Υπάρχει προηγούμενο;

«Υπάρχει άραγε κάτι ανάλογο ή προηγούμενο σε Ανατολή, Δύση, Βορρά, ή Νότο με αυτό που έγινε στην Αθήνα, όταν καθηγητές ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων επιχείρησαν να αξιολογήσουν σχολές του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και φοιτητές τους έστρωσαν στο κυνήγι, πετώντας φρούτα και ζαρζαβατικά; Θα το μαθαίναμε αν είχε συμβεί και θα σκεπτόμασταν, ίσως με ανακούφιση, ότι και αλλού γίνονται τέτοια, άρα είναι κάτι το... συνηθισμένο και δεν πρόκειται για τη φημισμένη «ελληνική πραγματικότητα» για την οποία συχνά νιώθουμε εθνικά υπερήφανοι, ως λαός. Αυτή τη φορά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι πουθενά, εκτός της Ελλάδας, δεν υπάρχουν τέτοια φαινόμενα. Οχι μόνο γιατί δεν διανοούνται οι άνθρωποι να εμποδίσουν τις αξιολογήσεις και μάλιστα πανεπιστημίων, αλλά και στην υποθετική περίπτωση που κάποιες μειοψηφίες το προσπαθούσαν, η πάταξή τους θα ήταν παραδειγματική.

Αφήνοντας στην άκρη τα περί ανοχής της κοινωνίας, των πανεπιστημιακών αρχών και της πολιτικής τάξης, που αποτελούν επίσης μέρος της ελληνικής πραγματικότητας, η αίσθηση είναι ότι «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» για τη σημερινή κυβέρνηση. Επί χρόνια Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του συμμετείχαν ενεργά ή πρόσφεραν θαλπωρή στους «γνωστούς αγνώστους» και τους «λίγους ανεγκέφαλους» -για να θυμηθούμε τις διαδεδομένες εκφράσεις που αναφέρονται στους χούλιγκαν των γηπέδων- μπαχαλάκηδες των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Και επί χρόνια αντιδρούσαν σε κάθε μορφή αξιολόγησης σε όλους τους τομείς. 

Επομένως, γιατί θα ιδρώσει τώρα το αυτί τους επειδή κάποιοι δεν επέτρεψαν την αξιολόγηση πανεπιστημιακών σχολών και άλλοι (καθηγητές αυτοί) δυσανασχετούν σφόδρα με τις υποδείξεις για μία ορθολογικότερη και επιστημονικά αποδεκτή δομή; Οταν λοιπόν οι Μπαλτάδες και Κουράκηδες έχουν δώσει «το είναι» τους για την απαξίωση της «αριστείας» και την ισοπέδωση προς τα κάτω, πολλές φορές σε αγαστή σύμπνοια με πολλούς πανεπιστημιακούς και συνδικαλιστικούς φορείς (π.χ. ΟΛΜΕ), τα επεισόδια όπως το συγκεκριμένο, αποτελούν φυσικά επακόλουθα. Οπως και η έλλειψη κάθε καταδίκης από τη σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Και ας ζητεί υποκριτικά ο Φίλης από τους γονείς να εμπιστεύονται τα δημόσια σχολεία και γενικά τη δημόσια εκπαίδευση, την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός δεν την εμπιστεύεται και στέλνει τα δικά του παιδιά σε ιδιωτικά. 

Δικαιολογημένα άλλωστε, αφού είναι βέβαιο ότι όποιος Ελληνας γονιός, στα καλά του, είχε την οικονομική δυνατότητα το ίδιο θα έκανε... Ή όχι; Το χειρότερο είναι ότι το κλίμα που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι απλά της ισοπέδωσης προς τα κάτω, αλλά του ανταγωνισμού προς τα κάτω. Οι διακρίσεις μερικών άξιων παιδιών που ακούμε κάθε τόσο, δεν αλλάζουν τη μέτρια πραγματικότητα, καθώς θεωρούνται «ήρωες» και «μάγκες» όσοι δεν πατούν στις παραδόσεις και τα εργαστήρια, δεν διαβάζουν, μεταφέρουν μαθήματα και ασχολούνται -αν ασχολούνται - με αλλότρια, για να καταλήξουν αιώνιοι φοιτητές. 

Είναι αρκετά τα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν καριέρα έτσι! Με αυτή την έννοια, είναι κροκοδείλια τα δάκρυα επειδή φεύγουν όσα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν στο εξωτερικό, ή να βρουν δουλειά εκεί. Συνήθως τα πιο άξια.

Καλά κάνουν λοιπόν και φεύγουν. Γιατί όταν μία πολιτική τάξη και μαζί της μία κοινωνία δεν θέλει τον καλώς εννοούμενο ανταγωνισμό προς τα πάνω και τη διάκριση, όταν δεν ανέχεται την αξιολόγηση και είναι απόλυτα ευχαριστημένη με την επικράτηση των μετρίων, ή ακόμη και των κάτω του μετρίου, σημαίνει ότι βρίσκεται σε πλήρη παρακμή. Παρακμή δίχως πάτο, αφού οι καλύτεροι θα συνεχίσουν να ψάχνουν την τύχη τους αλλού και αντίθετα, θα μένουν οι χειρότεροι. Η Ελλάδα αυτή την πορεία έχει πάρει και δυστυχέστατα, λίγοι το αντιλαμβάνονται».

                              (Άρθρο του Άγγ.Στάγκου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)