Mια προσωπογραφία...

«[...]Παρά την πολυετή σταδιοδρομία του στην πολιτική, ο κ. Τσίπρας φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται το πολιτικό «timing» στη μεγάλη εικόνα και την αξία της σύνεσης. Γι' αυτό οδήγησε τη χώρα στις πρόωρες εκλογές, πριν την εκπνοή του 2ου Μνημονίου, ενώ είχε όλα τα δεδομένα ότι θα είναι επιζήμιες για τη χώρα αλλά και για το κόμμα του - προσωπικά εκτιμώ και για τον ίδιο, παρά την τωρινή θεαματική δημοτικότητά του. Επιπροσθέτως, φοβούμαι μήπως δεν διαθέτει πολιτικό βάθος πεδίου, καθώς συχνά δείχνει να σκέφτεται με ορίζοντα τον επόμενο μήνα ή και λιγότερο. Γι' αυτό καλλιέργησε συστηματικά και επίμονα, και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση, ρητορική και τακτικές που οδηγούσαν σε άδεια ταμεία, ενώ γνώριζε ότι αυτή η πολιτική θα καθιστούσε απολύτως αναπόφευκτο το 3ο Μνημόνιο και τον ίδιο μνημονιακό πρωθυπουργό.

Υποτίμησε και αγνόησε το συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρώπη και τη διεθνή πολιτική σκηνή, κι έκανε ο ίδιος αναποτελεσματική τη διαπραγμάτευσή του: «οι σύμμαχοι του Νότου» αποδείχθηκαν οι σκληρότεροι αντίπαλοι, ο Πούτιν ένα όπλο που γύρισε εναντίον του, ενώ καταχώρισε και επισήμως την Ελλάδα στους μπαταχτσήδες εξοργίζοντας το ΔΝΤ, τη στιγμή ακριβώς που χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ τη στήριξή του στο ζήτημα του χρέους.

Για την Οικονομία οι γνώσεις του δείχνουν περιορισμένες. Αν όντως αντιλαμβάνεται, ως οφείλει, τους βασικούς μηχανισμούς της οικονομίας, παραμένει πιεστικό το αναπάντητο ερώτημα γιατί μας οδήγησε τόσο ανέμελα και αναίτια στα Capital Controls.

Όσο για τη δυνατότητα ορθής επιλογής συνεργατών, αυτή αποδείχτηκε πολύ γρήγορα το Βατερλό του κ. Τσίπρα[...]

Γεννιούνται λοιπόν επιφυλάξεις στην πρώτη αποτίμηση του κ. Τσίπρα ως ηγέτη. Και υπάρχει ήδη μια μελανή κηλίδα: υπήρξε ο πρωθυπουργός που σε μια νύχτα, με μια μόνο απόφαση, που δεν ήταν αναπόφευκτη ούτε έξωθεν επιβεβλημένη, φτώχυνε τους ήδη φτωχούς πολίτες, χρέωσε το ήδη υπερχρεωμένο κράτος και υπέσκαψε την πολύπαθη οικονομία της χώρας. Και έλαβε την απόφαση, ενώ γνώριζε τις συνέπειές της, για να κερδίσει μόνο μια πρόσκαιρη εσωκομματική ανακούφιση και μικροπολιτικά οφέλη. Πολλοί εξέλαβαν το δημοψήφισμα ως ένδειξη τόλμης και πυγμής. Προσωπικά φοβούμαι μήπως και το δημοψήφισμα και οι εκλογές δεν είναι παρά απότοκα της ατολμίας του να αναλάβει εγκαίρως και αποφασιστικά τον ρόλο του ηγέτη».

            (Απόσπασμα άρθρου του Γ.Στρατόπουλου από το protagon.gr)