Το μέτρο της παρακμής...

«Το ελληνικό πανεπιστήμιο της μεταπολίτευσης είναι προϊόν της αποχουντοποίησης. Η παλαιά γενιά των καθηγητών που μονοπωλούσαν έως τότε τη διαχείρισή του, φοβούμενη την εσχάτη των ποινών της δημοκρατίας, την κατηγορία της συνεργασίας με τη δικτατορία, παρέδωσε τα ιδρύματα στο φοιτητικό κίνημα και στους πνευματικούς του. Σε όσους δέχονταν να υπογράψουν το πιστοποιητικό των προοδευτικών φρονημάτων που αντικατέστησε το πιστοποιητικό των κοινωνικών φρονημάτων του μετεμφυλιακού κράτους. 

Εν τω μεταξύ συνέρρευσαν και οι διάφοροι αντιστασιακοί από την αλλοδαπή, κυρίως εκ Παρισίων, οι οποίοι παπαγάλιζαν τις θεωρίες του Μάη του ’68 μεταφρασμένες στην προοδευτική νεογλώσσα που παραμέρισε όχι μόνον την επιστημονική καθαρεύουσα, αλλά και την απλή καθομιλουμένη ελληνική. Οι φιλολογικές σχολές που κάποτε υποδέχονταν τους άριστους παρήκμασαν για χάρη των επιστημών που διέπρεπαν με τη χαλαρότητα της διδασκαλίας και την ελάχιστη προσπάθεια. 

Αναφέρομαι σε αυτές διότι μέσω της παρακμής τους δημιουργήθηκε και ο μηχανισμός αναπαραγωγής στη μέση εκπαίδευση. Φιλόλογοι διορίζονταν μη έχοντας ολοκληρώσει την ανάγνωση ενός ολόκληρου πλατωνικού διαλόγου. Σαν τους κομπάρσους στο θέατρο που, επειδή ο ρόλος τους σταματά στη β΄ πράξη, δεν ξέρουν πώς τελειώνει το έργο.

Το μονοπώλιο του δημόσιου πανεπιστημίου άντεξε για κάτι δεκαετίες διότι υπήρξε τροφοδότης λογαριασμός του δημόσιου τομέα. Το περίφημο «χαρτί», ο πρώτος στόχος ζωής, διασφάλιζε τον δεύτερο και υπέρτατο, τη σύνταξη. Ηταν ο μόνος λόγος για τις αντιδράσεις που προκαλούσε η ίδρυση «μη κρατικών» πανεπιστημίων, ενώ όλοι αποδέχονταν τη λειτουργία ιδιωτικών σχολείων – ασχέτως αν οι τρωγλοδύτες της Αριστεράς τα πολεμούν κι αυτά. 

Το δημόσιο πανεπιστήμιο κατάντησε ένα εκτροφείο ελαττωματικών προϊόντων από το οποίο ξεφεύγουν και μερικά που ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές του ρόλου τους. Κι αν αυτά διαπρέπουν είναι επειδή κατάφεραν να δημιουργήσουν μέσα στις αντίξοες συνθήκες της περιρρέουσας αδράνειας, της αδιαφορίας και του κυνισμού. Η κατάσταση του δημόσιου πανεπιστημίου δίνει το μέτρο της παρακμής μας. Η παντοδυναμία της ανάξιας μετριότητας οφείλεται στο γεγονός ότι όσοι προσπαθούν να της ξεφύγουν δεν έχουν βρει το μέτρο για να υπολογίσουν την παρακμή.

Στη σημερινή κατάντια του το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει δύο δρόμους. Ή να πεθάνει από βαθύτατο γήρας και άνοια ή να ενταχθεί σε συνθήκες ανταγωνισμού. Η απάτη του Τσίπρα και του Γαβρόγλου είναι ότι συμπεριφέρονται ωσάν να υπάρχει. Ο πρώτος διότι δεν το ξέρει και ο δεύτερος επειδή το ξέρει πολύ καλά, ώστε να ξέρει ότι, αν αλλάξει, δεν θα υπάρχει θέση γι’ αυτόν και τους ομοίους του».

                          (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)