Aπόψεις...

«Θ​​α μπορούσε να είναι σκηνές από κωμωδία των Μόντι Πάιθον. Δυστυχώς δεν είναι. Πρόκειται για σουρεαλιστικές σκηνές από το σύγχρονο ελληνικό δράμα. 

Δεν είναι οι αστυνομικοί αυτοί που προβαίνουν σε εξακρίβωση στοιχείων μελών του «Ρουβίκωνα», αλλά το αντίστροφο! Δεν είναι οι πανεπιστημιακές αρχές αυτές που ορίζουν τη χρήση του χώρου στη Φιλοσοφική Σχολή αλλά ο εξωθεσμικός «Ρουβίκωνας»! Δεν είναι η αστυνομική ιεραρχία αυτή που δίνει εντολές στον φρουρό της ιρανικής πρεσβείας, αλλά οι τραμπούκοι του «Ρουβίκωνα». Εκτός από τη χρεοκοπία, τίποτα δεν απεικονίζει καλύτερα τη θεσμική κατρακύλα της χώρας όσο αυτά τα περιστατικά. 

Στην Ελλάδα, μετά την πτώση της δικτατορίας, ιδιαίτερα δε μετά το 1981, επήλθε βαθμιαία μια ανασημασιοδότηση κρίσιμων εννοιών. Στην προσπάθεια να ξορκισθεί η (προ)δικτατορική βία του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού, αφενός αμφισβητήθηκε de facto η αναγκαιότητα της νόμιμης βίας του κράτους, αφετέρου επικράτησε η αντίληψη ότι η βίαιη δράση «συλλογικοτήτων» συνιστά «πολιτικό ακτιβισμό», η κατάληψη υπουργείου «ανυπακοή», και οι νομικοί περιορισμοί «αυθαιρεσία». Το πρόβλημα της δημόσιας τάξης είναι τόσο βαθύ, όσο στέρεη είναι η ηγεμονία αυτών των αντιλήψεων στη λειτουργία των θεσμών».

                                                             (Χ.Τσούκας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Όταν ο Νίκος Μουζέλης, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς και ο Αντώνης Λιάκος παρεμβαίνουν για να υπερασπιστούν τον Κώστα Σημίτη και να αναδείξουν το λάθος της στοχοποίησής του από τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε είναι φανερό ακόμη και στους φανατικούς ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη στρατηγική της ηγεσίας του.

Όταν διανοούμενοι που έχουν υποστηρίξει με θάρρος την ανάγκη των προοδευτικών συγκλίσεων και της συνεννόησης Αριστεράς-Κεντροαριστεράς υποχρεώνονται να πουν με τον τρόπο τους ένα «ως εδώ» για τις επιθέσεις εναντίον του πρώην πρωθυπουργού, τότε γίνεται σαφές ότι η περίφημη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία είναι μετέωρη. 

Αλλά δεν μπορεί κανείς να μηδενίσει τα επιτεύγματα της διακυβέρνησής του, από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ μέχρι την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και τη συμφωνία του Ελσίνκι, δεν μπορεί να ξεχάσει την αναβάθμιση της γεωστρατηγικής αξίας της χώρας επί των ημερών του στο Μέγαρο Μαξίμου ούτε τη γενναιότητά του στη σύγκρουση με την Εκκλησία για τις ταυτότητες. 

Ένας καλόπιστος παρατηρητής δεν μπορεί ούτε να αγνοήσει το προσωπικό του παράδειγμα ως ηγέτη που χαρακτηρίστηκε από μέτρο, σεμνότητα, εγκράτεια, βαθύ ευρωπαϊσμό και υψηλής ποιότητας παιδεία.Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα σπουδαίο δώρο στο Κίνημα Αλλαγής. Κατάφερε να ενώσει όλες τις φυλές της κεντροαριστεράς γύρω από την υπεράσπιση του Κώστα Σημίτη».

                                   

                                                           (Αγγελική Σπανού-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)