Τι να πει κανείς;

«Τι να πει κανείς για έναν ανεύθυνο και ανίκανο πρωθυπουργό που συνεχώς γελά άνευ λόγου όταν γύρω του και με ευθύνη του γίνεται χαμός;

Τι να πει κανείς για έναν ακροδεξιό υπουργό, που συνομιλεί με ισοβίτες και έχει καταστήσει τσιράκια του τους δήθεν αριστερούς κυβερνητικούς εταίρους του, οι οποίοι ανερυθρίαστα τον καλύπτουν;

Τι να πει κανείς για άλλον υπουργό, που επικυρώνει το άβατο στο ανεξάρτητο και με τη βούλα πλέον κράτος των Εξαρχείων και ανέχεται τα άλλα ανεξάρτητα κράτη των Ρομά μέσα στο Λεκανοπέδιο;

Τι να πει κανείς για την αδιάντροπη αλητεία που δημιούργησε την υγειονομική βόμβα, η οποία εκθέτει σε ακραίους κίνδυνους τους πληθυσμούς των μεγάλων πόλεων της χώρας, αφήνοντας λόφους σκουπιδιών ακόμη και μπροστά από νοσοκομεία και παιδικές χαρές;

Τι να πει κανείς για μία κατά σύστημα και κατ’ επάγγελμα εξακολουθητικά ψευδόμενη κυβέρνηση, με υπουργούς συνήθως ανίκανους να προβλέψουν και να επιλύσουν  ακόμη και τα στοιχειώδη προβλήματα, που ανακύπτουν στην τρέχουσα καθημερινότητα;

Τι να πει κανείς για μία κυβέρνηση, που θέτει εκπαιδευτικά προγράμματα υπό τον έλεγχο μιάς επιθετικά παρεμβατικής Εκκλησίας και την ίδια ώρα ανοίγει νέους δρόμους για να διαλυθεί ό,τι είχε απομείνει από τα Πανεπιστήμια;

Τι να πει κανείς για τον καθ’ έξιν ψευδόμενο εκπρόσωπό της, που επιτίθεται χυδαία εναντίον οιουδήποτε διατυπώνει μη αρεστές απόψεις, διαστρέφει την πραγματικότητα με επιχειρήματα, τα οποία αποτελούν άγρια πρόκληση στη νοημοσύνη των πολιτών, και φθάνει η άγνοια και το θράσος του στο σημείο αυτός ο, κατά δήλωσή του, «υποψήφιος διδάκτορας» να υβρίζει τον διακεκριμένο καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Σταύρο Τσακυράκη ως ψευδοερμηνευτή του Συντάγματος;

Τι να πει κανείς γιά ήθος και την αισθητική που προδίδουν οι γραβάτες με τα πέη, οι αναρτήσεις του Παππά, οι υπουργοί του είδους Πολλάκη;

Τι να πει κανείς για τους αθρόους διορισμούς συγγενών και φίλων σε πλουσιοπάροχα αμοιβόμενες θέσεις μετακλητών, την ώρα που η ανεργία των νέων καλπάζει και οι διαδοχικές φοροεπιδρομές και περικοπές μισθών και συντάξεων στεγνώνουν τα νοικοκυριά;

Ειλικρινά δεν ξέρω τι καινούργιο μπορεί κανείς να πει για όλους αυτούς, όλα αυτά, για πολλούς άλλους και πολλά άλλα, για την άθλια πραγματικότητα, που ζούμε τα τελευταία αυτά χρόνια, με ευθύνη όλων μας, καθώς  ψηφίζονται οι κυβερνήσεις, ψηφίζονται οι δήμαρχοι, ψηφίζονται οι συνδικαλιστές και άρα κανείς δεν είναι άμοιρος ευθύνης. Αλλά συνέχεια στριφογυρίζουν στο μυαλό μου στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου από τους Κωλοέλληνες, που 30 σχεδόν χρόνια πριν τα έχουν πει όλα και σήμερα ισχύουν ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε:

«Μελαψές φυλές, κοντοπόδαρες σειληνοί του κράτους  που ξερνάει και να τους τσιφτετέλληνες  Με γονείς ληστές των συντρόφων τους θύτες για αμνηστία οι αλήτες τώρα διοικητές  κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων κωλοέλληνες.

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη που φτάνει στο γνωστό αγριορωμιό

στο Datsun μιάς φυλής που ζει φευγάτη απ’ ό,τι ελληνικό στο κόσμο αυτό...

Δεν ακούει κανείς στο χειρότερο του ελληνισμού κομάτι στην Ελλάδα ζεις...

Σκαλιστές σκιές, μακρυχέρηδες με το φως σπασμένο, κρατικοποιημένο

αχ οι Έλληνες...

Και ενώ εδώ θα ζούμε καταρεύσεις o  έξω ελληνισμός θα προχωρεί

και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί...»

                                      (Άρθρο του Π.Λουκάκου  από την AThensvoice)