συμφέροντα όχι μόνο των συμπατριωτών του αλλά και των δικών μας επιχειρηματιών.

Είναι λογικό. Η Βουλγαρία έπεσε από την ανατολική πλευρά της Ευρώπης μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, έγινε σοσιαλιστική, υπέφερε τα μύρια όσα και έμαθε. Έμαθε να εκτιμά τον ιδρώτα των ανθρώπων γιατί έζησε στη φτώχια και στην εξαθλίωση. Έμαθε να εκτιμά την ελευθερία γιατί τη στερήθηκε. Έμαθε να σέβεται τον πλούτο γιατί τον στερήθηκε.

Στην Ελλάδα πάλι μάθαμε να  αγαπάμε τη σπατάλη, τις κοινοτικές επιδοτήσεις, τη φοροδιαφυγή, τα συμφέροντα ομάδων και καστών, και το μεγάλο και αναποτελεσματικό κράτος. Αναδείξαμε σε κυρίαρχο οικονομικό στοιχείο της ευμάρειας τις μεγάλες και εν πολλοίς άδικες συντάξεις και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Το δημόσιο αναδείχτηκε σε επιτομή της οικονομικής λειτουργίας της χώρας. Οι διεκδικήσεις των επιδοτούμενων από το δημόσιο θεωρήθηκαν ταμπού, ενώ η ιδιωτική οικονομία πονηρή και βλαβερή για τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Η Ελλάδα έδειξε να μετανιώνει που βρέθηκε στην καπιταλιστική Ευρώπη μετά τον μεγάλο πόλεμο. Και πάσχισε αλλά και πασχίζει ακόμα να γίνει σοσιαλιστική αλλά με γεμάτα super markets.

Η Ελλάδα δεν φαίνεται να ανησυχεί για το κλείσιμο των δρόμων, ούτε για τη φυγή των ελληνικών επιχειρήσεων. Δεν ανησυχεί για το εχθρικό κλίμα που διαμορφώνεται προς κάθε επιχειρηματικότητα. Δεν ενδιαφέρεται για ξένες επενδύσεις, αντιθέτως κάνει τα πάντα ώστε να τις αποτρέψει. Τα εγχώρια πολιτικά κόμματα συζητούν το ασφαλιστικό ή τη φορολογία των αγροτών αλλά όχι τον εκσυγχρονισμό και την εξωστρέφεια της αγροτικής παραγωγής. 

Ανησυχούν για τις συντάξεις αλλά δεν περνά από το μυαλό τους ότι πρέπει να μειωθούν δραστικά τα έξοδα του κράτους. Αντιθέτως προκρίνουν την υπερφορολόγηση όσων απέμειναν να δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα επιτείνοντας τη φτωχοποίηση. Γιατί η σοσιαλιστική ιδεολογία σύσσωμου του πολιτικού κόσμου οδηγεί στην προστασία του κράτους αλλά όχι των πολιτών του. Δυστυχώς δεν είναι μόνο η αριστεροδέξια κυβέρνηση που διαλύει τη χώρα.Είναι η ιδεολογία που διέπει τη συλλογική συνείδηση της χώρας. Γι αυτό και δεν έχει σωσμό».

                                                 (Άρθρο του Λ.Καστανά από το  liberal.gr)