Ναι μεν αλλά...

Έπρεπε να περάσουν μήνες για να "δεηθεί" η Δημοτική Αρχή να βελτιώσει την εικόνα της παραλίμνιας περιοχής. Επιτέλους το έκανε. Και δεν ήταν κάτι φοβερό! Παρότι ασχολήθηκαν ελάχιστοι εργάτες και σε χρόνους αργούς, τα πεντακόσια αυτά μέτρα της βιτρίνας μας -μετά από χρόνια- αποπνέουν και πάλι πολιτισμό. Και δεν σπάνε και οι κυρίες τα τακούνια τους...

'Αξιζε άραγε να μένουν έτσι αφημένα και απαξιωμένα για τόσο μεγάλο διάστημα; Πόσο ζημιά έκαναν στην εικόνα της πόλης;

Έφυγε επίσης εκείνο το απίθανο, σκουριασμένο "γλυπτό" που έκανε πολλούς να απορούν για την αισθητική μας. Δεν ζούμε πια και πίσω από τα βουνά...

Ελπίζουμε τώρα η "συντήρηση" να προχωρήσει και στον Μάτσικα, όπου τα προβλήματα είναι σαφώς λιγότερα και σε λίγες μέρες μπορούν να αλλάξουν και εκεί την εικόνα.

Οι παρακάτω φωτογραφίες εξηγούν καλύτερα:

               Επιτέλους "έφυγε".Χρόνια ταλαιπωρούσε την όρασή μας

          Αυτό παραμένει... στην πιο όμορφη περιοχή της πόλης...

Η διαφορά αισθητή ...

Παρότι πλάκες υπάρχουν, κάποια πέτρινα παγκάκια έμειναν... μισά

 Οι  κερκίδες της κωπηλασίας παραμένουν στο ίδιο  πρωτόγονο επίπεδο... είναι και το τσιμέντο δυσεύρετο...

 

           Για την περιοχή του Μάτσικα... δεν έφτασε το τσιμέντο

 

Μπροστά στην πύλη του κάστρου ο χώρος συχνά θυμίζει χωματερή... για μέρες και βδομάδες παραμένουν πεταμένα διάφορα ογκώδη αντικείμενα, όπως άλλωστε και σε ολόκληρη την πόλη...

 Το μεταλλικό κάγκελο έχει φύγει σε πολλά σημεία... προς άγνωστη κατεύθυνση.  Αν είχαμε και λίγη οξυγονοκόλληση...

Για εδώ τι να πεις... μόνο τον κίνδυνο να σκεφτόταν για τα παιδιά που παίζουν εκεί...

Πέτρες παντού... μέσα στην παιδική χαρά. Μοναδικό!

 

     Κάθε  μέρα κι ένα κάγκελο λιγότερο... αλλά τι μας νοιάζει εμάς...