Μια διαφορετική άποψη...

«Είδα την ταινία του Παπακαλιάτη… Είναι πράγματι μια ταινία που αξίζει κάποιος να δει στον κινηματογράφο. Όχι γιατί είναι μια καλή ταινία- το »καλή» με τους όρους του εμπορικού κινηματογράφου. Αλλά για δυο κυρίως λόγους:

1) Ποτέ δεν θα την έβλεπα ολόκληρη αν δεν είχα πληρώσει εισιτήριο.

2) Είναι πολύ διδακτική για το χάλι της ελληνικής κοινωνίας και κατά συνέπεια του ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Παπακαλιάτης είναι μαιτρ των ταινιών για πρωτόζωα. Χαρίζει απλόχερα σεξ- θυμό-κλάμα. Ας δούμε πρώτα τα καλά του έργου κατά την ταπεινή μου ματιά. Ήταν πράγματι μια ταινία καλογυρισμένη, σε πρότυπα που την διαχωρίζουν με σαφήνεια από την αηδιαστική προχειρότητα της »χρυσής εποχής» της Βουγιουκλάκη και από την αβάσταχτη σοφιστικέ αφέλεια των ταινιών τύπου Βούλγαρη...

Κάποιες ερμηνείες με κυρίαρχη αυτή του συγχωρεμένου Χατζησάββα ξεπέρασαν κατά πολύ την επιφανειακή γραφή του σεναρίου, κερδίζοντας δικαίως βουρκώματα από την γεμάτη εξέδρα.

Η αρθρωτή δομή επίσης ήταν καλοδουλεμένη χωρίς κενά και υπερβολές που μάστιζαν το παρελθόν του Παπακαλιάτη.

Οι ήρωες ήταν προσεκτικά επιλεγμένοι όπως και οι ηθοποιοί που τους ενσάρκωσαν – και κάπου εδώ τα θετικά τέλος….

Δυστυχώς σε αυτή την ταινία ο Παπακαλιάτης επέλεξε να παίξει εννοιολογικά το ρόλο του κινηματογραφικού Λαζόπουλου, χωρίς τις κλανιές.

Επέλεξε κομβικά θέματα αυτό της μετανάστευσης, της νεο-φτώχειας και των αυτοκτονιών για να μας πουλήσει την ιδεολογική σαλάτα του σύγχρονου αριστερισμού σε γυαλιστερή συσκευασία. Μας έλουσε με ένα σωρό στερεοτυπικές κινηματογραφικές ανοησίες πασπαλισμένες με αριστερίστικο πατερναλισμό σε ότι αφορά το προσφυγικό, αλλά ο μάγκας υπηρέτησε προσεκτικά την εθνικολαικίστικη προπαγάνδα βαφτίζοντας τον Σύριο γκόμενο της «ελληνοπούλας» Χριστιανό Ορθόδοξο!!!!!

Δεν του έκανε φυσικά του ΧΠ ένας Σύριος μουσουλμάνος, γιατί εκεί καίει το θεματάκι και χάνεται το λούμπεν κοινό του Συντάγματος. Τον θέλαμε τον πρωταγωνιστή ΚΑΙ Σύριο ΚΑΙ όμορφο ΚΑΙ ζωγράφο ΚΑΙ Ορθόδοξο. Έβαλε τον μετανάστη να σταυροκοπιέται στο άκουσμα του θαυμάσιου »Ω γλυκύ μου έαρ» -που διέτρεξε όλες τις ιστορίες παίζοντας τον ρόλο του εύπεπτου φολκλόρ- βάζοντας ουσιαστικά όρια στην ανεκτικότητα: »θα έρθετε πρόσφυγες αλλά το νου σας,να είσαστε μορφωμένοι και ορθόδοξοι και φυσικά αρσενικοί». Για την κρίση τι μας είπε με λίγα λόγια ο Λάκης Παπακαλιάτης; Ότι για την φτώχεια και τις απολύσεις φταίνε οι ξένοι και κυρίως οι Γερμανοί αλλά για την ακροδεξιά στροφή της κοινωνίας φταίνε όσοι πολίτες την επέλεξαν.

Όχι Λάκη Παπακαλιάτη. Δεν σου τα είπαν καλά και αφού δεν τα κατέχεις τα πολιτικά μην εκτίθεσαι. Η φτώχεια και η ακροδεξιά έχουν την ίδια μήτρα. Και τα δυο τα γέννησε η πολυετής, συνεχιζόμενη πολιτική ανεπάρκεια, η ταλαίπωρη ελληνική παιδεία και η λαϊκή αμεριμνησία.Δεν φταίνε οι Σκανδιναβές ξανθούλες για το χάλι μας. Δεν φταίνε οι Γερμανοί που δεν μας έδωσαν τις αποζημιώσεις. Και δεν είναι άλλο οι Γερμανοί άλλο οι κυβερνήσεις τους. Οι Γερμανοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους όσο κι αν δεν αρέσει αυτό στον Γλέζο και στον Λάκη. Και επειδή είναι εμφανής η Λαζοπουλική αντιευρωπαική επιρροή σου, κυρίως στην σκηνή που γίνονται οι απολύσεις και παράλληλα παίζουν σκηνές από το Άουσβιτς, να ξέρεις Λάκη Παπακαλιάτη παρατρίχα γλίτωσα τον εκτεταμένο εμετό.

Δεν ξέρω αν ο Παπακαλιάτης κυλίστηκε στον βούρκο του ευτελούς λαϊκισμού για να πιάσει πελατεία ή το έκανε για να διευρύνει το κοινό των σανοφάγων.

Το γεγονός ότι η Γιάννα έπιασε νωρίς στασίδι στην πρεμιέρα δεν το είχα πάρει στα σοβαρά.Κακώς! Η ταινία ήταν προφανώς μια ακόμη ένεση λαϊκισμού, στο ήδη εξαρτημένο σώμα της κακομοιριασμένης Ελλάδας και κατά τη γνώμη μου όχι τυχαία.Αλλά το ξανάπαμε.Έχουμε τους πολιτικούς και τους καλλιτέχνες που μας αξίζουν.Καλή χρονιά».

                                         (Άρθρο του Josef Kapa από το "The Caller")