Aπόψεις...

Σχολίασα χθες το καινούργιο εύρημα για χαράτσι στα ακίνητα μέσω μιας καινούργιας βιομηχανίας πιστοποιητικών. Διαβάζοντας τα σχόλιά σας μου έκανε εντύπωση το πόσο έχει ποτίσει τη σκέψη μας η εντελώς λανθασμένη εικόνα που έχει επιβάλει η παρασιτοκρατία για το κράτος, τις λειτουργίες του και τη χρηματοδότησή τους.

Θεωρούμε δεδομένο ότι τον μηχανικό που θα κάνει τις πιστοποιήσεις θα τον πληρώσω εγώ. Όχι, αγαπητοί. Θα τον πληρώσει το κράτος από όσα ήδη του έχω δώσει. Πληρώνω φόρους για να έχω υπηρεσίες. Μεσα σε αυτές περιλαμβάνεται και η ευταξία περί τα οικοδομικά. Όταν έχτισα ή αγόρασα το σπίτι μου, το κράτος μου ζήτησε ένα κάρο πιστοποιητικά. Του τα πήγα όλα. 

Είναι δική του ευθύνη να τα συγκεντρώσει και να δημιουργήσει τα μητρώα που θέλει, είτε ιδιοκτητών, είτε ιδιοκτησιών. Και μόνο το ότι μου ξαναζητάει έγγραφα που έχει ήδη στην κατοχή του είναι απαράδεκτο. Μου αφαιρεί, λόγω κακής οργάνωσης, και χρόνο και χρήμα διότι το να τα ξαναμαζέψω απαιτεί και τα δύο.

Εάν προκύψουν νέα στοιχεία τα οποία θέλει να ξέρει το κράτος - π.χ. ενεργειακή απόδοση - και για να τα διαπιστώσει χρειάζεται τη συνδρομή εξειδικευμένων επαγγελματιών, ΕΚΕΙΝΟ οφείλει να τους πληρώσει όχι εγώ. Αν δεν του φτάνουν, να απολύσει Καρανίκες και Νοτοπούλαινες για να του φτάσουν. Η πληρωμή στους μηχανικούς είναι σαν να προσλαμβάνει εργαζόμενους με συμβάσεις έργου. Και μάλιστα θα πρέπει να τους πληρώσει με την ελάχιστη δυνατή αμοιβή, σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς, με μειοδοτικό διαγωνισμό ενδεχομένως. 

Το να πληρώνω έναν σκασμό φόρους αλλά για κάθε κρατική υπηρεσία που χρειάζομαι ή που το κράτος αποφασίζει ότι χρειάζομαι να πρέπει να πληρώνω επιπλέον τέλη είναι καραμπινάτη κλοπή. 

                                                                 

                                                                   (Θ.Τζήμερος-"Δημιουργία ξανά")

-----------------------------------------------------------------------------------

Μα, είναι για μνημείο η ταβέρνα;-Δεν μπορείς να ανακηρύττεις μνημείο έναν χώρο συνδεδεμένο με σένα. Το πολύ να στείλεις κανέναν καλό τεχνίτη να φροντίσει τις κορνίζες των φωτογραφιών. Μέχρι εκεί. Διότι αν αυτό καταστεί κανόνας, τότε έχει και η Μύκονος γωνιές για ανάδειξη μνήμης.

Η υπουργός Πολιτισμού πήρε την απόφαση για τον «Λεωνίδα» στο Λυγουριό. Η ταβέρνα ανακηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο αμέσως μετά τον θάνατο του δημιουργού της. Προσπαθώ να καταλάβω από πού εκπορεύεται η πρωτότυπη απόφαση της υπουργού. Δεν είναι δύσκολο. Η ίδια διατηρεί συναισθηματική σχέση με τον χώρο, έχει περάσει βραδιές και βραδιές εκεί μετά από παραστάσεις της Επιδαύρου, μοιράστηκε τα τραπέζια με κορυφαίους του θεάτρου. 

Όμως αυτό δεν καθιστά τον χώρο μνημείο. Ναι, σε εκείνο το γωνιακό τραπέζι τα έπινε η Μιλένα και τσιμπολογούσε η Παξινού. Για φαγητό πήγαιναν, όχι για να ερμηνεύσουν ρόλους. Σε αυτό το σημείο έσυρε τον χορό η Λυδία Κονιόρδου. Αυτό δεν δίνει ιστορική βαρύτητα στο χώρο, αλλά συναισθηματικό φορτίο που αφορά την υπουργό και τους φίλους της.

Για αυτό και η κυρία Κονιόρδου όφειλε να είναι πιο προσεκτική. Δεν μπορείς να ανακηρύττεις μνημείο έναν χώρο συνδεδεμένο με σένα. Το πολύ να στείλεις κανέναν καλό τεχνίτη να φροντίσει τις κορνίζες των φωτογραφιών. Μέχρι εκεί. Διότι αν αυτό καταστεί κανόνας, τότε έχει και η Μύκονος γωνιές για ανάδειξη μνήμης. Το «Ζόναρς» δύναται να καταστεί μουσείο, το σπίτι της Ζωζώς αρχαιολογικός χώρος και πάει λέγοντας.

                                                                          (Κ.Γιαννακίδης - protagon)