Απόψεις...

 

 «Αναπόφευκτο ήταν το ότι στο τέλος ο άνθρωπος αυτός θα έβρισκε και τον μπελά του από πάνω, προσελκύοντας για τον κόπο του χαρακτηρισμούς όπως αυταρχικός, συμπλεγματικός, «ασυναίσθητος», ασυνείδητος παιδαγωγικά, συντηρητικός πολιτικά, ακόμα και (γιατί όχι;) φασίστας, ενώ οι πιο υποψιασμένοι με τους σύγχρονους μηχανισμούς ψηφιακής διασύνδεσης δήλωναν ότι πρόκειται σίγουρα για τρολ ή για μποτ σε διατεταγμένη υπηρεσία. 

Κάποιοι άλλοι δήλωσαν σοκαρισμένοι αρχικά αλλά καχύποπτοι στη συνέχεια, αποφασίζοντας εν τέλει ότι πρόκειται για αποκυήματα φαντασίας, ασχέτως αν τα σκηνικά που περιγράφει ο αναπληρωτής (δηλαδή, ο τελευταίος τροχός της αμάξης του εκπαιδευτικού συστήματος) είναι πράγματα που ακούει κανείς δεξιά κι αριστερά, από γονείς και εκπαιδευτικούς (με ή χωρίς δόσεις υπερβολής), ότι έχουν γίνει ρουτίνα όχι μόνο στα ΕΠΑΛ αλλά και σε διάφορα «γενικά» σχολεία. Ακόμα και σε ιδιωτικά (ω ναι!)». 

                                                                         (Δ.Πολιτάκης- lifo.gr)

 «Η αποτυχία του σωφρονιστικού μας συστήματος και οι φανερές παθογένειες που ακολουθούν για χρόνια την ποινική νομοθεσία, που αλλάζει, ενίοτε σαν τα πουκάμισα, έχουν αφήσει ισχυρά αποτυπώματα στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι δράστες απεχθών εγκλημάτων, όπως οι βιασμοί και οι σεξουαλικές κακοποιήσεις, κυρίως ανήλικων παιδιών.  Κυρίως όμως αφήνει ένα τεράστιο κενό που συνηγορεί στην ατιμωρησία, το γεγονός ότι οι όποιες ποινές επιβάλλονται, πολλές φορές αποδεικνύονται χάρτινες, γιατί οι δράστες «τρώνε» 15 χρόνια και μένουν στη φυλακή το πολύ έξι, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, που άλλαξε ο νόμος και τα χρόνια έκτισης της ποινής έγιναν εννιά.  

Το ίδιο ισχύει και για τα ισόβια. Ισόβια επιβάλλονται πλέον για τους βιασμούς ανηλίκων, αλλά οι δράστες μένουν το πολύ 18 χρόνια και μπορεί να βγουν. Η αναντιστοιχία ανάμεσα στις ποινές και στην έκτισή τους είναι εκείνο που προκαλεί το αίσθημα δικαιοσύνης των πολιτών, ανοίγοντας συζητήσεις για άλλες ποινές, αν θεωρήσουμε ποινή τον χημικό ευνουχισμό, μέτρο που εφαρμόζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως εθελοντικά και με τη συναίνεση του καταδικασθέντος».

                                                                 (Ιω.Μάνδρου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Στο τέλος του αιώνα η Τουρκία θα έχει υπερδεκαπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα. Πώς θα καταφέρουμε, λοιπόν, να απαντήσουμε στις βλέψεις της; Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι: να γίνουμε Ισραήλ και να εξελιχθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση σε κάτι που θα θυμίζει περισσότερο ομόσπονδο κράτος».

                                                                   (Κ. Γιαννακίδης – protagon.gr)