Περί επιχειρημάτων...

«Στην Ελλάδα μας αρέσει ο διάλογος, και μάλιστα «από μηδενική βάση». Είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος για να μην κάνουμε τίποτα, για να αποφύγουμε να πάρουμε αποφάσεις και να αναλάβουμε τη ευθύνη της επιλογής μας. Έχουμε δε ανακαλύψει και τα κατάλληλα επιχειρήματα για αυτό, που χρησιμοποιούνται από σχολιαστές στο διαδίκτυο και από δημοσιογράφους στα ΜΜΕ...

1. Το «επιχείρημα» της ομοιότητας

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο, ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, ότι δεν θα περικοπούν εκ νέου οι συντάξεις, ότι θα δώσει 13η σύνταξη ήδη από φέτος, ότι δεν θα αύξανε τη φορολογία, ότι θα έκανε μία πρόταση στην Άγκελα Μέρκελ την οποία εκείνη δεν θα μπορούσε να αρνηθεί, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κλείσουν οι τράπεζες ή να γίνει δημοψήφισμα, ότι θα καταργούσε τον ΦΠΑ στην εκπαίδευση –που η ίδια πρότεινε στην τρόικα– κι ένα σωρό άλλα ανεδαφικά. Έκανε ακριβώς τα αντίθετα, είπε δηλαδή ψέματα, κορόιδεψε τους ψηφοφόρους της. Το 2015 έχει αποσπάσει περίπου 4.000 εκπαιδευτικούς, ενώ η χρονιά ξεκίνησε με 25.000 κενά.

Τα ίδια όμως δεν έκαναν και οι άλλοι; Τόσοι περίπου δεν είχαν αποσπαστεί και πέρυσι, όπως επαναλαμβάνει ο κ. Φίλης; Το ΠΑΣΟΚ δεν έφερε τα μνημόνια; Δεν τα έσκιζε ο Σαμαράς στα Ζάππεια; Πότε ένα κόμμα υλοποίησε πραγματικά όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά; Σαράντα χρόνια μας κυβερνούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και προκοπή δεν είδαμε, ας δοκιμάσουμε και ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από πού κι ως πού, όμως, οι ανεπάρκειες, τα λάθη και τα ψεύδη των προηγουμένων, οι οποίοι τιμωρήθηκαν στην κάλπη γι αυτά, είναι δικαιολογία για τους τωρινούς; Γιατί πρέπει να δείχνουμε έστω κι ελάχιστη ανοχή στην εγκληματική ανεπάρκεια, στα ασύστολα ψέματα και στον εμπαιγμό ολόκληρης της κοινωνίας, σε μία περίοδο που η Ελλάδα χρειάζεται σοβαρή και αποτελεσματική κυβέρνηση, ενώ η κατάσταση χειροτερεύει καθημερινά;

2. Το «επιχείρημα» της παράλειψης

Γράφεις για τον ΦΠΑ στην εκπαίδευση και σε ρωτάνε γιατί δεν γράφεις και για τον ΦΠΑ στην εστίαση. Γράφεις ότι οι περιουσία των μετόχων των τραπεζών έχει εκμηδενιστεί τα χρόνια της κρίσης και σου λένε ότι οι τραπεζίτες (που δεν ταυτίζονται με τους μετόχους, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα) είναι διαπλεκόμενοι και μας χρεοκόπησαν (στην Ελλάδα το κράτος χρεοκόπησε τις τράπεζες, αλλά κι αυτό ψιλά γράμματα είναι). Γράφεις ότι τα στοιχεία των ελέγχων της επιθεώρησης εργασίας δείχνουν ότι οι επιχειρήσεις που παραβιάζουν την εργασιακή νομοθεσία είναι κυρίως μικρές και μεσαίες, όχι μεγάλες, ελληνικές και πολυεθνικές, και σου λένε ότι οι επιχειρηματίες έχουν υπερκέρδη, δεν πληρώνουν φόρους, εκμεταλλεύονται την υπεραξία του εργάτη και πίνουν το αίμα του λαού με το σκουριασμένο μπουρί της σόμπας. 

