Aλήθειες...

«Εκμεταλλευόμενοι τον ανθρωπισμό των Ευρωπαίων, πολλοί είναι αυτοί που με μισές αλήθειες και συνειδητές παραλείψεις προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, και σε μεγάλο βαθμό το επιτυγχάνουν. Χρησιμοποιούν φράσεις όπως «Ευρώπη των λαών», «ανοιχτά σύνορα» και «ανθρωπιστική βοήθεια», ταυτίζουν σκόπιμα τον πολιτικό πρόσφυγα με τον μετανάστη. Ανοησία, αφέλεια ή σκοπιμότητα;

Θα έλεγα ότι οι λίγοι που το κάνουν σκόπιμα και για λόγους ιδιοτέλειας, εκμεταλλεύονται τα συναισθήματά μας.Και κάποιοι από αυτούς, επαγελματίες της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου, αδιαφορούν πλήρως για το αν θα υπάρξει λύση, αφού τους συμφέρει η διαιώνιση του προβλήματος. Ας τα ξεκαθαρίσουμε λοιPόν και ας δούμε τι λύσεις υπάρχουν.

Ευρώπη των λαών ή Ευρώπη των λαών της Ευρώπης;

Κάποιοι (και αναφέρομαι στους ανθρώπους καλής πίστης) τα έχουν μπερδέψει χοντρά. Ή δεν καταλαβαίνουν τα αυτονόητα ή δεν θέλουν να τα καταλάβουν[...]

Ας το ξεκαθαρίσουμε: Άσυλο (ή πολιτικό άσυλο) είναι ένα είδος διεθνούς προστασίας που χορηγεί μια χώρα σε άτομο που έχει φύγει από τη χώρα του διότι φοβάται ότι θα υποστεί δίωξη. Χορηγείται σύμφωνα με όσα προβλέπει η Σύμβαση της Γενεύης του 1951 σχετικά με το Καθεστώς των Προσφύγων. Για να αναγνωριστείς ως πρόσφυγας πρέπει να έχεις φύγει από τη χώρα σου και να μην μπορείς να γυρίσεις γιατί υπάρχει βάσιμος φόβος δίωξης. Έτσι λέει η ιστοσελίδα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.Ο δικαιούμενος ασύλου ονομάζεται πολιτικός πρόσφυγας.

Όπως είναι φανερό, ο παραπάνω ορισμός δεν καλύπτει όσους φεύγουν από την χώρα τους για λόγους οικονομικούς. Αυτοί λέγονται μετανάστες. Και αν εισέρχονται σε άλλη χώρα παράνομα, δίχως την άδειά της, λέγονται λαθρομετανάστες ή παράνομοι μετανάστες [...]

Ας είναι ξεκάθαρο: Αν δεν ήθελε η Τουρκία, καμιά βάρκα δεν θα ξεκινούσε και κανένα «μαϊμού» σωσίβιο δεν θα πουλιόταν στους απελπισμένους. Μπορεί εμείς να είμαστε ανοργάνωτοι, μπορεί η κυβερνητική πολιτική στο μεταναστευτικό να είναι λάθος, αλλά η βασική αιτία του δράματος είναι στην εκκίνηση και όχι στον προορισμό. Και γι’ αυτό οποιαδήποτε λύση σε βάθος, εξαρτάται και από αυτήν (την Τουρκία).

Η Ε.Ε., έχει την δυνατότητα να πιέσει: Ούτε ένα ευρώ προς την Τουρκία, όσο δεν χτυπούν τα δίκτυα διακίνησης. Και δεν είναι αυτός ο μόνος τρόπος.

Η Ε.Ε. πρέπει να αλλάξει εντελώς τους κανόνες υποδοχής. Αντί να αναγγέλει πχ η Γερμανία ότι θα απορροφήσει 1.000.000 πρόσφυγες, που στα αυτιά κάθε μετανάστη ακούγεται σαν 10.000.000 αλλά και σαν «πάμε γρήγορα, με κάθε τρόπο, πριν κλείσουν οι θέσεις», θα μπορούσε η Γερμανία να στείλει τους ανθρώπους της στα στρατόπεδα υποδοχής προσφύγων, που βρίσκονται στα νότια σύνορα της Τουρκίας. Να στήσει εκεί τα «hot spots», και εκεί, οργανωμένα και με τάξη, να κάνει την επιλογή όσων δικαιούνται ασύλου. Και αφού κάνει την επιλογή, να τους δώσει ταξιδιωτικά έγγραφα, έτσι ώστε οι άνθρωποι αυτοί, να πάρουν ένα αεροπλάνο και να φτάσουν με ασφάλεια στην Γερμανία, αντί να πνίγονται και να διασχίζουν με τα πόδια χιλιάδες χιλιόμετρα, ξοδεύοντας και περισσότερα χρήματα.

Έτσι κάνουν τα πολιτισμένα κράτη. Όχι, ελάτε ως εδώ, και όσοι επιζήσετε θα έχετε μια ευκαιρία ...Και με τον τρόπο αυτό, ξεδιαλέγεις και όσους είναι πρόσφυγες πραγματικοί και δεν ψάχνεις εκ των υστέρων να δεις ποιοι είναι Μαροκινοί ή ποιοι είναι καλυμμένοι τρομοκράτες.Και αν θέλει οικονομική βοήθεια η Τουρκία, θα υποχρεωθεί να δεχθεί τη λύση αυτή. Να δουλέψει και η Turkish Airlines, όχι μόνο οι θαλασσοπνίχτες».

              (Απόσπασμα άρθρου του Φ.Σαραντόπουλου από το mαrketnews.gr)