«Συζητούσα με γνωστό μου για το πως οδηγηθήκαμε έως εδώ. Ο
ίδιος, έχοντας κάνει την αυτοκριτική του, μού είπε τα εξής:
«Στις αρχές της
δεκαετίας του ’90 εργάστηκα ως συμβασιούχος σε εργοστάσιο της ΔΕΗ στη
Σαντορίνη. Απασχολήθηκα για ένα καλοκαίρι. Ο μισθός μου ήταν 375000 δραχμές,
δηλαδή τριπλάσιος από τον αντίστοιχο μέσο του ιδιωτικού τομέα. Τότε ένας
υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα έπαιρνε 90 με 120000 δραχμές το μήνα. Οι μόνιμοι
της ΔΕΗ έπαιρναν περίπου 450000 δραχμές, ενώ οι υψηλόβαθμοι πάνω από 900000
δραχμές.
Όταν εμφανίστηκα για δουλειά, μού είπαν να βγάλω κάτι πλάκες πάνω από
ένα σωλήνα για να εντοπίσω μια διαρροή. Υπήρχαν περίπου 20 πλάκες και το μήκος
του σωλήνα ήταν περίπου 150 μέτρα. Ξεκινάω με έναν άλλο τη δουλειά και μετά από
2 ώρες πήγα στον υπεύθυνο να του πω ότι τελείωσα και ότι βρήκα τη διαρροή. Με
κοίταξε νευριασμένος και μού είπε: «Εσύ είσαι επικίνδυνος. Θα μας
καταστρέψεις».
Άρχισα να διερωτώμαι πού έκανα λάθος. Και τότε ο υπεύθυνος μού
είπε: «Αυτό το έργο είναι για 40 μέρες. Κάθε μέρα θα βγάζουμε μια πλάκα και
μετά δεν θα κάνουμε τίποτα. Πηγαίνετε για καφέ και κάντε βόλτα. Άλλωστε,
καλοκαίρι είναι».
Για μια εργασία 2 ωρών, υπήρχε προθεσμία 40(!) ημερών, η οποία
έπρεπε να εξαντληθεί. Για μια δουλειά που απαιτούσε 4 άτομα, απασχολούνταν
συνολικά 70 άτομα. Φανταστείτε τι γινόταν σε μεγαλεπήβολα έργα. Χάθηκαν
δισεκατομμύρια σε μίζες, υπερκοστολογήσεις, εικονικά έργα και
διαμεσολαβήσεις» Όλοι μαζί τα φάγαμε».
(Μάριος Μπρούσκος Στυλιανόπουλος- F/B)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου