"Ένα παιδί σκοτώνει ένα άλλο παιδί. Η εξέλιξη των πολιτισμών δεν είναι ευθύγραμμη. Και δεν είναι προς μία κατεύθυνση. Ο (όποιος) πολιτισμός μας είναι μια κρούστα που προσπαθεί να κρατήσει τιθασσευμένο ένα αγρίμι εκατομμυρίων ετών. Σε κάποιους λαούς δεν πρόφτασε καν να σχηματιστεί κρούστα. Το αγρίμι σπάζει με μια κίνηση τον λεπτό υμένα των ασταθών, έτσι κι αλλιώς, πλαισίων συμβίωσης, και απελευθερώνεται χωρίς ηθική, χωρίς τύψεις.
Σκέφτομαι αυτά τα παιδιά όταν ήταν 4 μηνών, στην ηλικία του γιου μου. Με τα δαχτυλάκια τους να ψηλαφούν τον κόσμο, να χαμογελούν, να κάνουν χαρές όταν τα έπαιρναν οι γονείς τους αγκαλιά (δεν μπορεί, κάποια αγκαλιά θα την έζησαν, έστω τη στιγμή του θηλασμού) και τη διαδρομή τους απο κεί και μετά. Το θύμα ήταν 9 χρονών τη μέρα που γεννήθηκε ο δήμιός του. Τι έκανε εκείνη τη μέρα; Θα γύρισε από το σχολείο, χαρούμενο με τα καινούργια πράγματα για τον κόσμο μας που θα είχε μάθει, θα σκεφτόταν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, θα έκανε όνειρα... Δείτε τα μάτα του εκτελεστή. Πυρετώδικα, αφοσιωμένα σε ένα καθήκον που του έμαθαν ότι είναι ιερό. Αν του μάθαιναν ότι ιερότητα είναι να προστατεύεις την ανθρώπινη ζωή, να "μάχεσαι" για την ειρήνη για την αλληλοκατανόηση, πόσο δημιουργική θα μπορούσε να γίνει η ίδια δύναμη από ένα "λιονταράκι" για το καλό της ανθρωπότητας... Τώρα, φορτωμένο με φόνους, με ψυχή ζυμωμένη με αίμα, τι μέλλον θα έχει; Πόσους θα εκτελέσει ακόμα; Πόσων χρονών είναι και πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο δικός του εκτελεστής; Από το Homo homini lupus σαν να μην πέρασε μια μέρα."
(Άρθρο του Θ.Τζήμερου- Προέδρου της "Δημιουργίας Ξανά")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου