Το μαγαζάκι της αριστεράς...

«Ας μιλήσουμε λοιπόν για ένα θέμα ταμπού της ελληνικής πολιτικής σκηνής, το μαγαζάκι της αριστεράς. Διότι η κοινοβουλευτική αριστερά από ένα σημείο και μετά λειτουργούσε και λειτουργεί ως μαγαζάκι, η καλύτερα ως κέντρο επαγγελματικής αποκατάστασης.

Όσοι είχαμε πολιτική δράση στα πανεπιστήμια ξέρουμε από πρώτο χέρι τα άτομα αυτά, ήταν τα λεγόμενα "επαγγελματικά στελέχη". Είχαν κυρίως το ρόλο του οργανωτή. Εμφανιζόταν στην αρχή της σχολικής χρονιάς και μετά στις φοιτητικές εκλογές. Αιώνιοι φοιτητές οι περισσότεροι πήγαιναν όπου τους έστελνε το κόμμα. Ήταν πάντα στην κεφαλή της κάθε πορείας, ήταν αυτοί που έτρεχαν σε κάθε απεργία ως "συμπαραστάτες" των απεργών, ήταν αυτοί με την ντουντούκα στην κατάληψη της οποιαδήποτε σχολής.Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. 

Στο ξεκίνημά της η Ελληνική Αριστερά, από την εποχή ακόμη της Federation, βασιζόταν στην εθελοντική στράτευση των μελών της. Όλοι, από τους αφισοκολλητές, και τους τυπογράφους, μέχρι τα ανώτερα στελέχη, ήταν όλοι εθελοντές και σαν εθελοντές πρόσφεραν την εργασία τους και τις επαγγελματικές τους ικανότητες τους στο κόμμα για τον κοινό σκοπό.

Όμως κάποια στιγμή λίγο πριν ή λίγο μετά τον Β' ΠΠ φαίνεται ότι η Αριστερά χάνει την ικανότητα της στράτευσης νέων μελών, και καταφεύγει στην μισθωτή εργασία και στα επαγγελματικά στελέχη. Χρήματα που ερχόταν από το εξωτερικό από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ δημιουργούν μία νέα κομματική νομενκλατούρα που ουσιαστικά λειτουργούν ως υπάλληλοι του κόμματος.

Αργότερα, μετά την μεταπολίτευση, η νομιμοποίηση του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσ. και οι κρατικές επιχορηγήσεις οδηγούν στην μεγαλύτερη εξάρτηση της Ελληνικής Αριστεράς από τα κομματικά στελέχη. Το ΚΚΕ υποχρεώνει τους βουλευτές του και τους ευρωβουλευτές του να καταβάλουν το μεγαλύτερο μέρος της βουλευτικής αποζημίωσής τους στο κόμμα, έτσι ώστε να μπορεί να συντηρηθεί αυτός ο ολοένα αυξανόμενος κομματικός στρατός.Φυσικά υπήρχαν πολλές διαφορές ανάμεσα σε αυτά τα στελέχη. 

Κάποιοι ήταν επαγγελματικά στελέχη καριέρας στο κόμμα, χωρίς να έχουν ούτε ένα ένσημο, ενώ κάποιοι άλλοι ήταν χαρτζηλικοδίαιτοι τριανταπεντάρηδες, συνήθως αιώνιοι φοιτητές. Αυτοί έπαιρναν και παίρνουν μαύρα χρήματα, άλλος λιγότερα και άλλος περισσότερα για να στηρίζουν το κόμμα. Μια άλλη κατηγορία υπαλλήλων ήταν οι δημοσιογράφοι κλπ που είχαν νόμιμες συμβάσεις εργασίας με το κόμμα, πληρώνονταν και αυτοί από τον κομματικό κορβανά, απλά αυτοί είχαν και ένσημα, πλήρωναν όμως εφορία.

Ένα τέτοιο μαγαζάκι λοιπόν ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ. Με στελέχη με κενά βιογραφικά γιατί απλά τα συντηρούσε το κόμμα. Η αναρρίχηση όμως στην εξουσία το 2015 έδωσε την ευκαιρία το μαγαζάκι να γίνει υπερκατάστημα. Αυτό που όλοι νόμιζαν ως μαζικούς διορισμούς φίλων και συγγενών δεν ήταν τίποτε άλλο από αναβάθμιση των κομματικών στελεχών, που είναι λογικό για ένα κόμμα του 3% να είναι όλοι φίλοι και συγγενείς.

Μόνο που ο σύντροφος Παππάς και μερικοί άλλοι σύντροφοι ονειρεύτηκαν ένα άλλο μαγαζί πιο μεγάλο που θα κουμαντάρει όλη τη χώρα. Θα κουμαντάρει τα κανάλια, θα κουμαντάρει την κρατική διαφήμιση, θα κουμαντάρει τα ντηλς με το δημόσιο.υτό ήταν όμως και το τέλος τους. Διότι για να στήσεις ένα τέτοιο μαγαζί απαιτεί είτε ένα πλήρες δικτατορικό καθεστώς που δε λογοδοτείς πουθενά, είτε ιδιαίτερες ικανότητες, κάτι που από ότι φάνηκε οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν τις κατείχαν».

                                                                  (Σπ.Μπλάτσιος- idiotes F/B)