Σκάσε επιτέλους, σκασμός...

«Υπάρχουν δυο αναγνώσεις για την χυδαία δημόσια έκρηξη του Διονύση Τσακνή στον “ιερό χώρο” του προαυλίου της ΕΡΤ, στην διάρκεια των αποκαλυπτηρίων του “μνημείου πεσόντων” της δημόσιας τηλεόρασης...

Η μία, ας πούμε η ανθρώπινη, λέει ότι ο πρόεδρος της ΕΡΤ έχασε τον έλεγχο των αντιδράσεων και της γλώσσας, εξ αιτίας των σκηνοθετημένων... παρασίτων που εξέπεμπε η κασέτα στην θέση του εγκέφαλου της Ραχήλ Μακρή. Πόσο ν' αντέξουν, πια, οι όποιοι καλοί τρόποι, η ευγένεια, ο αυτοσεβασμός (συμπεριλαμβανομένου και αυτού της θεσμικής ιδιότητας) μπροστά στην παρανοϊκή εξαλλοσύνη και την σκοπούμενη πρόκληση. Εκνευρίστηκε ο κ. Πρόεδρος, βγήκε εκτός εαυτού και το θυμικό κατατρόπωσε την λογική και τον καθωσπρεπισμό...

Η δεύτερη, η πιο “πολιτική”, λέει ότι ο άξιος καλλιτέχνης δεν παρεξετράπη, αλλά λειτούργησε με βάση τους επικοινωνιακούς κανόνες της κυβέρνησης που τον τοποθέτησε εκεί που βρίσκεται. Και με την άνεση (και το πλεονέκτημα...) του μη καθαρά πολιτικού προσώπου, του ασυμβίβαστου φρονήματος και της φαντασίας του καλλιτέχνη, ήρθε να προσθέσει... πνευματική αύρα, να αποκαθάρει την συστηματική, κεντρικά σχεδιασμένη, δημόσια “θεσμική” χυδαιολογία των κυβερνώντων εναντίον των πάσης φύσεως “αντιφρονούντων”.

Άλλο πράγμα να χυδαιολογεί δημόσια με πορνό γραβάτες και προτροπές για στάσεις... Κάμα-Σούτρα (“στα τέσσερα εσείς!”) ο κ. Καμμένος, άλλη βαρύτητα έχει ο δημόσιος “λόγος” του κ. Πολάκη, που όταν στριμώχνεται από δημοσιογράφους τους απειλεί “να τους χώσει τρία μέτρα κάτω από την γη!”, και δεν διστάζει να καθυβρίζει τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, και εντελώς διαφορετικό να είναι σαν και αυτούς ο αγαπημένος καλλιτέχνης, ο κ. πρόεδρος της ΕΡΤ. Υιοθετώντας την θεσμική, πλέον, χυδαιότητα του καθεστώτος και χρησιμοποιώντας την και αυτός, την απενοχοποιεί, της δίνει “πνευματική” υπόσταση, την αναβαθμίζει, την κάνει λιγότερο εξοργιστική στα κοινωνικά ώτα...

Θα ήθελα να κλίνω, λόγω συμπάθειας προς τον καλλιτέχνη Τσακνή, προς την πρώτη ανάγνωση. Αλλά δυσκολεύομαι. Γιατί ο κ. Τσακνής, “δεν γύρισε τις πλάτες του στό μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνεται όπως θέλετε...” και παρά τις αλλοτινές υποσχέσεις του, “δεν έμεινε μονάχος στο παρόν του, να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται...”, αλλά δέχθηκε να γίνει “συνένοχος στον φόνο”. 

Γιατί, πριν από το “Σκάσε επιτέλους, σκασμός!”, ανέχθηκε και κάλυψε όχι μόνο την... βορειοκορεατικής φιλοσοφίας “ενημέρωση” της ΕΡΤ που διευθύνει, αλλά και την κομματικής έμπνευσης χυδαιολογίας μιας δημοσιογράφου του ιδρύματος σε βάρος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής του Λάμπη Ταγματάρχη, που είχε την τσίπα να παραιτηθεί, έστω και αργά...), ενώ δεν απέφυγε παλιότερα και τις δημόσιες προσωπικές μικρόψυχες αντεγκλήσεις , με κάποιους που τόλμησαν να του ασκήσουν κριτική.

Σε μια στοιχειωδώς σοβαρή χώρα, οι πολιτικοί προϊστάμενοι του κ. Τσακνή, θα του είχαν επιβάλλει την παραίτηση. Όχι φυσικά στην σημερινή Ελλάδα, στην οποία ο πρωθυπουργός όχι απλώς καλύπτει αλλά χρησιμοποιεί κι' όλας ως κομάντος σε διατεταγμένη υπηρεσία τους Καμμένους και Πολλάκηδες. Το “σκασμός” του στρατευμένου καλλιτέχνη θα τον μαράνει;Το κερασάκι στην τούρτα της ευτέλειας και χυδαιότητας;»

                          (Άρθρο του Θ. Οικονομόπουλου από την Iefimerida)