Πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας...

«Ο Πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, μπροστά στον κίνδυνο πιστωτικού γεγονότος και de facto χρεοκοπίας, αναγνώρισε δημόσια, στην κοινή συνέντευξη τύπου που έδωσε μαζί με την Γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ ότι η κρίση είναι δική μας, παραδέχτηκε δηλαδή ότι δεν φταίνε μόνο ή κυρίως οι ξένοι για το ελληνικό κατάντημα. 

Αυτό όμως το οποίο αρνήθηκε χθες, η ύπαρξη εξωτερικού εχθρού, είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο αναπτύχθηκε το κυρίαρχο αφήγημα του αντιμνημονίου, το οποίο επικράτησε πολιτικά και κοινωνικά με αποτέλεσμα την αντιγερμανική έξαψη και τον ριζοσπαστικό αντιευρωπαϊσμό.

Ο κ. Τσίπρας μίλησε στο Βερολίνο εντελώς διαφορετικά από τον τρόπο με τον οποίο απευθύνεται στο εσωτερικό ακροατήριο. 

Προκειμένου να εξασφαλιστεί ρευστό, αφού το δημόσιο ταμείο στερεύει, ήταν ευγενέστατος, θεσμικός, με σεβασμό στους ευρωπαϊκούς κανόνες και πολύ προσεκτικός απέναντι στην γερμανική πολιτική ηγεσία. 

Κουβαλούσε, όμως, μαζί του όλα τα υλικά με τα οποία έγινε στο συλλογικό υποσυνείδητο μια πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας. 

Οι δύο ηγέτες ρωτήθηκαν για τον κίνδυνο εξαγωγής τζιχαντιστών από εδώ προς τα εκεί, για το κατοχικό δάνειο, για το ενδεχόμενο δήμευσης του ινστιτούτου Γκαίτε. 

Ο ίδιος προσπάθησε να φύγει από αυτή την ατζέντα της έντασης, την οποία όμως καλλιέργησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που έχει παγιδευτεί στους μύθους με τους οποίους ταϊζει το κοινό[...]

Παρακολουθούμε μια φρενήρη πορεία απομάκρυνσης από την ευρωπαική πραγματικότητα που δεν καταλήγει (για την ώρα) στο μοιραίο επειδή κανείς στο δυτικό κόσμο δεν θέλει να δημιουργηθεί μια μαύρη τρύπα σε μια τόσο ευαίσθητη περιοχή. 

Το γεγονός, όμως, ότι μας κρατάει ο φόβος των άλλων και όχι η κοινή βούληση για συνεργασία και συνύπαρξη στο ίδιο πλαίσιο καθιστά την ισορροπία εξαιρετικά εύθραυστη. 

Είναι αναξιοπρεπές να υπάρχεις σε ένα σύστημα χωρίς να σε θέλουν και χωρίς να το θέλεις, μόνο και μόνο επειδή η απομάκρυνση έχει μεγάλο ρίσκο. 

Εκτός από αναξιοπρεπές είναι και επικίνδυνο, γιατί γίνεται θέμα συγκυρίας και προετοιμασίας των άλλων να βρεθείς εκτός.

Πολιτισμικά είμαστε ήδη στην έξοδο, φεύγουμε με τα νταούλια που θα μας ψυχαγωγήσουν μετά την στρατιωτκή παρέλαση. 

Η κουλτούρα της παρακμής απλώνεται όλο και περισσότερο και εκφράζεται με διάφορους τρόπους χωρίς άμεση εξωτερίκευση της συλλογικής -ασυνείδητης ενδεχομένως- πεποίθησης ότι το κοινό νόμισμα έχει μικρότερη σημασία από τη διατήρηση της ελληνικής ιδιοτυπίας. 

Η κυριαρχία του εθνικολαϊκισμού διευκολύνει, αν δεν προκαλεί, την απομάκρυνσή μας από τον ευρωπαϊκό κόσμο, μια διαρκής αισθητική και πνευματική υποβάθμιση καθορίζει το σκηνικό της καθόδου[...]

(Απόσπασμα άρθρου της  Α.Σπανού από τo "metarithmisi.gr")