«Υπάρχει κίνδυνος η χώρα να οδηγηθεί πάλι στα βράχια; Υπάρχει.
Γιατί, το μόνο σχέδιο που φαίνεται να διαθέτουμε είναι όχι πώς θα ανακτηθεί η
πρόσβασή μας στις αγορές, αλλά πώς θα αναλωθεί το μαξιλάρι ασφαλείας, τα 26,6
δισ. ευρώ – αυτά που πήραμε αντί για πιστοληπτική γραμμή. Στην ουσία,
ροκανίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε.Υποτίθεται ότι αυτά τα κεφάλαια
θα ήταν ένας κλειδωμένος κουμπαράς, επιπλέον εγγύηση για τις αγορές προκειμένου
να εξασφαλίζουμε καλύτερα επιτόκια δανεισμού από αυτές.
Αντ’ αυτού, οσονούπω
αρχίζουμε να τα ξοδεύουμε. Στα τέλη 2019 θα έχουν απομείνει 15,5 δισ. εφόσον
τελικά καταφέρουμε να αντλήσουμε από τις αγορές 4 δισ. ευρώ. Αν όχι, θα
απομείνουν 11,5 δισ. ευρώ. Εφόσον μπει χέρι σε αυτά προς ενίσχυση των τραπεζών
(όπως εισηγείται το ΤΧΣ), θα απομείνουν περί τα 8,5 δισ. – μόνο. Αυτά δεν
επαρκούν ούτε για το 2020 – οι ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας
ανέρχονται σε 15 δισ. ευρώ.
Στην πράξη,
αν δεν μεριμνήσουμε να διατηρηθεί ανέπαφο το «μαξιλάρι» ασφαλείας, οι εξελίξεις
θα αποδειχτούν πολύ χειρότερες. Γιατί; Ολοι προβλέπουν ότι γύρω στο 2020 η
διεθνής οικονομία θα μπει στη φάση μιας νέας ύφεσης. Σε αυτό το ραντεβού, η
Ελλάδα θα βρεθεί με αδύναμη οικονομία, τεράστιο χρέος, εξαιρετικά εύθραυστη
δημοσιονομική ισορροπία.
Θα πρέπει, λοιπόν, να έχει ανέγγιχτο και διαθέσιμο
αυτό το «μαξιλάρι» ασφαλείας, τα 26,6 δισ. ευρώ, ώστε να το αξιοποιήσει για να
υψώσει τα αναγκαία αναχώματα αντικυκλικής πολιτικής. Αλλιώς, ακόμα και αν μέχρι
τότε έχει ψιλοβγεί στις αγορές, θα διατρέξει τον κίνδυνο να βρεθεί σε ένα «νέο
2010».
Ο Τζορτζ Οργουελ έλεγε ότι «απαιτείται συνεχής αγώνας για να καταφέρει
κανείς να δει αυτό που βρίσκεται μπροστά στη μύτη του». Μακάρι να το
καταφέρουμε. Γιατί, αμέσως μετά απ’ αυτό, είναι τα βράχια».
(Απόσπασμα άρθρου του Κ.Καλλίτση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου