Επεξηγήσεις...

«Διότι, ναι φίλες και φίλοι, είναι πια πασιφανές ότι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η χώρα την δεδομένη στιγμή, προέρχεται από το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα. Και όχι πλέον από την πολιτικοοικονομική κρίση χρέους, που την ταλανίζει τα τελευταία οκτώ χρόνια. Κίνδυνος που ξεκινά από το καθαρά οικονομικό κόστος της διαχείρισης απίστευτα μεγάλων ανθρώπινων ροών (υπολογίζεται ότι μόνο το 2015 ήταν κοντά στα €500 εκ.) και φτάνει μέχρι την ορατή (και μάλλον υψηλή) πιθανότητα να μεταβληθεί ολόκληρη, σε ένα απέραντο στρατόπεδο "προσωρινής" φιλοξενίας.Mε τις ελπίδες για εξεύρεση βιώσιμης λύσης να είναι από μηδαμινές έως ανύπαρκτες…

Τι χρειάστηκε να συμβεί για να φτάσουμε σε αυτό το οριακό σημείο; Η απάντηση μάλλον απλή, εύκολη και αβίαστη. Τα δεδομένα είναι ολοκάθαρα και αποστομωτικά.

Ο πόλεμος στην Συρία ξεκίνησε το 2011. Στο Αφγανιστάν, πολύ νωρίτερα. Η Αραβική Άνοιξη σαφώς αργότερα αλλά οι ανθρώπινες ροές από τις χώρες αυτές, ελάχιστα επιβαρύνουν την Ελλάδα. Οι ξεριζωμένοι κάτοικοί τους επιλέγουν σαν χώρα εισόδου, κυρίως, την άλλη χώρα που αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα, την Ιταλία.

Επί τρία χρόνια, μέχρι την 31/12/2014, δεν υπήρχε σημαντικό ζήτημα. Επειδή το πρόβλημα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο. Χαρακτηριστικό είναι ότι η αναλογία αφίξεων προσφύγων και μεταναστών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία στο τέλος του 2014, ήταν εννιά αφίξεις στην Ιταλία για κάθε μία στην χώρα μας.

Το 2015 ο λόγος έφτασε το 1 προς 1. Κοινώς μέσα σε έντεκα μήνες του 2015 (οι πολιτικές άλλαξαν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου), εννεαπλασιάστηκε ο αριθμός των αφίξεων στην Ελλάδα! Ναι, σωστά διαβάζετε το 2015 ήρθαν εννιά φορές περισσότεροι πρόσφυγες και μετανάστες…Το τι συνέβη το 2015 και υπήρξε αυτή η θεαματική (αλλά και καταστροφική για την χώρα) αλλαγή, το γνωρίζουμε όλοι.

Η ιδεοληπτική θέση των στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για το θέμα έφερε το κλείσιμο της Αμυγαδαλέζας (όποιος νομίζει ότι τυχαία είχε παραμείνει το μόνο κέντρο φιλοξενίας σε άθλια κατάσταση, ας το ξανασκεφτεί), τη "διαφήμιση" των ανοικτών συνόρων και τη χαλάρωση της αστυνόμευσης στα κέντρα των μεγάλων πόλεων. Η δε αρμόδια υπουργός κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου διακήρυττε όπου βρισκόταν και στεκόταν ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες "λιάζονταν στα λιμάνια των νησιών" και μετά "απλά εξαφανίζονταν". 

Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, μεταδόθηκε σε όλη την υφήλιο το μήνυμα πως η Ελλάδα πλέον όχι μόνο θα καλοδεχόταν όποιον είχε όρεξη να έρθει στα εδάφη της, αλλά και θα φρόντιζε να μην έχει αυτός προβλήματα. Σιγά μην έχαναν την ευκαιρία οι Τούρκοι δουλέμποροι. Αποτέλεσμα; Γύρω στο μισό εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες, μέχρι το τέλος του καλοκαιριού…[...]

 

"Δηλαδή οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ευθύνες για την προσφυγική κρίση, που απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη;", μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Η απάντηση είναι πως όχι, δεν έχουν. Τουλάχιστον όχι σημαντικές και οπωσδήποτε όχι στις πτυχές της κρίσης που αφορούν την Ελλάδα. Γιατί; Διότι όταν αρνείσαι να τηρήσεις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα σου απέναντι στους εταίρους της, γίνεσαι μη αξιόπιστος εταίρος.

Όταν δε τους απειλείς ότι "θα τινάξεις την ευρωπαϊκή οικονομία στον αέρα" ή ότι "θα τη γεμίσεις τζιχαντιστές", μεταμορφώνεσαι στα μάτια τους σε έναν κοινό εκβιαστή. Σε έναν χαζό κοινό εκβιαστή, πιο σωστά. Επειδή και οι πέτρες γνωρίζουν πως επιβιώνεις οικονομικά, χάρη στη βοήθεια που σου παρέχουν. Επομένως είναι μαθηματικά βέβαιο ότι, με την πρώτη αφορμή που αναπόφευκτα θα τους δώσεις, θα σου στείλουν τον λογαριασμό. Ολόκληρο και χωρίς να μπορείς να αποφύγεις την πληρωμή [...]

Και η Τουρκία; Η Τουρκία, σαφώς έχει ευθύνες. Αλλά, στο μέτρο που δεν πράττει κάτι διαφορετικό απ’ ότι πράττει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, είναι (σχετικά) μικρές.Η Αθήνα όφειλε να γνωρίζει την μόνιμη στάση της Τουρκίας και να έχει λάβει τα μέτρα της. Πράγμα που, εκ του αποτελέσματος, δεν έκανε…Αυτά όλα όμως, αποτελούν γεγονότα του παρελθόντος. Το μεγάλο ζήτημα είναι τι γίνεται από εδώ και κάτω».

                               (Απόσπασμα άρθρου του  Π.Λάζου από το capital.gr)