Το αστείο με τη Μποφίλιου...

  

« Πριν λίγες ημέρες η τραγουδίστρια που είναι πάντα με τον Άνθρωπο είτε αυτός είναι Ουκρανός αμυνόμενος είτε Ρώσος εισβολέας, ανέβασε στο ινστα το γκραμ φωτογραφίες της από τις βόλτες που έκανε στο Λονδίνο ντυμένη με τη στολή του καλλιτέχνη (δηλαδή φορώντας ρούχα υπερβολικά και κατάλληλα μάλλον για σκηνή και πιθανότατα ακριβά). Το δούλεμα έπεσε σύννεφο όπως και η παθιασμένη υπεράσπιση του δικαιώματος της τραγουδίστριας του Ανθρώπου να ταξιδεύει όπου θέλει, να φορά ό,τι θέλει, να φωτογραφίζεται όπως θέλει και γενικά να ζει όπως θέλει. 

Οι υπερασπιστές φαίνεται να ξεχνούν ότι επειδή (και σε αντίθεση με τις δηλωμένες επιθυμίες της τραγουδίστριας) ζούμε σε καπιταλιστική αστική δημοκρατία τα δικαιώματα της αυτά όχι μόνο δεν κινδυνεύουν καθόλου, αλλά μάλλον ενθαρρύνονται από το σύστημα. 

Στην κακιά καπιταλιστική Δύση ο καθένας είναι ελεύθερος να ζει όπως θέλει (προφανώς εντός ενός νομικού πλαισίου που στη Δύση είναι πολύ ευρύτερο απ’ οπουδήποτε αλλού). Ταυτοχρόνως όμως, ο καθένας είναι ελεύθερος να τον κρίνει και να τον κοροϊδεύει όπως θέλει (πάλι εντός του ίδιου πλαισίου). Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει κανείς που με τα σωστά του να υποστηρίζει ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να μιλάει πολιτικά αλλά δεν θα πρέπει να κρίνεται με βάση τα όσα πολιτικά λέει*.

 Γιατί οι φωτογραφίες της Μποφίλιου ήταν ακριβώς αυτό: μια διαφήμιση του καπιταλισμού. Μοιάζει τόσο χαρούμενη που βολτάρει στο Λονδίνο φορώντας αυτά τα ρούχα και αυτά τα κοσμήματα, δείχνει τόσο ευτυχισμένη να απολαμβάνει τα αγαθά του καπιταλισμού, που το μόνο που λείπει από τις φωτογραφίες είναι ένα σλόγκαν του τύπου: «Μόνο ο καπιταλισμός σε κάνει ευτυχισμένη» ή «Δύση. Για ευτυχισμένους ανθρώπους» ή «Χάρη στον ελεύθερο ανταγωνισμό ταξιδεύεις εύκολα παντού». 

Αν μάλιστα σ’ αυτή τη διαφήμιση του καπιταλισμού προσθέσει κανείς και το μικροαστικό σύμπαν στο οποίο τα τραγούδια της έχουν νόημα, καταλαβαίνει κανείς ότι το αστείο και αξιοκορόιδευτο δεν είναι η οικονομική δυνατότητα αλλά η υποκρισία ενός ανθρώπου που δηλώνει ότι ψάχνει έναν ηγέτη να ανέβει μαζί του στο βουνό για να πολεμήσει το σύστημα (επαναστατικά και αιμοβόρα πράγματα δηλαδή) και ταυτοχρόνως υπηρετεί (με το αζημίωτο) και διαφημίζει το σύστημα το οποίο ισχυρίζεται ότι θα ήθελε να ανατρέψει με τη βία».

                     (Απόσπασμa άρθρου του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤHensvoice)