38 ημέρες...

"38 μέρες το σώμα του παγωμένο, απροστάτευτο, 800 μέτρα από την Εστία. Ποιος τον έψαξε, ποιος ήθελε πραγματικά να βρεθεί; Η αυτοκτονία του Βαγγέλη Γ. ήταν μια πολύ «πολιτική» αυτοκτονία. Όχι απ’ αυτές που περιφέρουν οι έμποροι της δυστυχίας. Ήταν μια πολιτική αυτοκτονία γιατί δείχνει το σημείο μηδέν της κοινωνίας μας. Η Ελλάδα της Αποτυχίας.
Έχουμε δει χιλιάδες ταινίες, ξέρουμε πώς γίνεται στον κόσμο. Όχι μόνο οι Αρχές, το χωριό ολόκληρο, η κοινότητα, οργανώνεται, βγαίνει αμέσως, δίπλα-δίπλα οι άνθρωποι με φακούς, με γαλότσες, ψάχνουν, φωνάζουν, αναζητούν το χαμένο παιδί, το δικό τους άνθρωπο. 800 μέτρα, δίπλα στο δρόμο, ενάμιση μήνα. Μόνο οι συμφοιτητές του, 120 σπουδαστές, οι καθηγητές να έψαχναν, να ανησυχούσαν. Ποιος έκανε έρευνες, ποιος ζητάει αποτελέσματα, πού είναι η πίεση της τοπικής κοινωνίας, ποιος ξέρει ότι αν δεν διαλευκάνει την υπόθεση θα ελεγχθεί, θα χάσει τη θέση του; Στη χώρα που όλα γίνονται στο περίπου δεν έχει κανένας ευθύνες, δεν νιώθει κανένας υπεύθυνος, κανείς τύψεις.

Το Σιωπηλό Ποτάμι. Δεν φταίω εγώ, δεν ήξερα, κάτι είχα ακούσει, τι λόγος μου πέφτει. Έχω καθαρή τη συνείδησή μου, ο διευθυντής. Τι λες, ρε φίλε, εδώ 10 εκατομμύρια Έλληνες νιώθουμε ότι φταίμε, νιώθουμε το βάρος, εκεί δεν έφταιγε κανένας; Μισόλογα, μισές αλήθειες, υπονοούμενα, ένα παιδί χάθηκε από δίπλα τους και κανένας δεν ανοίγει το στόμα του. Ακόμα και τώρα, κρυμμένα μυστικά, ιστορίες χωρίς ονόματα. Ο βουλευτής, ο συνδικαλιστής, οι προσπάθειες συγκάλυψης, οι απειλές, μάτια ερμητικά κλειστά.

Δεν πρέπει να μιλάμε για πράγματα που δεν ξέρουμε καλά. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική, μόνο η έρευνα, η δικαιοσύνη αποδίδει ευθύνες. Όμως είναι εκείνα τα φοβισμένα μάτια, πάντα μελαγχολικά σε όλες τις φωτογραφίες που τα λένε όλα. Το γλυκό, στωικό χαμόγελο. Και η οικογένεια, σεμνή, χωρίς υστερίες, χωρίς να κατηγορεί τον κόσμο όλο, την κοινωνία, χωρίς φωνές πού είναι το κράτος. Μόνο πόνο, αξιοπρεπή πρόσωπα, αυτά τα πρόσωπα που συναντάς στα κρητικά χωριά, που δεν έχεις άλλη λέξη για να τα περιγράψεις, μόνο «καλοί άνθρωποι». Που περίμεναν από την οργανωμένη πολιτεία να κάνει τη δουλειά της. Και περίμεναν μάταια. Έπρεπε οι φίλοι του, οι δικοί του άνθρωποι, να πάρουν το καράβι να έρθουν στον Πειραιά, να δείχνουν στους δρόμους τη φωτογραφία του. 38 μέρες. 800 μέτρα δίπλα από το δωμάτιό του[...]
(Απόσπασμα άρθρου του Φ. Γεωργελέ από την "Athens Voice")