Απόψεις...

 

«Θα το γράψω ευθαρσώς κι ας φωνάζουν μερικοί επαγγελματίες της ισότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Αν οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα είχε πάρει τα μισά από τα χρήματα που έχουν δοθεί για την υποβοήθηση και την ενσωμάτωση των Ρομά, θα είχε μεταβληθεί σε ηγέτιδα ομάδα της κοινωνίας μας. Από το 1980 ως σήμερα, υπάρχει ένας κρουνός που ξερνά ακατάπαυστα εθνικά και ευρωπαϊκά εκατομμύρια, τα οποία πέφτουν στους καταυλισμούς τους και εξαφανίζονται δίχως αποτέλεσμα.

Εκατομμύρια των εκατομμυρίων δόθηκαν για την στέγαση τους, για την ανάπτυξη δομών υγείας ανάμεσα στα τσαντίρια τους, για την εξεύρεση εργασίας απ’ τα μέλη τους, για την στοιχειώδη επιμόρφωση των μεγάλων και για να τελειώνουν το σχολείο τα παιδιά τους. Στρατιές ολόκληρες κοινωνικών λειτουργών, εκπαιδευτικών, γιατρών, νοσοκόμων, επαγγελματιών, ειδικών και εθελοντών κάθε είδους και κάθε ειδικότητας, πέρασαν από τα μέρη τους όλα αυτά τα χρόνια.

Μάταιος κόπος. Το χρήμα εξατμίστηκε, τα προσωρινά επιτεύγματα εξαφανίστηκαν, οι υποδομές καταστράφηκαν, ακόμα και οι πιο υπομονετικοί λειτουργοί εγκατέλειψαν. Εκεί μέσα δεν περνά τελικά τίποτα».

                                                                          (Δ.Καμπoυράκης- Liberal.gr)

«Διαβάζεις ότι κάποιος θίασος στη Θεσσαλονίκη δεν επέτρεψε να παρακολουθήσουν την παιδική παράσταση τα παιδιά των αστυνομικών. Δεν το πιστεύεις. Ομως το διασταυρώνεις. Τίτλος έργου, αίθουσα, ονόματα ηθοποιών. Απαξιώ να τα αναφέρω. Και αφού πλέον βεβαιωθείς ότι το γεγονός είναι γεγονός, προκύπτουν ορισμένα εύλογα ερωτήματα πρακτικής φύσεως. Σε πείσµα με το στερεότυπο της αριστερής άνοιας, που πιστεύει ότι ο ρατσισμός έχει πολιτικές ρίζες, για να απαλλάξει εαυτήν από το άγος, ο ρατσισμός είναι ψυχικό φαινόμενο. Και γίνεται ένα επικίνδυνο ψυχικό φαινόμενο όταν έχει ως θύματα ανήλικα παιδιά. 

Διότι αυτό που συνέβη είναι ψυχολογικός βιασμός ανήλικων παιδιών, τα οποία κάποιοι τα απέκλεισαν από την κοινότητα στην οποία ανήκουν. Αυτοί οι άνθρωποι φέρουν βαριά ψυχολογικά τραύματα. Ενα χοντροκομμένο παράδειγμα της μετάλλαξης της Αριστεράς από πολιτική στάση σε ψυχολογικό σύνδρομο. Δεν ξέρω αν ανάμεσά τους ήταν κι εκείνη η κοπέλα που ζητούσε πέρυσι από τα ΜΑΤ να τη δείρουν στο ΑΠΘ, αλλά δυστυχώς γι’ αυτήν δεν εισακούστηκε. Προφανώς δεν τους το συγχώρησε ποτέ».

                                                          (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)