Κερδισμένοι κα χαμένοι... (β')

«Κάποιοι, εκεί που νόμιζαν ότι δεν μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, διαπίστωσαν ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο. Οι χαμένοι, λοιπόν:

● Η δημοκρατία. Το δημοψήφισμα του Ιουλίου που έγινε «γιατί θα έπεφτε η κυβέρνηση» (Τσακαλώτος, 3/7), με την επίφαση της αποθέωσης της δημοκρατίας, την εξευτέλισε τελείως: με πρωτοφανή διάταξη των απαντήσεων, σε ένα ερώτημα ακατανόητο, που αφορούσε ένα κείμενο στα αγγλικά που είχε ήδη αποσυρθεί από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, διοργανώθηκε σε χρόνο ρεκόρ που δεν εξασφάλιζε την αναγκαία ανταλλαγή επιχειρημάτων και θέσεων, και κατέληξε στην εφαρμογή των προτάσεων που καταψηφίστηκαν καθώς και άλλων πολύ χειρότερων. Ως μέτρο σύγκρισης φτάνει να ειπωθεί ότι στην Αγγλία έχει ήδη προσδιοριστεί το ερώτημα του δημοψηφίσματος που θα λάβει χώρα στο τέλος του 2017 για την παραμονή ή την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

● Και ο νόμος Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες περιορίζει τη δημοκρατία, καθώς έχει προφανή στόχο το έλεγχο του τοπίου (Κουρουπλής σε Τρέμη-Πρετεντέρη: «αρκετή ανοχή δείξαμε!» - 5/7). Για να αντιμετωπίσει ένα υπαρκτό πρόβλημα, η κυβέρνηση συγκέντρωσε υπερεξουσίες στον ίδιο τον υπουργό –ο οποίος αποφασίζει ακόμα και για το πλήθος των εργαζομένων και τις τεχνικές υποδομές– ετοιμάζεται να περιορίσει το πλήθος των αδειών σε μόλις 4 -ενώ δεν υπάρχει κανένας τέτοιος τεχνολογικός περιορισμός- και ήδη νομοθέτησε (με τη στήριξη και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης) τον έλεγχο του ΕΣΡ.

● Η δικαιοσύνη: η πρόεδρος του Αρείου Πάγου και πρώην υπηρεσιακή πρωθυπουργός κ. Θάνου υπερβαίνοντας το πλαίσιο του θεσμικού της ρόλου, βιάστηκε να τοποθετηθεί υπέρ της χρήσης αποδεικτικών στοιχείων ληφθέντων με παράνομο τρόπο, ενώ κάτι τέτοιο απαγορεύεται από το Σύνταγμα (άρθρα 9, 9α, 19). Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο κ. Κοτζιάς είναι συνιδρυτής του ΚΚΕ (ιδρύθηκε το 1918!) αλλά όχι θαυμαστής των κομμουνιστικών καθεστώτων.

● Η νομοθετική διαδικασία: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει εκδώσει 34 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου σε ένα χρόνο διακυβέρνησης, έναντι 33 της κυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ σε δυόμισι χρόνια εξουσίας. Θυμίζω ότι το Σύνταγμα προβλέπει ότι ΠΝΠ εκδίδονται «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης» (άρθρο 44).

● Η ελληνική οικονομία: επιβαρύνθηκε με το κόστος του 3ου Μνημονίου, της νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, της εκμηδένισης της αξίας της συμμετοχής του Δημοσίου στις τράπεζες από τις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις, των ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων και της γενικότερης πλήρους κατάρρευσης της εμπιστοσύνης.

● Η διαφάνεια στα δημόσια έργα: ο υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων κ.Σπίρτζης ζήτησε την εξαίρεση των έργων άνω 60 χιλ. ευρώ από την ηλεκτρονική πλατφόρμα προμηθειών για δύο χρόνια, γιατί δεν έχουν λέει προλάβει να εκπαιδευθούν οι υπάλληλοι του υπουργείου στη χρήση του ΕΣΗΔΗΣ. Αν κάποιος διευθυντής ιδιωτικής εταιρίας τολμούσε να αναφέρει τη δικαιολογία αυτή και τέτοιο χρονοδιάγραμμα, θα είχε πάει στο σπίτι του. Πολύ έξυπνα το Ποτάμι πρότεινε να εκπαιδεύσουν οι δικοί του υπάλληλοι άμεσα τους συνεργάτες του κ. Σπίρτζη, για να εισπράξει οργισμένη απάντηση από τον υπουργό.

