Αξεδιάλυτο σύνολο...

«Φ​​υσικό περιβάλλον και πολιτιστική κληρονομιά χάρισαν στην Ελλάδα την 26η θέση μεταξύ των 60 καλύτερων του κόσμου, έκρινε το αμερικανικό περιοδικό US News, που διενήργησε τη σχετική έρευνα. Η χώρα μας, σημείωσε, πέτυχε πολύ μέτριες βαθμολογίες σε ό,τι έχει σχέση με την οργάνωση της ζωής, τις υποδομές, την οικονομία. Κέρδισε όμως σε ό,τι έχει σχέση με άυλα αγαθά. Σε ό,τι αφορά την πολιτιστική κληρονομιά το έντυπο κατέταξε τη χώρα μας στην πρώτη πεντάδα (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Γαλλία, Μεξικό), σχετικά με τα θέλγητρα και τις προκλήσεις της φύσης στην 7η θέση, αναφορικά με την πολιτιστική επιρροή στη 18η, με την εξυπηρέτηση του πολίτη στην 21η, τη δυναμική στην οικονομία στην 26η θέση, την επιχειρηματικότητα στην 32η, την ποιότητα ζωής στη 36η θέση. Φθαρμένα, αν και όχι ιδιαίτερα άστοχα, ευκολοχώνευτα στερεότυπα.

Διότι το πρόβλημα της Ελλάδας, με τις αντιφάσεις, τις χρόνιες στρεβλώσεις, τις εμμονές, τις πληγές, τις εκλάμψεις, τη μαγεία της είναι εξαιρετικά πιο σύνθετο. Είναι ένα τόσο... σιδηροπαγές μείγμα αξιοζήλευτων και αξιοκατάκριτων (νησίδες αριστείας στον βόρβορο και μονοπάτια καταστροφής στις συντεταγμένες ευδαιμονίας), που δεν μπορεί να την εντάξει κανείς σε θέσεις μετριότητας, αλλά άλλοτε στην κορυφή και άλλοτε στον πυθμένα.

Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η χώρα του διάφανου φωτός που κάνει τις αισθήσεις πρόθυμες να πανηγυρίσουν, της τσουχτερής αλμύρας όταν τα νερά πυκνώνουν το μπλαβί τους (παρά την οδύνη και τα δάκρυα που προκαλούν – τελευταία με σπαρακτική ένταση), του ξάστερου ουρανού που πνίγει τις γειτονιές με τις χνουδωτές σκιές του, του γέλιου, των ζωηρών συζητήσεων, του χιούμορ που αναβλύζει όταν έχουμε υπερνικήσει τη ματαιοδοξία με την επίγνωση των ορίων μας, του πάθους, του στοχασμού που συγκρατεί λόγια κι επιφωνήματα, του φιλικού αγγίγματος στην πλάτη, των ράθυμων στιγμών ανάμεσα στα ασήμαντα αντικείμενα ενός καφενείου...

Δεν είναι μόνο η χώρα των αφορισμών που εκτοξεύουμε κατά κόρον ως τελεσίδικα και ακαταμάχητα επιχειρήματα, των μύθων που συντηρούμε για να δικαιολογήσουμε το οπισθοδρομικό μας πνεύμα, των οξυδερκών πικρών συμπερασμάτων που καταχωνιάζουμε, της τεχνητής υπερτίμησης των κεφαλαίων μας, της συνεχούς προβολής των επιφαινομένων, της εκ προοιμίου αρνητικής τοποθέτησής μας προς ό,τι υποπτευόμαστε ότι απαιτεί μετακίνηση από τα ισχύοντα, των ευφυολογημάτων που μετατρέπονται σε αδυσώπητη πραγματικότητα...

Δεν είναι μόνο η χώρα των αμαθών, άξεστων, αναιδών, των «εκλεκτών» που μεσουρανούν υπεράνω των δέκα εντολών, των μακάριων παρανομούντων, των μαχητών της κυριαρχίας του εύκολου.

Ελλάδα δεν είναι μόνο η υπενθύμιση αυτού που πεισματικά έχει λησμονηθεί αλλά κοιμάται στο βάθος κάθε ανθρώπου, το ανάβλυσμα από αλήθειες πεταμένες από το σύγχρονο άτομο, οι αντοχές που καταφέρνουν να εξαγνίσουν τα θανατηφόρα πάθη, η ενασχόληση με δραστηριότητες χωρίς οικονομική απολαβή, η αρχαία φωνή του πάθους και του οράματος, οι ζωές–πρότυπα συμφιλίωσης.

Eίναι όλα αυτά μαζί, σφιχτοπλεγμένα σε ένα σύνολο αξεδιάλυτο, εν τέλει καταστροφικό γι’ αυτά που μας χρωματίζουν ως άτομα και μας εξειδικεύουν ως λαό. Και ο από μηχανής θεός της Ελλάδας, που αναμένεται πατροπαράδοτα σε κάθε κρίσιμη στιγμή, δεν έχει πιάσει ακόμη το μεγάλο κόσκινο...

                                  ( Άρθρο της Τ.Καραϊσκάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)