Περίπου...

​​«Στην περίπου ευρωπαϊκή χώρα, το περίπου κράτος της οργανώνει περίπου στρατόπεδα. Είναι τα περίφημα «στρατόπεδα ανοιχτού τύπου», στοιχείο κι αυτό της ιδιοπροσωπείας μας, όπως το τσίπουρο και ο ήλιος. Στρατόπεδα που δεν είναι στρατόπεδα, αφού όποιος θέλει μπαίνει όποτε θέλει και όποιος θέλει βγαίνει επίσης όποτε θέλει. Στρατόπεδα, κάτι σαν ποιητικές μεταφορές της πλατείας Βικτωρίας, που όμως ικανοποιούν τα δύο μεγάλα ταμπού της μεταπολιτευτικής μας ψυχής. Το πρώτο είναι το συρματόπλεγμα – κακό όπως όλες οι απαγορεύσεις, ακόμη κι όταν προστατεύει το παρτέρι από το μηχανάκι.

Το δεύτερο είναι ο στρατός, ο οποίος δεν πρέπει επ’ ουδενί να συμμετέχει σε καιρό ειρήνης σε καμία επίλυση προβλήματος. Ακόμη κι αν αυτό το πρόβλημα αφορά την προστασία των συνόρων.

Τι θα γινόταν αν, λέω αν, η Ελλάδα δήλωνε ότι κρατάει μεν ανοιχτά τα σύνορά της, πλην όμως όσοι τα περνούν θα είναι αναγκασμένοι να μείνουν σε κλειστά στρατόπεδα για χρονικό διάστημα που θα το όριζε η χώρα; Ωσπου να γίνει η ταυτοποίηση και ο διαχωρισμός ανάμεσα στον πρόσφυγα και τον οικονομικό μετανάστη. Και ποιος θα τα φρουρεί αυτά τα στρατόπεδα; Ο στρατός μαζί με την αστυνομία. Μπορεί η ροή να μην είχε καταργηθεί, σίγουρα όμως θα είχε περιορισθεί. Αφού όλοι θέλουν να πάνε στην Κεντρική Ευρώπη το συντομότερο δυνατόν, θα έβρισκαν άλλους δρόμους, εκτός απ’ τα νησιά, αν ήξεραν ότι εδώ θα κρατηθούν για ένα χρονικό διάστημα.

Η χώρα θα μπορούσε να διαπραγματευθεί με τους εταίρους, να απαιτήσει βοήθεια και να ελέγξει τα σύνορά της και την επικράτειά της. Ομως, όπως η φύση απεχθάνεται το κενό και ο μέσος Ελλην τη λογική, έτσι και η προοδευτική μας συνείδηση παθαίνει αλλεργία στο άκουσμα των λέξεων στρατόπεδο και στρατός. Ως εκ τούτου η κυβέρνησή μας, προκειμένου να μη δυσαρεστήσει τις οργανώσεις του κόμματός της, προτίμησε να μετατρέψει ολόκληρη τη χώρα σε στρατόπεδο κλειστού τύπου. Χωρίς καν να σκεφτεί ότι η εξίσωση προσφύγων και μεταναστών τούς πρόσφυγες αδικεί. Ομως ποιος έχασε τη σκέψη του για να τη βρει αυτή;

Είναι ευρωπαϊκό το πρόβλημα, είναι παγκόσμιο το πρόβλημα, παραμένει όμως και ελληνικό πρόβλημα. Και ο τρόπος με τον οποίον το διαχειριστήκαμε ώς σήμερα δείχνει, για ακόμη μία φορά, την ανήκεστο βλάβη που έχουν προκαλέσει στη δημόσια ζωή τα ταμπού και οι ιδεοληψίες της μεταπολίτευσης».

                         (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Έντυπη