Προεκλογικές υποσχέσεις...

Στις εβδομάδες που ακολούθησαν την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και τον σχηματισμό κυβέρνησης με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, παρατηρούμε μια φυγή προς το παρελθόν, σαν να θέλουμε να περάσουμε στο μέλλον μέσω της γερμανικής Κατοχής, αφενός, και της επιστροφής στα χρόνια προ Μνημονίου, αφετέρου. Πράγματι, η αντίσταση εναντίον των κατακτητών ήταν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της πλούσιας ιστορίας των Ελλήνων και, βεβαίως, υπάρχουν εκκρεμότητες που πρέπει να λυθούν μια και καλή με τη Γερμανία, για το καλό και των δύο χωρών· αλλά η εμμονή με το τι έγινε πριν από 70 και χρόνια μαρτυρεί μια δυσκολία να διαχειριστούμε αυτά που ακολούθησαν τον πόλεμο ― ο Εμφύλιος, αυταρχικές κυβερνήσεις, δικτατορία, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ και η ξέφρενη πορεία προς τη χρεοκοπία.

Ετσι που είναι η Ελλάδα σήμερα -όπου φαίνεται να μην έχουμε μάθει πολλά από τα λάθη του παρελθόντος, και οι Γερμανοί να μας έδιναν 300 δισ. ευρώ και όλοι οι δανειστές να ξέγραφαν το χρέος μας-, είναι πιθανό ότι σε άλλα δέκα χρόνια πάλι στο ίδιο σημείο θα βρισκόμασταν: υπερχρεωμένοι και θυμωμένοι. Το να ονειρευόμαστε ότι θα εισπράξουμε σήμερα για αυτά που υπέφεραν οι Ελληνες στον πόλεμο δεν διαφέρει πολύ απ’ το να κομπάζουμε για όσα έκαναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Εάν οι ίδιοι δεν ξεχωρίσουμε για τη δημιουργικότητά μας, για την παραγωγικότητα και για τη χρηστή διαχείριση των πόρων της χώρας μας, θα μείνουμε πίσω[...]


Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να απεγκλωβιστεί από τις προεκλογικές υποσχέσεις του και έτσι η ηγεσία του ρίχνεται με πάθος στην επανάληψη των ίδιων υποσχέσεων με πλήρη επίγνωση ότι είναι καλύτερο να διατηρηθεί το ψέμα για λίγο ακόμη, παρά να προκαλέσει την οργή των απογοητευμένων. Για αυτό προτιμάει να ταλαιπωρεί τους εταίρους μας, θέτοντας σε κίνδυνο τη συμμετοχή μας στο ευρώ, με τη χρονοτριβή γύρω από διαδικαστικά, δευτερεύοντα θέματα, παρά να καταπιαστεί με τα ουσιαστικά προβλήματα της οικονομίας, της πολιτικής, της διπλωματίας και, πάνω απ’ όλα, της κοινωνίας. Προβάλλοντας συνεχώς απαιτήσεις, προσποιούμενη ότι πηγαίνει από νίκη σε νίκη, καταγγέλλοντας άλλους για κάθε εμπόδιο, η κυβέρνηση κρατάει τις ισορροπίες μεταξύ όσων θα ήθελαν να προχωρήσουν προς τη λύση προβλημάτων και όσων επιμένουν μόνο στην ιδεολογική καθαρότητά τους [...]
 
(Απόσπασμα άρθρου του Ν. Κωνσταντάρα από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")