Μπορεί να το... γυρίσει;

«Ενας συνομιλητής του Πρωθυπουργού μου είπε ότι θεωρεί εξαιρετικά πιθανό, ο Αλέξης Τσίπρας να μη φτάσει στις εκλογές ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν η χώρα βγει από το πρόγραμμα, ο Τσίπρας θα σταθεί μπροστά σε μία κάμερα και θα πει ότι το νέο ξεκίνημα θέτει σημαντικές προκλήσεις, αλλά και θέμα μετασχηματισμού του προοδευτικού χώρου. Το σενάριο λέει ότι ΣΥΡΙΖΑ θα μετεξελιχθεί σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με άλλο όνομα, διαφορετική δομή και νέα στελέχη. Και από δίπλα μπορεί να είναι και ο Γιούνκερ, ο οποίος το μόνο που δεν έχει πει ακόμα, είναι ότι ο λόγος για τον οποίο δεν θα διεκδικήσει ανανέωση θητείας είναι η κάθοδος, με τον Αλέξη, στη Β΄Αθηνών. 

Οι Βρυξέλλες ούτε τον Σημίτη δεν αγάπησαν τόσο.

Ναι, ξέρω, όλο αυτό, ένα νέο κόμμα υπό τον Τσίπρα, δείχνει δύσκολο οργανωτικά και περίπλοκο πολιτικά. Ομως τα σχήματα εξουσίας υιοθετούν συχνά τη συμπεριφορά του παράσιτου: στη σωστή στιγμή μεταπηδούν σε άλλον ξενιστή. Αν το επιχειρήσει του χρόνου, έχει μπροστά του αρκετό χρονικό διάστημα για να μοντάρει το νέο κόμμα, να πετάξει ταμπέλες και να καθαρίσει από πάνω του όσους λεκέδες προλάβει. Αλλωστε είναι μεγάλος άνθρωπος πια, δεν μπορεί να κυκλοφορεί ούτε ως ριζοσπάστης, αλλά ούτε και ως αριστερός -έξω ξενίζονται και μέσα γελάνε.

Αν κάτι μάθαμε από τη συνέντευξη του Τσίπρα στον Guardian και στον Alpha είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο θα πολιτευτεί από εδώ και πέρα είναι ο εξής: «έκανα λάθη, είχα αυταπάτες, αλλά είμαι έντιμος και τώρα ξέρω». Αυτό είναι αρκετά απλό και γοητευτικό για να περάσει στον κόσμο. Και αν μάλιστα του χρόνου επιτευχθεί, έστω προσχηματικά, η έξοδος από το μνημόνιο και κουνηθεί ο δείκτης της ανάπτυξης, ο Τσίπρας θα έχει κάτι παραπάνω να πει. 

Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα της αντιπολίτευσης. Ο Τσίπρας βρίσκει συνέχεια κάτι καινούργιο, συνήθως ένα ψέμα, για να πει. Εκείνοι επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια. Το ακούσαμε και τις τελευταίες ημέρες: ο Πρωθυπουργός έλεγε για την έξοδο στις αγορές, ενώ η αντιπολίτευση έπαιζε σε λούπα τον Γιάνη, τα capital controls και τους Λαφαζάνηδες. Ομως αυτά οι πολίτες όχι μόνο τα γνωρίζουν, αλλά τα έχουν εμπεδώσει κιόλας. Θα έλεγα δε ότι η μονοτονία της επανάληψης, τους επιτρέπει να συμβιβαστούν μαζί τους, να τα εντάξουν στο περιβάλλον μίας ιδιόρρυθμης κανονικότητας.

Αυτό που συμβαίνει, λοιπόν, είναι μοναδικό. Ο χειρότερος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, ο άνθρωπος που επιβάρυνε το κόστος της κρίσης με δεκάδες δισεκατομμύρια, αυτός που εκχώρησε τον εθνικό πλούτο για έναν αιώνα και έλαβε τα επαχθέστερα μέτρα, διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων και την ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό. Δεν πρόκειται για φαινόμενο των καιρών, αλλά για αδυναμία της αντιπολίτευσης και μάλιστα στο σύνολό της.

Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά αν ο Τσίπρας δεν πέσει θύμα πολιτικού ατυχήματος, τότε έχει πολύ καλές πιθανότητες για τις εκλογές, το φθινόπωρο του 2019. Αν όχι για να τις κερδίσει, αλλά για να καταγράψει ένα καλό σκορ, παίζοντας στη συνέχεια το ίδιο έργο από την αρχή: μπλοκάροντας την προεδρική εκλογή και σέρνοντας τη χώρα σε εκλογές με απλή αναλογική.

Στις αρχές του 2020 ο Τσίπρας θα αντιπολιτεύεται τα μέτρα που ψήφισε ο ίδιος φέτος. Και αν κάποιος το θυμηθεί και πάει να το φωνάξει, δεν θα ακουστεί. Εξω από τη Βουλή θα υπάρχει κόσμος να διαδηλώνει. Και αν φύγει καμιά μολότοφ, ανοίξει και καμιά μύτη, ο Αλέξης Τσίπρας θα σηκώσει το δάχτυλο και θα πει ότι, επί των ημερών του, η Αθήνα ήταν ασφαλής».

                                             (Aρθρο του Κ. Γιαννακίδη από το Protagon)