Απόψεις...

«Η ακτινοβολία της Ρωσίας πριν από την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους ανάγεται στην εποχή που η Μόσχα αυτοπροβαλλόταν ως «Τρίτη Ρώμη», κληρονόμος του Βυζαντίου, μοναδική ορθόδοξη χριστιανική δύναμη και, μάλιστα, ανερχόμενη. Μοναχοί και λοιποί ιερωμένοι, και, αργότερα, κοσμικοί πράκτορες ανέλαβαν να καλλιεργήσουν έντεχνα την προσδοκία της λύτρωσης που θα έφερνε ο «Μόσκοβος» για τους ραγιάδες της Ελλάδας και της λοιπής Βαλκανικής.Όσοι ανέμεναν ρωσική βοήθεια για την κατατρόπωση των εχθρών του Έθνους ή, έστω, για την υπέρβαση των οικονομικών του αδιεξόδων, έμειναν στην αναμονή. 

Θρησκευόμενοι δεξιοί και ιδεοληπτικοί αριστεροί θα εξακολουθήσουν να νοσταλγούν το παρελθόν και να αναζητούν δικαίωση σε χρησμούς και προφητείες. Στους λοιπούς μένει να αντιληφθούμε ότι, κατά κανόνα, η Ρωσία, με το όποιο πολιτειακό/ιδεολογικό περίβλημα, δεν έχει λόγο να διαταράξει τις εξωτερικές σχέσεις της – με την Ιερά Συμμαχία, την Ευρωπαϊκή Συμφωνία, τους Αγγλογάλλους, τους Γερμανούς, τους Αγγλοαμερικανούς, την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και την Τουρκία – για χάρη μιας ομόδοξης αλλά ήσσονος βαρύτητας χώρας όπως η Ελλάδα.

Κι ας ρίξουμε μια ματιά προς βορράν, και ας αναρωτηθούμε γιατί όλοι οι γείτονες του «Μόσχοβου» δεν διακρίνονται από ρωσοφιλία ανάλογη με τη δική μας. Μήπως επειδή εκείνοι, σε αντίθεση μ’ εμάς, επανειλημμένα δοκίμασαν την «θωπείαν της άρκτου» στο πετσί τους;»

                                                                    (Γ. Στεφανίδης - liberal.gr)

«Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η «Γαλάζια Πατρίδα» δεν είναι ένα αφηρημένο ιδεολόγημα. Είναι μια πολύ καλά επεξεργασμένη ιδέα, με σκοπό την υποβάθμιση του περιφερειακού ρόλου της Ελλάδας. Οι Τούρκοι ιθύνοντες γνωρίζουν πολύ καλά, ίσως καλύτερα από τους Ελληνες ειδικούς, ότι η Ελλάδα δίχως τη θάλασσα δεν είναι παρά ένα ακόμα μικρό και αδύναμο κράτος της Βαλκανικής. 

Το τουρκολιβυκό σύμφωνο είναι η δεύτερη πράξη επέκτασης της τουρκικής επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο. Η πρώτη εξελίσσεται εδώ και δύο χρόνια περί την Κύπρο, η οποία μπορεί να μην είναι διεθνώς απομονωμένη, αλλά μοιάζει ολοένα και περισσότερο με νησί περικυκλωμένο σε μόνιμη βάση από το τουρκικό ναυτικό. Η πραγματικότητα, λοιπόν, όσο και αν είναι δυσάρεστη, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη.Θέλει, λοιπόν, ο κ. Ερντογάν μια Τουρκία με ευρύτερη επιρροή προς όλες τις κατευθύνσεις. 

Με αποτύπωμα το οποίο θα καθιστά τις περισσότερες γειτνιάζουσες με την Τουρκία χώρες συμπληρωματικές στην περιφερειακή στρατηγική της. Υπάρχει κάποιου είδους οραματική απάντηση σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη ή απλώς η διολίσθηση είναι αναπόφευκτη; Δυσάρεστα ερωτήματα, τα οποία ωστόσο πρέπει να απαντηθούν».

                                                                      (Β.Νέδος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)