Γιορτές λήθης ή γιορτές μίσους;

 «Τις εορταστικές εκδηλώσεις των νικητών του εμφυλίου πολέμου –μεταξύ των οποίων και την επέτειο των Δεκεμβριανών– οι ηττημένοι τις αποκάλεσαν «γιορτές μίσους». Ενας χαρακτηρισμός που, με τη συμβολή και της απριλιανής δικτατορίας, λειτούργησε παραλυτικά για όσους ήθελαν να θυμούνται και να τιμούν τη μνήμη αυτών που πολέμησαν στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο με την πλευρά που τη δικαίωσε η Ιστορία. 

Ετσι, σταδιακά αυτές οι γιορτές των νικητών περιθωριοποιήθηκαν, τη στιγμή που οι ηττημένοι συνεχίζουν να τιμούν τους νεκρούς τους και να στήνουν μνημεία, να υπενθυμίζουν τους αγώνες τους, ανά την Ελλάδα. 

Το φαντασιακό νικά την πραγματικότητα. Αραγε είναι μόνο η ιδεολογική τρομοκρατία της Αριστεράς που αποθάρρυνε όλους αυτούς που ήθελαν να πάνε στου Μακρυγιάννη για να τιμήσουν τη μνήμη των ηρωικών χωροφυλάκων; Φοβήθηκαν μήπως συμμετάσχουν σε μια «γιορτή μίσους»; 

Νομίζω ότι τα αίτια είναι βαθύτερα και αφορούν το πώς προσεγγίζουν την πολιτική οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι πολίτες, αυτοί που ιστορικά είχαν συγκροτήσει το μπλοκ των νικητών του εμφυλίου πολέμου. Την αντιμετωπίζουν όχι με όρους στράτευσης –που έχει χαρακτηριστικά πολέμου– όπως οι αριστεροί, αλλά κυρίως ως μια διαδικασία προτίμησης. 

Δεν στρατεύονται οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι πολίτες σε μια ιδεολογία που φέρει την απόλυτη αλήθεια, που ερμηνεύει αυθεντικά και μοναδικά το ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Εντάσσονται και υποστηρίζουν κόμματα που δεν επαγγέλλονται επίγειους παραδείσους, απλώς προσπαθούν μέσα από την πολυφωνία και την ελεύθερη οικονομία να κάνουν τη ζωή των πολιτών καλύτερη. Και αυτές τις αντιλήψεις μπορούν να τις δουν να εκφράζονται μέσα από πολλές παρατάξεις. 

Συνεπώς και αυτοί κάθε φορά έχουν περιθώρια διαφορετικών επιλογών και όχι τον μονόδρομο της στράτευσης στο Κόμμα με τα υπερβατικά και μεσσιανικά χαρακτηριστικά. Μια τέτοια αντιμετώπιση ουσιαστικά αμβλύνει όλες τις συναισθηματικές προσλαμβάνουσες των συντηρητικών και των φιλελεύθερων πολιτών. 

Δεν χρειάζονται σημαίες, τραγούδια, δεν διαθέτουν μαρτυρολόγιο. Δεν βαδίζουν στο φαντασιακό επίπεδο και δεν βιώνουν το αίτημα του προσκλητηρίου. Μια συνέπεια όλων των παραπάνω είναι η τάση προς τη λήθη. Στις γιορτές δεν πάνε γιατί θέλουν να ξεχάσουν και όχι γιατί κάποιοι τις βάφτισαν «γιορτές μίσους».

(Απόσπασμα  άρθρου του Σ. Μουμτζή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)