Ο Μακρόν και οι... καλοθελητές

«Πολλοί καλοθελητές εμφανίζονται ανήσυχοι από τις πρώτες ρήξεις που προκαλεί η μεταρρυθμιστική πολιτική του Μακρόν σε μια χώρα που είχε περιπέσει στην καραμανλική ακινησία της "ήπιας προσαρμογής" για πολλά συναπτά έτη. Εγώ θα ανησυχούσα για το αντίθετο. Εάν δεν υπήρχαν συγκρούσεις και ρήξεις.

Ο Γάλλος Πρόεδρος δείχνει ότι έχει καταλάβει ότι το πολιτικό χρονοδιάγραμμα τόσο το Εθνικό όσο και το Διεθνές, επιβάλλει το σύνολο των δύσκολων μεταρρυθμίσεων να γίνει στην αρχή της θητείας του, οι περισσότερες τους πρώτους μήνες, ώστε αφενός να προκαλέσουν αναπτυξιακό σόκ στην χειμαζόμενη με τεράστιο δυναμικό χώρα και αφετερου να του δώσουν την δυνατότητα μιας νέας διαπραγμάτευσης με την Γερμανία για το σχέδιο της Ευρώπης. 

Συγκεκριμένα η μείωση των δαπανών του κράτους κατά 4,5 δις, από τα οποία 850 εκατομμύρια αφορούσαν τις στρατιωτικές δαπάνες κυρίως προμηθειών αυτού του έτους, από 33 στα 32 δις, η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας και η διευκόλυνση προσλήψεων απολύσεων, η αντικατάσταση του συστήματος ασφαλιστικών εισφορών, η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 110.000, η επεξεργασία και χρηματοδότηση ενεργών πολιτικών προσέλκυσης της καινοτομίας και ανάδειξης της έρευνας, η μείωση της φορολογίας στις επιχειρήσεις, η ανάδειξη των πλεονεκτημάτων της Γαλλίας για τις διεθνείς επιχειρήσεις και ιδιαίτερα με την μεγάλη ευκαιρία του brexit και του προστατευτισμού του Τραμπ.

Όλα αυτά που, έχει ήδη εξαγγείλει προεκλογικά, και σε ένα δυο χρόνια, εάν επιτύχουν, μπορεί να προσδοκά βάσιμα, ότι θα του δώσουν το πλεονέκτημα να επαναφέρει και τις στρατιωτικές δαπάνες στο ύψος που μπορεί βιώσιμα να συντηρήσει η χώρα και να στηριξει τις αναγκαιες (και παραγωγικες) κοινωνικες δαπανες. Αλλά κυρίως ότι θα δώσουν το πλεονέκτημα μιας έντονης και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας και συνάμα το πολιτικό πλεονέκτημα. Αυτά που αν είχε κάνει ο Καραμανλής με 48% το 2004, ενδεχόμενα να ήταν ακόμη Πρωθυπουργος.Το να μην υπήρχαν συγκρούσεις θα ήταν ύποπτο.

Γνωρίζει όμως, όπως το γνώριζε και η Θατσερ και ο Σρέντερ, και ο Ρεηγκαν και όσοι στην μια ή άλλη κατεύθυνση επέλεξαν να σπάσουν αυγά για να βγάλουν τη χώρα τους από την ακινησία, πως αν κάνεις πίσω σε έναν, δεν μπορείς να επιβληθείς σε κανέναν. Πώς θα αντιμετώπιζε τα συνδικάτα αύριο εάν υποχωρούσε στους στρατιωτικούς; Με τί επιχείρημα και κύρος θα επέβαλε τις απαραίτητες περικοπές σε άλλες δαπάνες, εάν αποδέχονταν να διαλέγεται δημόσια με έναν στρατιωτικό που αντιπαρατέθηκε με την πολιτική του Αρχηγού του κράτους και Αρχηγού του (ο οποίος περμπιπτόντως είναι αδελφός του Γάλλου Καμμένου, αντιευρωπαϊστή λαϊκοεθνικιστή, Ντε Βιλιε που εδω και χρόνια έχει αποχωρήσει από την γαλλική συντηρητική πράταξη και κινείται μεταξύ Λεπέν και ρεπουμπλικανών);

Τι θα συνέβαινε αν τον κρατούσε; Αν του επέτρεπε να αμφισβητεί τις επιλογές του ανοιχτά; Μήπως καθένας θα αισθάνονταν ότι μπορεί , πιέζοντας και διαπραγματευόμενος με ό,τι ακραίο χαρτί έχει, διαδηλώσεις, απεργίες κλπ να ρίξει το βάρος των περικοπών σε κάποιον άλλο, γιατί όλες οι δαπάνες είναι τελικά πάντα "αναγκαίες", για κοινωνικά προγράμματα, υγεία (για εκείνον που τις διαχειρίζεται πρωτίστως πολλές φορές); 'Η να μπλοκάρει τελικά κάθε μεταρρυθμιση που θα επιτρέψει στις πραγματικά αναγκαίες δαπάνες να επανέλθουν και να αυξηθούν όταν παραχθεί περισσότερος πλούτος;»

                                                                  (G.G.Giannoulopoulos- F/B)