Κρίση θεσμών;

«Φίλος μού έλεγε πως πηγαίνοντας για την Πάτρα έφτασε στο μπλόκο του Ισθμού. Εκεί υπήρχαν μερικά τρακτέρ στην άκρη του δρόμου μαζί με καμιά δεκαριά εκπροσώπους του αγροτικού πληθυσμού της χώρας. Πλην, όμως, το πέρασμα ήταν κλειστό από άγρυπνους φρουρούς του νόμου, ένστολους αστυνομικούς, οι οποίοι προφανώς είχαν πάρει εντολή από τους αγωνιστές να μην επιτρέπουν τη δίοδο εις τους μη έχοντας αγωνιστικήν εργασίαν. Προς στιγμήν σκέφτηκα να σκανδαλισθώ, αμέσως μετά όμως συνήλθα, διότι θυμήθηκα πως στην περίπου χώρα που ακούει εις το όνομα Ελλάς, τα μπλόκα είναι θεσμός της δημοκρατίας. Και ένας θεσμός δεν χάνει τη θεσμική του ισχύ όταν δεν υπάρχει η φυσική παρουσία όσων τον υπηρετούν, εν προκειμένω οι αγρότες.

Οταν ο πρωθυπουργός κοιμάται, το Μέγαρο Μαξίμου φρουρείται και η Ηρώδου του Αττικού παραμένει κλειστή. Οταν οι αγρότες πάνε για τσίπουρα, αυτό δεν σημαίνει ότι καταργούνται και τα μπλόκα. Την ομαλή τους λειτουργία τη διασφαλίζει ένας άλλος θεσμός, η αστυνομία, επιφορτισμένη με τη δημόσια τάξη και την προστασία του πολίτη. Και οι αγρότες πολίτες είναι, άρα πρέπει κι αυτοί να προστατεύονται. Θα μου πείτε και οι αυτοκινητιστές είναι πολίτες, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με κλασική περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων ανάμεσα σε πολίτες, κατά την οποία το κράτος λειτουργεί ως διαιτητής. Να τα λέμε αυτά, διότι αν αρχίσει ο καθένας να κοιτάζει το δικό του συμφέρον, τότε πού θα πάει αυτός ο τόπος;

Στη χώρα που γεννήθηκε, η δημοκρατία δεν έχει χάσει την επινοητικότητά της. Σφριγηλή και πάντα φρέσκια δεν σταματά να γεννά ιδέες, οι οποίες με τη σειρά τους μετατρέπονται σε θεσμούς. Αυτό έχοντας κατά νου οι περισσότεροι συμπολίτες μας πιστεύουν ότι η Ευρώπη ωφελήθηκε πολιτισμικά από την ένταξη της Ελλάδας. Η ποικιλία των θεσμών είναι απαραίτητη για τον πολιτισμικό πλούτο της Γηραιάς ηπείρου. Φαντασθείτε πόσο φτωχότερος θα ήταν ο δημόσιος διάλογος και πόσο πιο πληκτικά τα τηλεοπτικά δελτία αν δεν υπήρχε αυτή η γόνιμη ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στα μπλόκα. Αν δεν υπήρχε το «σκληρό μπλόκο» της Νίκαιας φερ’ ειπείν, το οποίο διαφωνεί με τους ρεβιζιονιστές των Τεμπών. Οχι, ο ολοκληρωτισμός δεν ρίζωσε ποτέ σ’ αυτά τα χώματα.

Ως εκ τούτου παίρνω το θάρρος να καταθέσω μία πρόταση. Επειδή η υπόλοιπη Ευρώπη, σε αντίθεση με μας, δείχνει να πανικοβάλλεται από το μεταναστευτικό, με αποτέλεσμα να σκέφτεται να καταργήσει θεσμούς όπως η Σένγκεν, να αντεπιτεθούμε αναβαθμίζοντάς το σε θεσμό. Εξάλλου, από ό,τι όλα δείχνουν, θα τους έχουμε για καιρό κοντά μας. Και οι άνθρωποι αυτοί, αν και ταλαιπωρημένοι, δείχνουν όλη την καλή διάθεση να συνεργασθούν. Ηδη, χθες, αρνήθηκαν να μεταφερθούν στο Σχιστό και επέλεξαν να κλείσουν την Ποσειδώνος στον Πειραιά. Δεν είναι του επιπέδου μας να μην αφουγκραστούμε τα αιτήματά τους.

Και για να σοβαρευτούμε, με μέτρο εννοείται, διότι ασυνήθιστοι όπως είμαστε, η σοβαρότης μπορεί να μας πέσει βαριά. Ο κ. Αβραμόπουλος προειδοποίησε ότι ενδέχεται να φιλοξενήσουμε πολύ περισσότερους από όσους είχε συμφωνήσει ο κ. Τσίπρας. Ελπίζω να μη χρειαστεί να μιλήσουμε για κρίση θεσμών».

                        (Άρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)