Ο ρους της ιστορίας...

«Δεν είναι απλά μεταναστευτικές ροές που διασχίζουν ηπείρους και θάλασσες, είναι ο ρους της Ιστορίας που διασχίζει το χρόνο. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε, συμβαίνει τώρα. Δεν είναι μόνο ο σημερινός πόλεμος στη Συρία, ο Άσαντ και το ΙSIS. Είναι το εντεινόμενο πρόβλημα υπερπληθυσμού στον πλανήτη (7,3 δισ. τώρα, 10 δισ. μέχρι το 2050;), σε συνδυασμό με όλο και λιγότερους πόρους (νερό, τροφή), τοπικούς πολέμους, επιδημίες και κλιματικές αλλαγές. Είναι η παγκόσμια φτώχεια. Αυτά ή άλλα χειρότερα υπήρχαν εκεί ανέκαθεν αλλά τέτοια μετανάστευση δεν είχαμε μέχρι τώρα. Όμως τα τελευταία 3-4 χρόνια συσσωρεύτηκε η κρίσιμη πίεση που έκανε τη χύτρα να σκάσει.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν γύρω στα 60 εκ. πρόσφυγες και εκτοπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Το 52% αυτών είναι παιδιά κάτω των 18 ετών. Στην υποσαχάρεια Αφρική υπάρχουν περισσότεροι από 3 εκ. πρόσφυγες. Η Τουρκία φιλοξενεί σήμερα τους περισσότερους πρόσφυγες: 1,6 εκ. Ακολουθούν το Πακιστάν (1,5 εκ.), το Ιράν (982.000), η Αιθιοπία (659.000) και η Ιορδανία (654.100). Ο Λίβανος φιλοξενεί 1,2 εκ., τους περισσότερους αναλογικά με τον πληθυσμό του: 232 πρόσφυγες ανά 1.000 κατοίκους. Από την αρχή του 2015 ήρθαν στην Ελλάδα μέσω θαλάσσης 500.000 πρόσφυγες εκ των οποίων το 64% προέρχονται από τη Συρία και το 23% του συνόλου είναι παιδιά, ενώ παράλληλα άλλοι 80.000 διέσχισαν τη Μεσόγειο από τα αφρικανικά παράλια. 

Το 2014 περισσότερο από το 50% των προσφύγων παγκοσμίως προήλθε από τρεις χώρες: Συρία, Αφγανιστάν και Σομαλία. Συνεπώς, δεν είναι αυτό που νομίζουμε, ότι μόνο η Ευρώπη δέχεται μεταναστευτικές ροές. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και παρουσιάζει ιδιαίτερη ένταση στην ευρύτερη περιοχή μας. 

Οι αριθμοί σοκάρουν αλλά δείχνουν και την αδυναμία της όποιας «λύσης».

Οι άνθρωποι από το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές (το κράτος με τη μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού στον κόσμο), το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, τη Σομαλία, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Κογκό που φεύγουν τρέχοντας από πολέμους, ξηρασία, τυφώνες ή λοιμούς, θέλουν να εγκατασταθούν και να ζήσουν σε ασφαλές περιβάλλον. Στην Ευρώπη ζει μόνο το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτοί διαχειρίζονται το 35% του παγκόσμιου πλούτου. Το δέλεαρ είναι εμφανές. Λογικά, το όνειρο των περισσοτέρων προσφύγων είναι να ζήσουν έστω και στις παρυφές, στα τρισάθλια για μας «ιδιαίτερα προάστια», του δυτικού πολιτισμού. Κάποιοι, με κίνδυνο της ζωής τους, τα καταφέρνουν. Οι υπόλοιποι ελπίζουν να τους μιμηθούν.

Γιατί η διαφορά από τη ζωή στα πατρογονικά τους εδάφη είναι τεράστια και στα δικά τους μάτια απείρων διαστάσεων. Και τη βλέπουν, την ακούνε, την πιάνουν. Με ένα απλό smart phone έχουν όλο τον κόσμο στην παλάμη τους και μπορούν να κάνουν συγκρίσεις. Η ειρήνη, η ανεκτικότητα, η οικονομική ευρωστία, η τεχνολογία, το σύστημα υγείας, η εκπαίδευση, η ελευθερία, για τα οποία εμείς καυχιόμαστε, τους είναι πολύ ελκυστικά. Είναι απλά η καλύτερη ζωή. Ποιος δεν τη θέλει; Γι’ αυτό τους βλέπεις να γαντζώνονται σε μια βάρκα και να διασχίζουν ακόμα και τη Μεσόγειο «σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού», το ταξίδι για τη δική τους «γη της επαγγελίας». Δεν θέλουν να μείνουν στην Τουρκία, στο Ιράν ή στη Λιβύη, ούτε καν στην Ελλάδα. Στη Γερμανία και την Αγγλία θέλουν να φτάσουν. Ευνόητο[...]

                        (Απόσπασμα άρθρου του Λ.Καστανά από την Athens voice)