Να μιλάμε συγκεκριμένα... (Α')

«Ας ξεχάσουμε έστω το ότι η στρατηγική του εθνικού διχασμού και της κοινωνικής πόλωσης με το ψέμα και την προπαγάνδα ήταν κεντρική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, που την εφάρμοσε με θαυμαστή ακρίβεια. Ισως, μάλιστα, να είναι και το μόνο πράγμα που είναι ικανός να κάνει. Να διχάζει. Να αναζωπυρώνει τα εμφύλια πάθη. Να ματώνει τις παλιές πληγές. Να ξανασπέρνει ξεχασμένες έριδες μέσα σε κάθε ελληνική οικογένεια. 

Ας ξεχάσουμε, αν θέλετε, ότι ο ίδιος ο Τσίπρας προσωπικά είναι ο αρχιερέας ή, για να το πούμε πιο επίκαιρα, ο «Μουλάς» (φανατικός ιεροκήρυκας των Ισλαμιστών) του Διχασμού. Από το δικό του στόμα έβγαιναν υστερικές ύβρεις και συκοφαντίες -για Τσολάκογλου που θα έφευγαν με ελικόπτερα- κατά των πολιτικών του αντιπάλων.

Αυτός χώρισε τους Ελληνες σε «γερμανοτσολιάδες» και δικαίως «αγανακτισμένους». Τα μεγαλοστελέχη του είναι που με κάθε ευκαιρία διακηρύττουν ότι δεν τους ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις των αντιλαϊκών μέτρων που κατά συρροήν λαμβάνουν άπαξ και δεν αγγίζουν την... κομματική τους βάση. «Οι δικοί μας ψηφοφόροι δεν έχουν λεφτά στις τράπεζες», έλεγαν ξεδιάντροπα οι υπουργοί του όταν αυτός έδωσε τη χαριστική βολή στην οικονομία με τα capital controls που δεν θα ήταν αναγκαία αν δεν ήθελε να κάνει το γνωστό σόου πολιτικής παράνοιας με το αχρείαστο δημοψήφισμα της κωλοτούμπας. Να πούμε ότι θα τα ξεχάσουμε όλα αυτά προκειμένου να γίνει ένα νέο ξεκίνημα μετά τα ανήκουστης αγριότητας μέτρα που πήρε; Αλήθεια; Αναζητεί εθελοντές συνενόχους στα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα που διέπραξε τη στιγμή που δείχνει έτοιμος να κάνει και εθνικά;

Ας πούμε, όμως, υποθετικά, ότι τα βάζουμε όλα αυτά στην άκρη, χάριν της εθνικής ομοψυχίας, προκειμένου να διατηρηθεί η ΣΥΝΟΧΗ της χώρας που απειλείται, καθώς εκ των πραγμάτων περιθωριοποιείται όλο και πιο πολύ, επαναλαμβάνουμε, από την πολιτική Τσίπρα. Για να υπάρξει «στοιχειώδης συναίνεση», όπως ζήτησε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (σ.σ.: για όσους κατάλαβαν ο Προκόπης τού ΥΠΕΔΕΙΞΕ ότι πρέπει να μείνει σταθερός στις «εθνικές θέσεις» αφήνοντας ουσιαστικά υπαινιγμό μετά απ' όσα έγιναν με την Κύπρο), δεν πρέπει πρώτος αυτός με τη σειρά του να κάνει κινήσεις καλής θέλησης στο εσωτερικό της χώρας; Οταν έτρεξε πρόθυμος, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, να κάνει αντίστοιχες κινήσεις προς την Τουρκία (και γύρισε με την ουρά κάτω από τα σκέλια), τόσο δύσκολο είναι να πράξει το ίδιο και με την ελληνική κοινωνία την οποία έχει προσβάλει και διχάσει βάναυσα;»

              (Απόσπασμα άρθρου του Θ.Αναστασιάδη από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ)