Στην Ελλάδα του 2016... (α')

«Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή και η Αριστερά του. Ανήγαγε τον εθνολαϊκισμό σε κυρίαρχη ιδεολογία, υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες με κραυγαλέα ψέματα, διέβαλε όσο κανείς τους πολιτικούς του αντιπάλους, απομόνωσε και έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και μετά; Μετά υπέγραψε τo 3o και σκληρότερο μνημόνιο. Σήμερα ακούμε ότι είχε αναθέσει και στην ΕΥΠ να προσέχει το Νομισματοκοπείο. Από ποιους; Από τους υπουργούς του;

Τώρα που «δεν υπάρχουν νέα ευχάριστα να πει», πασχίζει να στήσει το δικό του κομματικό κράτος αρχίζοντας από τη γνωστή συνταγή του νεποτισμού. Συνοδοιπόροι του, όσοι απέμειναν στα αζήτητα του σκληρού ΠΑΣΟΚ και της Ακροδεξιάς. Πολλοί αναρωτιούνται, αν αυτό είναι η Αριστερά ή αν οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους. Δυστυχώς, αυτή είναι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και όσοι τη γνωρίζουν από παλιά δεν εκπλήσσονται.

O πρωθυπουργός δηλώνει το τέλος του πελατειακού κράτους. Αλλά την ίδια στιγμή: Ιδρύεται νέος δημόσιος οργανισμός, ονόματι ΔΕΠΕΝΕ, χωρίς αντικείμενο αλλά με διευθύνοντα σύμβουλο το σύζυγο βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ. Ακυρώνεται η ηλεκτρονική δημοπρασία δημόσιων έργων που διασφάλιζε τη διαφάνεια ως προς όρους και τους αναδόχους. Μειώνεται το όριο του «Λίαν Καλώς» στις στρατιωτικές σχολές από το 17,5 στο 15 και μάλιστα με 5χρονη αναδρομική ισχύ, για να μπορούν κάποιοι ημέτεροι να αναλάβουν θέσεις ευθύνης.

Διπλασιάζονται οι πολιτικές θέσεις στο δημόσιο. Διορίζονται ως μετακλητοί υπάλληλοι φίλοι και συγγενείς στελεχών της κυβέρνησης, αγνώστων λοιπών προσόντων. Εκτοξεύονται οι μισθοί των πραιτόρων των υπουργικών γραφείων στο ανώτατο κλιμάκιο (γύρω στα €3.000). Με λίγα λόγια, οργανώνονται «αριστερά» πελατειακά δίκτυα. Για όσους γνωρίζουν είναι φυσιολογικό παρεπόμενο. Γιατί η αξιοκρατία είναι αστική αξία, ενώ η ένταξη στο κόμμα, επαναστατική. Συνεπάγεται «αγώνες». Συμμετοχή σε πορείες και απεργίες. Απ’ ό,τι φαίνεται είναι και προσοδοφόρα. Ο μύθος του ηθικού πλεονεκτήματος των ανθρώπων της Αριστεράς ξεφτίζει. Φτιαγμένοι είμαστε όλοι από το ίδιο υλικό. Μερικοί από χειρότερο.

Γυμνός από νέα αφήγηση πασχίζει να αναπαράγει την εξουσία του καταφεύγοντας σε παλαιοκομματικά κόλπα. Αστείες αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους (ο μισθός των οποίων είναι κατά πολύ ανώτερος των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα), υποσχέσεις για διορισμούς σε ΔΕΚΟ και Δήμους, ασφαλιστική προστασία των γνωστών ευνοουμένων, διπλές εξεταστικές σε αιώνιους φοιτητές, απαγόρευση αξιολόγησης σε ιδιωτικά σχολεία και δήθεν διάλογος για την Παιδεία, όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί τού γυρίζουν πίσω τα σχέδια καταστροφής της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

Ένα μείγμα πελατειασμού, κρατισμού, εξυπηρετήσεων αλλά και θωπείας της αριστερής ιδεοληψίας σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πιαστεί από κάπου και να εγκατασταθεί στο μωσαϊκό συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας. Κατά προτίμηση στο μη παραγωγικό τμήμα. Δυστυχώς γι’ αυτόν του έλαχαν δύσκολοι καιροί. Οι θεσμοί δεν θα επιτρέψουν μια νέα, «αριστερή» αυτή τη φορά, λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.

Η εμμονή στην αντιμνημονακή ρητορεία, η έλλειψη πολιτικού και οικονομικού σχεδίου και η στελεχιακή ένδεια οδηγούν σε αδιέξοδο – τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τη χώρα. Η κυβέρνηση τρεκλίζει, τόσο που ακόμα και ο κ. Λεβέντης φαντάζει ως λύση. Η πολιτεία της τείνει να γίνει η βασική αιτία της αδυναμίας της χώρας να βρει διέξοδο από την κρίση. Γιατί ούτε οι δανειστές πίστεψαν ποτέ ότι οι κανόνες του μνημονίου είναι αρκετοί για να βγάλουν το κάρο από το τέλμα. Ο περιορισμός των εξόδων της γενικής κυβέρνησης και η αύξηση των εσόδων μέσω της φορολογίας του πληθυσμού δεν έσωσε ποτέ και καμία χώρα από την χρεοκοπία. Απλώς περιορίζουν προσωρινά τα ελλείμματα.

Ειδικά σε μια χώρα στην οποία τα 61 δις των μέτρων μείωσαν το ΑΕΠ κατά 61 δις (πολλαπλασιαστής 1). Από αυτά, τα 31 δις αφορούσαν φόρους αλλά τα φορολογικά έσοδα είναι μειωμένα κατά 5 δις σε σχέση με το 2009. Αυτά συμβαίνουν όταν η οικονομία είναι κρατικοδίαιτη. Οι σωτήριες δόσεις δεν παύουν να είναι δανεικά που χρεώνονται στις επόμενες γενιές. Η ανεργία δεν θα μειωθεί με διορισμούς, σε ένα κράτος που αργά ή γρήγορα θα περιοριστεί ως μνημονιακή δέσμευση, αν δεν ανοίξουν δουλειές. Η ρευστότητα δεν θα αποκατασταθεί παρά μόνο όταν επανέλθει η κανονικότητα στην αγορά, δηλαδή όταν οι πολίτες εμπιστευθούν την κυβέρνησή τους. Το να διορίζεις την εξαδέλφη σου, ως μετακλητή υπάλληλο, εν μέσω κρίσης δηλώνει αμετροέπεια και πανικό που μεταδίδεται στην κοινωνία.\

Η Ελλάδα είναι χώρα των πολλών μικρών επιχειρήσεων. Κάποτε δούλευαν η χημική βιομηχανία, η μεταλλουργία, η υαλουργία, η κλωστοϋφαντουργία, η μεταποίηση, η υποδηματοποιία, η κονσερβοποιία, η χαρτοβιομηχανία κ.λπ. Δεν έσβησαν λόγω παγκοσμιοποίησης ή εισόδου της Κίνας στην αγορά. Έσβησαν γιατί απώλεσαν το ιδεολογικό στήριγμα. Γιατί πολεμήθηκαν από το «σοσιαλιστικό» κράτος, τα συνδικάτα και το πολιτικό σύστημα και εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους.

Γιατί η φάμπρικα έγινε συνώνυμο της φτώχειας. Και έκλεισε προς μεγάλη ανακούφιση των πολιτών. Τόσο καταλάβαιναν. Η κοινωνία μεταστράφηκε σε αμιγώς καταναλωτική, σε πυκνό πλέγμα εισαγωγών, παροχής υπηρεσιών, κομματικών εξυπηρετήσεων, επιδοτήσεων, προνομίων, δανείων και διαφθοράς με κουμανταδόρο, το εκάστοτε κόμμα εξουσίας και το κράτος του. Η παραγωγή καταδιώχθηκε, η βιομηχανία κατασυκοφαντήθηκε. Οι μεταλλωρύχοι, κατά τον Σκουρλέτη, έχασαν την ταξική τους συνείδηση διότι υπερασπίζονται τη δουλειά και το μεροκάματό τους. Πρωτοφανές».

                            (Α' μέρος άρθρου του Λ.Καστανά απότην Athens Voice)