Γράφεις ότι το κόστος της ενέργειας είναι πολύ υψηλό για τη βιομηχανία στην Ελλάδα και σου λένε ότι οι βιομήχανοι είναι όλοι κρατικοδίαιτοι (σε μία χώρα που το ποσοστό της οικονομίας που ελέγχεται από το κράτος συγκρίνεται με αυτό της Κούβας…).Δεν μπορείς να λες ότι η Αμερική είναι από πολλές απόψεις μία σπουδαία χώρα, στην πατρίδα του «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Η Αμερική συνηθίζει να επεμβαίνει σε τρίτες χώρες κι εμείς διαφωνούμε με αυτές τις επεμβάσεις (εκτός βέβαια αν πρόκειται για βομβαρδισμούς της Ρωσίας στη Συρία). Γενικώς, χρειάζεται πάντα ένα αριστερό disclaimer.

3. Το «επιχείρημα» της μισθωμένης πένας (άλλως λεγόμενο και «άξιος ο μισθός σου!»)

Πιθανώς επηρεασμένοι από την ομολογία του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά ότι έγραφε «κατ’ εντολήν του κόμματός [του] πράγματα, π.χ. για την Πολωνία, τα οποία ήταν ανοησίες» όσο ήταν στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ (συνέντευξη στο Der Spiegel, 11/2/2015), πολλοί νομίζουν ότι όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο κινούνται κατ’εντολήν εργοδοτών και ιδεολογικών καθοδηγητών. Ουδέν αναληθέστερο. Υπάρχουν στη δημόσια σφαίρα πολλοί άνθρωποι που κινητοποιούνται από πραγματικό ενδιαφέρον για τα κοινά και για το μέλλον της χώρας, από επιθυμία αυτοπροβολής, από απελπισία ή από χαρά για την κατάσταση, από δεκάδες κίνητρα είναι η αλήθεια – όπως βεβαίως και υπάρχουν άνθρωποι που κινούνται από ιδεολογικούς καθοδηγητές και εργοδότες. Δεν μπορούμε να κατατάσσουμε όλους στη μία ή στην άλλη κατηγορία με μοναδικό κριτήριο το γεγονός ότι εκφράζουν άποψη που δεν μας είναι αρεστή.

4. Το «επιχείρημα» των λανθασμένων προτεραιοτήτων

Το επάγγελμα του φαρμακοποιού ήταν και παραμένει από τα πλέον προστατευόμενα στην Ελλάδα, με γεωγραφικούς περιορισμούς, θεσμοθετημένα ποσοστά κέρδους, αποκλειστικότητα διάθεσης προϊόντων κ.α. Όμως τα τελευταία χρόνια, ελέω μνημονίων, η προστατευτική ασπίδα έχει διαρραγεί. Πρόσφατα δόθηκε η δυνατότητα σε ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει φαρμακοποιοί να ανοίγουν φαρμακείο, με την υποχρέωση ωστόσο να έχουν συνέταιρο διπλωματούχο φαρμακοποιό με ποσοστό τουλάχιστον 20%. Με πρόσχημα το υποχρεωτικό άνοιγμα του επαγγέλματος, θα δημιουργούνται επιχειρήσεις με μετόχους δύο ταχυτήτων, όπου οι μετοχές του φαρμακοποιού θα έχουν αυξημένη αξία, καθώς χωρίς αυτόν δουλειά δεν θα γίνεται. Τα φαρμακεία σε πείραξαν τώρα;

Δεν έχει η χώρα άλλες προτεραιότητες, άλλα μεγαλύτερα προβλήματα; Δεν πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουμε τη φοροδιαφυγή; Και τι θα γίνει με τους ολιγάρχες; Με την παγκόσμια ειρήνη; Το «επιχείρημα» των λανθασμένων προτεραιοτήτων είναι ουσιαστικά η δικαιολογία της αδράνειας: εφευρίσκοντας άλλες προτεραιότητες, που συνήθως μάλιστα δεν μπορούν να έχουν άμεση αντιμετώπιση και λύση, δεν κάνουμε τίποτα. Το πρόβλημα της χώρας είναι το άθροισμα τέτοιων προτεραιοτήτων. Ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε όλοι για το ποιες είναι σημαντικότερες, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσουμε».

                    (Απόσπασμα άρθρου της Γ.Πανοπούλου από την Athens Voice)