Αξιοκρατία...

«Είμαστε φορείς του έιτζ. Αν δεν πληρώσετε, θα μεταδώσουμε τον ιό στον γιο σας». Σεπτέμβριος του 1995, και πρώτο θέμα σε όλο τον Τύπο είναι μια πρωτοφανής, για την εποχή, απαγωγή ενός 11χρονου παιδιού από την Ανάβυσσο. Οι δράστες ζητούν το αστρονομικό ποσό των 40 εκατ. δραχμών, ξέροντας ότι η οικογένεια του παιδιού είχε κερδίσει το ΛΟΤΤΟ, στέλνοντας στους γονείς του τη φρικιαστική απειλή του προλόγου.

Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας νέος τότε αξιωματικός. Επιλέγει να εγκατασταθεί, κρυφά από τους δημοσιογράφους, στο σπίτι της οικογένειας, για να είναι παρών σε όλες τις επαφές των απαγωγέων με τους γονείς. Περνούν αρκετές μέρες και, ύστερα από αγωνιώδεις διαπραγματεύσεις, οι απαγωγείς παραδίδουν το παιδί και οι γονείς καταβάλλουν τα λύτρα. 40 εκατ. δραχμές. Ο αξιωματικός εξακολουθεί, όμως, να μένει μυστικά στο σπίτι της οικογένειας. Θέλει να αντλήσει από το παιδί όσες περισσότερες πληροφορίες γινόταν. Ο 11χρονος δεν μπορούσε να πει πολλά γιατί του είχαν συνεχώς δεμένα τα μάτια. Θυμόταν, όμως, μία λεπτομέρεια. Οτι το σπίτι που τον οδήγησαν είχε 11 σκαλοπάτια και το έδαφος της αυλής ήταν μάλλον χωμάτινο. Ο μικρός είπε επίσης ότι μεσολάβησε περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο των απαγωγέων, μέχρι τη στιγμή που τον απελευθέρωσαν από το σπίτι που τον κρατούσαν.

Ο νεαρός αξιωματικός βάζει στοίχημα με τον εαυτό του να βρει τους απαγωγείς. Υπολογίζει και σχεδιάζει στον χάρτη της Ανατολικής Αττικής μια ακτίνα μισής ώρας με το αυτοκίνητο από το σημείο της απελευθέρωσης. Στη συνέχεια, προσποιούμενος τον υποψήφιο ενοικιαστή, αρχίζει γειτονιά προς γειτονιά, να ερευνά σε έναν νοητό κύκλο μια τεράστια περιοχή, καταγράφοντας όλα τα σπίτια που είχαν 11 σκαλιά και χωμάτινο έδαφος. Υστερα από 70 μέρες λύνει τον γρίφο, καθώς ρωτώντας για ένα σπίτι που του φάνηκε ύποπτο, άκουσε κάποιον γείτονα να λέει παρεμπιπτόντως ότι ιδιοκτήτης είναι μια κυρία που, «αν θυμάστε, είναι θεία του παιδιού που είχε απαχθεί πριν από δύο μήνες». Ο αξιωματικός δεν χρειάστηκε κάποιο άλλο στοιχείο. Υστερα από εξαντλητικές ανακρίσεις, οδηγεί τους δράστες (ένας εκ των οποίων ήταν συγγενής του παιδιού) στη Δικαιοσύνη και τα λύτρα επιστρέφονται.

Ο νέος αυτός αξιωματικός ήταν ο Σταύρος Σταυρόπουλος, που αποπέμφθηκε χθες από τη θέση του επικεφαλής της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων της αστυνομίας. Κι αν υπάρχει ένας λόγος που επέλεξα να διηγηθώ μία από τις πρώτες επιτυχίες του, είναι για να καταλάβετε αυτό που ξέρει εδώ και πολλά χρόνια όλη η αστυνομία. Οτι πρόκειται για έναν σπάνιο αξιωματικό, επίμονο, μεθοδικό και κυρίως ταγμένο στην εξιχνίαση των εγκλημάτων και κάθε είδους παρανομίας. «Εμείς εδώ δεν ξεχνάμε» είναι το μότο του, γιατί σε όλη την πορεία του πίστευε ότι δεν νοείται να μπαίνουν στο αρχείο ανεξιχνίαστες εγκληματικές ενέργειες.

Ο ίδιος δεν μιλάει σχεδόν ποτέ για υποθέσεις που έχει εξιχνιάσει και, όταν το κάνει, λόγω της σπάνιας σεμνότητάς του, ουδέποτε τις παρουσιάζει ως επιτυχίες του. Ετσι αντιλαμβάνεται τη δουλειά του. Για να συνειδητοποιήσει, ωστόσο, κανείς τι εστί Σταυρόπουλος, αρκεί να τονισθεί ότι η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο όπου δεν υπάρχει καμία ανεξιχνίαστη απαγωγή. Στις επιτυχίες του εξαιρετικού αυτού αξιωματικού, τα πολλά χρόνια που διετέλεσε επικεφαλής του τμήματος Δίωξης Ανθρωποκτονιών της ΕΛ.ΑΣ., εγγράφονται επίσης δεκάδες συλλήψεις γνωστών και αγνώστων κακοποιών, όπως του Αλκέτ Ριζάι, του Βασ. Παλαιοκώστα, των απαγωγέων του Παναγόπουλου και πιο πρόσφατα του Πακιστανού που είχε βιάσει και κακοποιήσει τη 16χρονη Μυρτώ στην Πάρο. Ενδεικτικό του ανδρός είναι, τέλος, ότι ως επικεφαλής στη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων στην ΕΛ.ΑΣ. έστειλε στον εισαγγελέα περισσότερες από 300 ύποπτες υποθέσεις στις οποίες ήταν αναμεμειγμένοι επίορκοι συνάδελφοί του, αλλά και εφοριακοί, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και γενικώς μεγαλόσχημοι που εμπλέκονταν σε σκάνδαλα [...]

                                                                               (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)