Πώς να καταστρέψεις μια γενιά...

«Έστω ότι έχεις καταφέρει να καταστρέψεις μια χώρα, και δη μια χώρα όμορφη, ευλογημένη από τη γεωγραφική, γεωλογική και γεωπολιτική τύχη. Συγχαρητήρια και μπράβο. Αυτό που κατάφερες, όμως, θα είναι πρόσκαιρο. Εφήμερο. Θνησιγενές κι ημιτελές, αν δεν σιγουρευτείς ότι οι επόμενες γενιές θα είναι τόσο ηττημένες, παθητικές και αμόρφωτες ώστε να αποδειχτούν ανίκανες να σώσουν τη χώρα από εσένα.

Πώς μπορεί όμως κάποιος να καταστρέψει μία ή δύο γενιές νέων; Με ποιους τρόπους, με ποιες μεθόδους μπορεί να τις αποστερήσεις από ικανότητες, δυνατότητες και προοπτικές; Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και αδύνατο. Για να το καταφέρεις πρέπει να πετύχεις σε τρείς επιμέρους στόχους: Την καταστροφή της παιδείας, την αποσάρθρωση της κοινωνίας και την παρεμπόδιση της επιχειρηματικότητας.

Αυτοί είναι στόχοι που εν μέρει έχουν επιτευχθεί (έχεις ήδη καταστρέψει τη χώρα και την οικονομία της), αλλά πρέπει η επιτυχία και στους τρεις να είναι πλήρης για να εξασφαλίσεις ότι ούτε οι νέοι θα μπορέσουν να χαλάσουν το αριστούργημά σου στο μέλλον.

Στην παιδεία θα πρέπει να πάρεις τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και να ακολουθήσεις στοχευμένη στρατηγική καταστροφής για την κάθε μία.Η προσχολική αγωγή είναι η πιο σημαντική βαθμίδα για την ανάπτυξη των παιδιών κάθε χώρας, και αυτή που έχει τις περισσότερες ευεργετικές συνέπειες για την άμβλυση των ανισοτήτων και την στήριξη στις πιο φτωχιές οικογένειες. 

Αυτό που πρέπει να κάνεις, λοιπόν, είναι να την αφήσεις στην τύχη της. Να μην επιτρέψεις να υπάρχουν καλά οργανωμένες δομές προσχολικής αγωγής, με καλά μελετημένη στρατηγική και πρόγραμμα, και να εξασφαλίσεις ότι όσο το δυνατό περισσότερα παιδάκια, ειδικά τα φτωχά, θα έχουν πρόσβαση στις λίγες και ανεξέλεγκτες δομές που υπάρχουν.

Στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση το κρίσιμο είναι να εξασφαλίσεις ότι δεν θα υπάρχει καμία αξιολόγηση της ποιότητας της διδασκαλίας. Επιπλέον επιβάλλεται να καλλιεργήσεις την περιφρόνηση στους νόμους από νωρίς, αποποινικοποιώντας (και, γιατί όχι, ενθαρρύνοντας) καταλήψεις και άλλες αντικομφοριστικές συμπεριφορές στο πλαίσιο του σχολικού περιβάλλοντος. Ευτυχώς εδώ υπάρχουν και στοιχεία: Θα καταλάβεις ότι το κάνεις σωστά από τα αποτελέσματα της PISA κάθε δύο χρονια.Παρεμπιπτόντως, ό,τι άλλο κι αν κάνεις, μην πειράξεις τα Θρησκευτικά. Δεν έχει σχέση με το θέμα μας αυτό, αλλά απλά το λέω, προς θεού μη σου ξεφύγει.

Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει οπωσδήποτε να ξηλώσεις τυχόν κανόνες και διατάξεις που στοχεύουν να στραγγαλίσουν το χαρακτήρα των πανεπιστημίων ως θύλακες ιδεολογικής γαλούχησης και αγωνιστικής εκπαίδευσης, καθώς και ως χώροι ανάπτυξης εμπορίου ναρκωτικών και απομιμητικών προϊόντων αλλά και άλλων μορφών αυτού που οι φιλελέδες αποκαλούν “εγκληματικότητα”. Είναι σημαντικό να ενθαρρύνεις την αισθητική και ποιοτική καταρράκωση των υποδομών, την πλήρη αποσύνδεση των σπουδών από την αγορά εργασίας και την απορρύθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας ενσταλάζοντας στους νέους την πεποίθηση ότι ο αγώνας και η διαμαρτυρία είναι ο μόνος δρόμος για τη διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος.

