Απόψεις...

  

«Πόσο συχνά ο «ξένος», ο αναπληρωτής, θα πρέπει να συγκρουστεί με τοπικές νοοτροπίες και την επιβολή τους εκ μέρους των αρχών του τόπου και των γονέων στο μικρό σχολείο του νησιού και της ηπειρωτικής επαρχίας, όπου συνήθως οι γονείς αισθάνονται ότι μπορούν να το συνδιοικούν με τον «δικό» τους διευθυντή; 

Πόσο συχνά οι εκπαιδευτικοί θυσιάζουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια και σφίγγουν τα δόντια για να ανεχτούν καταφανώς παραβατικούς ή απλά αγενείς και αχαλίνωτους εφήβους ή γονείς που χωρίς αιδώ προσβάλλουν τον εκπαιδευτικό, απειλούν ή εκβιάζουν βαθμούς και απαιτούν κάθε είδους παράλογα αιτήματα; Πότε ακριβώς χάθηκε ο σεβασμός στον δάσκαλο και γιατί; Τι πάει τόσο στραβά στην ελληνική κοινωνία; 

Φοβάμαι ότι θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμη ερωτήματα για τα όσα μόνο η δική μου περιορισμένη εμπειρία μπορεί να καταμαρτυρήσει. Το πρόβλημα της σχολικής βίας ίσως να μην αφορούσε κανέναν, αν οι συνέπειές του έμεναν μέσα στο σχολείο. Δυστυχώς όμως η αντίληψη ότι μπορώ να μην τιμωρούμαι για τίποτα, γιατί θα παρέμβει ο γονιός ή ο τοπικός άρχοντας, ακόμη και πολιτικοί παράγοντες ενίοτε, ότι μπορώ να απειλώ και να διεκδικώ και αυτό που δεν μου αξίζει, ότι μπορώ να καταλαμβάνω το σχολείο και συχνά να το επιστρέφω βανδαλισμένο στην εκπαιδευτική κοινότητα και στο κράτος ατιμώρητος έχει συνέχεια.

Η αντίληψη ότι μπορώ να γράφω τοίχους, να σπάω, να κάνω bullying στον συμμαθητή μου ή ακόμη και ότι γίνεται μέσα στο σχολείο να κυκλοφορούν ναρκωτικά και εξωσχολικοί που τα πουλάνε ή σπάνε σχολεία σε καταλήψεις και κανείς να μην έχει καταλάβει τίποτα ή να ευθύνεται για κάτι, είναι μια αντίληψη που μεταφέρεται από τους εφήβους στον δημόσιο χώρο και μετά στο Πανεπιστήμιο, όπου οι καθηγητές με τη βία σύρονται έξω από τα αμφιθέατρα, γιατί κάποιος θέλει εκείνη τη στιγμή να κάνει πολιτική κατήχηση ή καθηγητές χτίζονται στα γραφεία τους, αν τους επιτραπεί να μπουν στο κτίριο και δεν συνεδριάζουν δίπλα στην καφετέρια της γειτονιάς».

                                                                             (Ευ. Χολέβα-liberal.gr)

«Οι ιστορίες που περιγράφει ένας - τολμώ να τον χαρακτηρίσω θαρραλέο -  αναπληρωτής εκπαιδευτικός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην επιστολή παραίτησης που απέστειλε στο υπουργείο Παιδείας, αλλά και στον εισαγγελέα, δεν είναι μόνο η πραγματικότητα στα σκληρά ΕΠΑΛ.  

Είναι ψηφίδες της σχολικής ζωής που βιώνουν εκπαιδευτικοί αλλά και μαθητές όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα στα σχολεία, κυρίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. 

Οι μαθητές του λοιπόν, του ξεκαθάρισαν με το καλημέρα ποιος κάνει  κουμάντο και ποιες είναι οι υποχρεώσεις του, αν θέλει να επιβιώσει στον κόσμο της…εκπαίδευσης. Καψόνια και σπάσιμο τσαμπουκά. Και καμία παράκληση ή επίκληση στο φιλότιμο, δεν έχει αποτέλεσμα. Οι πειθαρχικές ποινές εξαγριώνουν ακόμα περισσότερο. 

Το ημερολόγιο του, από την 11η ημέρα του Οκτωβρίου, που βρέθηκε στο σχολείο, έως και την ημέρα που υπέβαλε παραίτηση, προκαλεί τρόμο. Αυτά που περιγράφει γίνονται συνήθως σε σωφρονιστικά ιδρύματα μεταξύ κρατούμενων και σωφρονιστικών υπαλλήλων και όχι σε σχολεία.

Η αποδοχή της παραβατικότητας και η συνθηκολόγηση μαζί μας στις σχολικές τάξεις και τους προαύλιους χώρους, είναι συνθηκολόγηση και  αποδοχή της μαζικής εξαγωγής της στην κοινωνία των ενηλίκων. Συνάδελφοί και τα αρμόδια όργανα στα οποία απευθύνθηκε, του πρότειναν τον εύκολο δρόμο. Το αναμενόμενο. Το σύνηθες. 

Του εξήγησαν τη νομοθεσία που του δένει τα χέρια – και τα δικά τους προφανώς – τον παρότρυναν να προσαρμοστεί, να λοβοτομηθεί και βαθμολογώντας τους πάντες με «12» να καθαρίσει. «Σημεία των καιρών και της κοινωνίας», « έτσι είναι τα ΕΠΑΛ» και ξανά συμβουλές να προσαρμοστεί και να κάνει υπομονή. Μη χάσει το μισθό και τις ημερήσιες στα υπόλοιπα σχολεία».

                                                                              (Κ.Γαλανού- Liberal.gr)