Απόψεις...

«Κεφάλαια που αντιστοιχούν περίπου στο... 2% του ετησίου ΑΕΠ, θα πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση η Ελλάδα για να στηρίξει τις τοπικές κοινωνίες, των οποίων η οικονομία εξαρτάται από το λιγνίτη. Η ευκαιρία είναι μεγάλη. Τα κονδύλια που θα διατεθούν από την Ευρώπη για το σκοπό αυτό, δηλαδή για επενδύσεις σε νέους τομείς, όπως η πράσινη ενέργεια, ο αγροτικός, η μεταποίηση, ο τουρισμός, θα φτάσουν τα 3,7 με 4,4 δισ ευρώ, όσο δηλαδή ένα μικρό ΕΣΠΑ. 

Το ερώτημα είναι αν θα καταφέρουμε να τα απορροφήσουμε αποτελεσματικά. Πόσο γρήγορα θα ετοιμάσουμε ένα πειστικό master plan για να το εγκρίνουν οι Βρυξέλλες, τι δράσεις θα περιλαμβάνει, ποιός θα συντονίσει ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα, με εμπλοκή πολλών υπουργείων, Περιφερειών, Δήμων, εταιρειών, εργαζομένων. 

Σύντομα, χρειάζεται να στηθεί ένας γιγάντιος μηχανισμός με συμμετοχή υπουργείων, τοπικής αυτοδιοίκησης και ιδιωτικού τομέα, που θα λειτουργεί ευέλικτα, και χωρίς στρεβλώσεις. Αυτός θα πρέπει να βάλει μπροστά τα πρώτα εμβληματικά έργα της μετά λιγνίτη εποχής στη Δ.Μακεδονία και στη Μεγαλόπολη, από έξυπνες επενδύσεις στον αγροτικό τομέα, και στη μεταποίηση, μέχρι τουριστικά projects, ενεργειακά στο χώρο των αιολικών, φωτοβολταικών, βιομάζας. Ταυτόχρονα, θα τρέχουν εκτεταμένα προγραμματα επανακατάρτισης χιλιάδων εργαζομένων».

                                                                     (Γ. Φιντικάκης- liberal.gr)

@Πριν από μερικές εβδομάδες η καλή φίλη Μιράντα Ξαφά δημοσίευσε ένα άρθρο στην «ΚτΚ» (24/11/2019) με τίτλο «Δύο εκθέσεις, ένα συμπέρασμα». Αντιγράφω μια παράγραφο από το εξαιρετικό αυτό άρθρο: 

«…Ολα τα παραπάνω είναι λίγο-πολύ γνωστά από προηγούμενες εκθέσεις των δύο Οργανισμών. Το νέο στοιχείο, που λίγοι πρόσεξαν, βρίσκεται στην έκθεση του ΔΝΤ: Το κόστος συντήρησης ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων την περίοδο 2012-18 έφτασε το αστρονομικό ποσό των 18 δισ. ευρώ – δηλ. 2,6 δισ. ευρώ τον χρόνο, όσο το σύνολο των εσόδων από τον ΕΝΦΙΑ! 

Οταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση, οι ιδιωτικοποιήσεις έφτασαν στο ασύλληπτο ύψος των 5.000 εταιρειών την ημέρα. Ναι, σωστά διαβάσατε, δεν είναι τυπογραφικό λάθος: 5.000! Με εντελώς συνοπτικές διαδικασίες ξεφορτώθηκαν τα βάρη από το κράτος. Μπορεί να ωφελήθηκαν ολιγάρχες αλλά πάνω από όλα ωφελήθηκε η χώρα.

Το ίδιο έκανε η Thatcher στη δεκαετία του ’80. Παρά τις αντιρρήσεις και τις απεργίες (η απεργία των ανθρακωρύχων κράτησε ένα χρόνο), προχώρησε στην ιδιωτικοποίηση σχεδόν όλων των κρατικών εταιρειών (ακόμα και το νερό) εισπράττοντας 29 δισεκατομμύρια λίρες. Οι ιδιωτικοποιήσεις έγιναν όλες μέσω χρηματιστηρίου για να μη χάνεται χρόνος στην αναζήτηση κατάλληλου αγοραστή. Δυστυχώς, ζούμε στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης».

                                                                  (Α.Δρυμιώτης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)