Η χώρα της δοξασμένης ασημαντότητας...

«Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το θόρυβο που ξεσηκώθηκε για την πρόσκληση στο Προεδρικό Μέγαρο του νεόνυμφου πολύτεκνου ζεύγους Ρουβά - Ζυγούλη. Εγώ βρήκα το γεγονός πολύ ταιριαστό με τη δραματουργία που ανεβάζει η δημόσια ζωή και τα εισιτήρια που κάνει. Και μάλιστα αν ο Σάκης δεν ήταν σεμνός, θα μας πέταγε και μια ανάλυση για την πολιτική ζωή και την παγκόσμια κατάσταση όπως κάνουν τόσοι συνάδελφοί του καλλιτέχνες. Γιατί αυτούς ακούμε, αυτούς φωνάζουμε οι δημοσιογράφοι να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη, αυτοί βγάζουν πολιτικά μανιφέστα χειραγώγησης των θαυμαστών τους.

Θα μου πείτε, δεν μπορούν να έχουν άποψη οι καλλιτέχνες; Ασφαλώς, όπως κάθε πολίτης. Απλώς δεν θυμάμαι ψηφίσματα «200 υδραυλικοί υποστηρίζουν το ΟΧΙ» και «300 βρεφονηπιοκόμοι ζητούν πίσω τη ζωή τους». Γιατί τα άλλα επαγγέλματα έχουν λιγότερα εχέγγυα εγκυρότητας από τους τραγουδιστές; Αλλά οι καλλιτέχνες και λίγοι άλλοι διάσημοι είναι που χωρούν στο ηρωολόγιο της κοινωνίας μας και αυτών τη γνώμη εμπιστευόμαστε ως ειδημόνων, αυτούς έχουμε μάθει να αφουγκραζόμαστε όταν ξεσπαθώνουν ασυμβίβαστοι, ή να συμπονούμε όταν μετανιώνουν συντετριμμένοι. 

Γι' αυτό και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν κάλεσε ζεύγος νεόνυμφων ηλεκτρολόγων ή καθηγητών Λυκείου, αλλά ζεύγος λαμπρών καλλιτεχνών, διαμορφωτών άποψης, αισθητικής και πολιτισμού, και ορθώς ο γάμος του Σάκη βγήκε από τις κοσμικές σελίδες και επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της χώρας μας, γιατί η χώρα είναι το βασίλειο της ρηχότητας.

Όπως βγήκε από τις οθόνες ο νικητής του Survivor και έγινε λαϊκό ίνδαλμα, υποψήφιος δήμαρχος, και πολλοί θα θεώρησαν αυτονόητο κι αυτός να φιλοξενηθεί σε θεσμικά σαλόνια − με το δίκιο τους, ήδη είμαστε όλοι αυτιά να ακούσουμε με προσήλωση τις απόψεις του για το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα και τα αδιέξοδά του. Στο ρηχό βιότοπο μάς αρκεί να μετρούν το βάθος του οι φωτογενείς.

Επίσης, πολλοί θεωρούν παράλειψη του Προέδρου της Δημοκρατίας που δεν έχει σπεύσει στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αγρινίου να εκπροσωπήσει το έθνος στο προσκύνημα του Ιερού Αειθαλούς Κάστανου, αλλά πάντως τον έχουν συγχωρήσει που δεν ήταν εκείνος που εγκαινίασε το μνημείο των πεσόντων της ΕΡΤ, γιατί τα εγκαίνια τα έκανε καταλληλότερος Πρόεδρος, καλλιτέχνης, δηλαδή φωτοδότης της κοινωνίας και διαμορφωτής συλλογικής συνείδησης στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ Σημαντικό.

Στη χώρα δηλαδή της φραπελιάς, του Λιακόπουλου, του Ξανθού Γένους, των Παλαιοημερολογιτών, των λειψάνων, των πρωτοσέλιδων προφητειών, της Ελλήνων Σύναξις, του Ντάνου, του δεν τρέχει κάστανο. Δεν είναι τωρινό, μη γελιέστε, πάντα ουρές κάνανε τα νερά του Καματερού, οι Αγίες Αθανασίες Αιγάλεω και οι μοναχοί που δεν λιώνανε, πάντα αναθέταμε τον ρόλο του κήνσορα της κοινωνίας μας σε καλλιτέχνες και celebrities... 

Μόνο να το θυμίζουμε πού και πού, πόση σκόνη μαζεύεται και θάβει την πραγματική μας ζωή και πόσο μάταιος είναι ο αγώνας να πείσεις γι' αυτό που νομίζεις αυτονόητο. Το ασήμαντο είναι ανίκητο, απλώς σε αυτόν τον θρίαμβο της τιποτολογίας που ζούμε, ας θυμόμαστε να μην πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά με μερικά εκλογικά αποτελέσματα. Διότι το ελαφρό δεν είναι πάντα και ανάλαφρο».

                                              (Άρθρο της Λ.Παπαδάκη από το protagon.gr)