Με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλίσεις ότι η εκπαιδευτική διαδικασία θα παράγει νέους με χαμηλή ικανότητα κατανόησης κειμένου, μαθηματικών και της πραγματικότητας, οι οποίοι θα παίρνουν (αν παίρνουν) χαμηλής ποιότητας πτυχία σε αντικείμενα άσχετα με αυτά που χρειάζεται η αγορά εργασίας και κάποιοι από αυτούς θα είναι σφυρηλατημένοι και εργαλειοποιημένοι κατάλληλα για να σπάσουν και να κάψουν στην περίπτωση που συμβεί τίποτε τραγικό, όπως για παράδειγμα αν ανοίξουν τα μαγαζιά Κυριακή.

Τώρα, οι εξαιρέσεις που θα ξεφύγουν από αυτό τον εκπαιδευτικό οχετό -γιατί θα υπάρξουν τέτοιες- ενδέχεται να είναι επικίνδυνες. Τίποτε μορφωμένοι που μπορεί να πάνε και σε τίποτε εξωτερικά για μεταπτυχιακά και να πάνε να ενηλικωθούν με επικίνδυνες ιδέες. Για να τους πιάσεις αυτούς χρειάζεται να πετύχεις και τους άλλους δύο στόχους: Να είναι όλα μπάχαλο και να μη μπορούν να βρουν δουλειά. Γι’ αυτό πρέπει να διαλύσεις όλους τους θεσμούς της δημοκρατίας, να τους εξευτελίσεις, ακόμα και αυτούς που ελέγχεις εσύ ο ίδιος, ώστε να περάσει σιγά σιγά το μήνυμα στον πληθυσμό (και στον νεανικό -ή μάλλον, ειδικά στο νεανικό) ότι δεν χρειάζεται να υπάρχουν θεσμοί, ότι είναι άχρηστοι και διεφθαρμένοι, και ότι η λύση δεν είναι να διορθωθούν αλλά να καταργηθούν τελείως. 

Επιπλέον, προφανώς θα έχεις εξαρθρώσει την ιδιωτική οικονομία. Χρήσιμος παράγοντας για να βρουν νέοι πολίτες οικονομική ασφάλεια, να νιώσουν ένα αίσθημα προσφοράς και να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση για να λειτουργήσουν ως ενεργά μέλη της κοινωνίας (θανάσιμος κίνδυνος για τα σχέδιά σου αυτός) είναι να βρουν μια καλή δουλειά με καλό μισθό που τους δίνει της δυνατότητα να προσφέρουν και να εξελιχθούν. Πρέπει να εξασφαλίσεις ότι αυτό δεν θα είναι δυνατό να συμβεί, αποθαρρύνοντας τις επενδύσεις, ενισχύοντας τη γραφειοκρατία, αυξάνοντας τη φορολογία, αυξάνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές για τις επιχειρήσεις.

Είναι απλό: Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει ένας νέος στη χώρα σου θα πρέπει να είναι το να παίρνει χαρτζηλίκι από το συνταξιούχο μπαμπά του.Με αυτές τις λαμπρές κινήσεις θα εξασφαλίσεις δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι οι λίγες εξαιρέσεις χρήσιμων καταρτισμένων νέων που θα βγουν από αυτό το βορβορώδες εκπαιδευτικό σύστημα, δεν θα έχουν τι να κάνουν σ’ αυτή τη χώρα και θα φύγουν, άρα δεν θα κινδυνεύσεις από αυτούς.

Δεύτερον, ότι οι υπόλοιποι που θα μείνουν, βολοδέρνωντας σε κακοπληρωμένες εφήμερες δουλίτσες ή βουλιαγμένοι στην ανεργία, θα είναι τόσο εξαρτημένοι (από το κράτος ή το μπαμπά τους) και τόσο απελπισμένοι, που είτε θα κάθονται παθητικά περιμένοντας κάτι να τους σώσει, είτε θα εξεγείρονται, φθείροντας ακόμα περισσότερο τους δημοκρατικούς θεσμούς, αυτά τα ενοχλητικά, μπελαλίδικα θεσμικά εμπόδια, που δυσκολεύουν την κατάχτηση του τελικού, απώτερου στόχου».

                      (Άρθρο του Θ.Γεωργακόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)