● Ο διευθυντής του προηγούμενου παραδείγματος θα την είχε σκαπουλάρει αν ήταν δάσκαλος σε ιδιωτικό σχολείο: με τη γνωστή της απέχθεια για την αριστεία που είναι ρετσινιά, η κυβέρνηση απαγόρευσε την αξιολόγηση καθηγητών ιδιωτικού σχολείου, κατόπιν αιτήματος της ΟΙΕΛΕ (του συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών στην ιδιωτική εκπαίδευση, το οποίο, σημειωτέον, μέχρι πρόσφατα είχε στους καταστατικούς σκοπούς του την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης αλλά πλέον μάχεται –μεταξύ άλλων– για «την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο»).

● Η ανεξαρτησία των «ανεξάρτητων αρχών» και η αξιοκρατία: η παύση της γ.γ. Δημοσίων Εσόδων, του επικεφαλής του εσωτερικού ελέγχου της Αστυνομίας, του διευθύνοντος συμβούλου του ΟΑΣΑ, των διοικητών των νοσοκομείων, ο νέος νόμος για το ΕΣΡ (γιατί χρειαζόμαστε ΕΣΡ;) είναι λίγα πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα.

● Η παιδεία: η αποχώρηση του κ. Μπαλτά από το υπουργείο ουδόλως ανέστειλε το ξήλωμα του νόμου Διαμαντοπούλου, την απομάκρυνση από τα ευρωπαϊκά δεδομένα (Μπολώνια) και την καθολική απαξίωση της αριστείας. Διεθνώς διακεκριμένοι καθηγητές παραιτήθηκαν από τα συμβούλια ιδρυμάτων, οι αιώνιοι επέστρεψαν στα πανεπιστήμια, τα σχολεία ακόμα δεν έχουν όλους τους απαραίτητους καθηγητές, καταργήθηκαν οι εξετάσεις στα πρότυπα, συγκροτήθηκε μια επιτροπή εθνικού διαλόγου για την παιδεία με σχεδόν αποκλειστικά κομματικούς - και η πρώτη της συνεδρίαση δεν ολοκληρώθηκε γιατί διεκόπη από τους μπαχαλάκηδες που οι ίδιοι εξέθρεφαν τόσα χρόνια.

●  Η ελευθερία του λόγου: η δίκη Ρίχτερ, που βασίζεται σε νόμο που ψηφίστηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ: παρών, ΑΝΕΛ: κατά), πλήττει βάναυσα το ανθρώπινο αυτό δικαίωμα, αποκαλύπτει τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων για το ζήτημα και παράλληλα ντροπιάζει τη χώρα μας διεθνώς. Αλλά μετά τον εξευτελισμό στο ίδρυμα Κλίντον, κάθε άλλος διεθνής εξευτελισμός ωχριά...

●  Οι εργαζόμενοι στην Eldorado Gold που, έχοντας χάσει την ταξική τους συνείδηση όπως τους επεσήμανε ο υπουργός Εργασίας κ. Σκουρλέτης, έχασαν και τις δουλειές τους. (Αλλά τι φοβούνται, μήπως χάσουν τα 300 ευρώ; που θα έλεγε και ο κ. Φίλης – 25/5). Μαζί με αυτούς και τον εργοδότη τους, άλλοι μικροί και μεγάλοι επενδυτές που εμπιστεύτηκαν τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια (σε ΟΠΑΠ, Ελληνικό, λιμάνι Πειραιά, τράπεζες κ.λπ.).

●  Οι εργαζόμενοι στη Softex (και σε εκατοντάδες άλλες λιγότερο γνωστές επιχειρήσεις), θύματα κι αυτοί της αλεξιεπενδυτικής πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

●  Όσοι πραγματικά πίστεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου.

*Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε έναν υπουργό, για τον οποίο η συμμετοχή στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς (με ολίγη ακροδεξιά) έχει σημαντικό προσωπικό κόστος: Στον χουβαρντά με τα λεφτά των φορολογουμένων υπουργό Υποδομών κ. Σπίρτζη, ο οποίος με πόνο ψυχής εξακολουθεί να υπηρετεί αυτή την κυβέρνηση και να υπογράφει ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέτρα. Για να αισθανθεί καλύτερα καλεί σε κινητοποιήσεις εναντίον όσων νομοθετεί. Πόση γελοιότητα να αντέξουμε;» 

                        (Β' μέρος άρθρου της Γ.Πανοπούλου από την Athensvoice)