Η βία κατά των γυναικών...

«Η βία σκοτώνει τις γυναίκες 15-44 ετών περισσότερο από τον καρκίνο, τα τροχαία, τον πόλεμο, τις επιδημίες. Οι μισές από τις γυναίκες θύματα ανθρωποκτονίας έχουν δολοφονηθεί από νυν ή πρώην σύζυγο ή σύντροφο. «Εγκλήματα πάθους». Δηλαδή ανικανότητας διαχείρισης της ζήλιας ή της οργής που προκαλεί η απόφαση της γυναίκας να φύγει... Ο συζυγοκτόνος του Βελβεντού ομολόγησε ότι σκότωσε τη γυναίκα του γιατί είχε ζητήσει διαζύγιο. 

Ο Λέσι Κλοντ, στη Χαλκιδική, μαχαίρωσε την εν διαστάσει σύζυγο και απήγαγε το ένα από τα δύο παιδιά τους γιατί δεν άντεχε τον χωρισμό. Ιδια ήταν τα αίτια όλων των γνωστών φρικιαστικών εγκλημάτων. 1987. Ο 25χρονος Π. Φραντζής δολοφονεί, τεμαχίζει και πετά στα σκουπίδια τη 18χρονη Ζωή Γαρμανή. 1999. Ο 23χρονος Γ. Σκιαδόπουλος στραγγαλίζει την 30χρονη Τζούλι Σκάλι, βάζει το ακέφαλο σώμα της σε βαλίτσα, την πετά σε λίμνη της Καβάλας και περιφέρεται στα κανάλια κλαίγοντας για την εξαφάνισή της. 2005. Ο 23χρονος Δ. Μουρατίδης στραγγαλίζει την Κική Κούσογλου, 20 ετών, και τη θάβει σε εξοχή της Βέροιας. 2008. Ο 27χρονος Θ. Αρβανίτης σκοτώνει, αποκεφαλίζει την 25χρονη δασκάλα Αδαμαντία Κάρκαλη και περιφέρει το κεφάλι της στους δρόμους της Σαντορίνης. Και δεκάδες άλλων, π.χ. την τελευταία διετία-τριετία, που έχουν περάσει στα ψιλά. 

Οπως η υπόθεση με τον 35χρονο που κατακρεούργησε με 78 μαχαιριές την 21χρονη φίλη του στην Καστοριά. Τον ταχυδρόμο που πυροβόλησε και σκότωσε τη φίλη του, υπάλληλο των ΕΛΤΑ, μητέρα δύο παιδιών, μέσα στο κτίριο των Ταχυδρομείων στον Πειραιά. Τον επιχειρηματία στη Μυτιλήνη που στραγγάλισε τη γυναίκα του και την έθαψε σε γειτονικό υγροβιότοπο. Τον μεσήλικα στην Πάτρα που έπνιξε τη σύζυγό του στην μπανιέρα, επειδή του είχε ζητήσει να χωρίσουν...

Είναι συντριπτικά περισσότερες οι ανθρωποκτονίες πάθους με θύτη άνδρα. Κι αυτό δεν οφείλεται σε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είδους, αλλά στο αίσθημα κατοχής του άλλου και στις δοξασίες του άνδρα για τη γυναίκα, η οποία, ανάλογα με την κοινωνική τάξη, το επίπεδο ανάπτυξης, τον βαθμό πολιτικής σταθερότητας, τον πολιτισμό ή τη θρησκεία, είναι «ον διπρόσωπο», «άπιστο», «ενσάρκωση της ανεπάρκειας, του κινδύνου, του σκότους», ο «όφις του πειρασμού και της καταστροφής».

Μπορεί ένα πανύψηλο τείχος να χωρίζει τον κόσμο των γυναικών της Δύσης από εκείνον της Ανατολής (σε ορισμένες επαρχίες της Κίνας μια γυναίκα αξίζει λιγότερο από ένα κοτόπουλο), όμως ακόμη και στη Σουηδία κάθε δέκα μέρες μια γυναίκα κακοποιείται μέχρι θανάτου. Στη Δύση οι γυναίκες δεν χρειάζεται να παλέψουν για να αποδείξουν ότι είναι ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Ωστόσο δεν έχουν εξαλειφθεί οι διακρίσεις, οι ποσοστώσεις, οι επέτειοι –που τις κάνει να μοιάζουν με ένα εξωκοσμικό είδος, μάλλον κατώτερο για να χρειάζεται την άπαξ ετησίως μνημόνευση– και κυρίως τα βαθιά φυτεμένα στερεότυπα... Οπότε, άντε μετά να πείσεις ότι το φύλο δεν είναι ένα προκαθορισμένο χαρακτηριστικό του ατόμου, ότι δεν αποκαλύπτει αυτό που είμαστε και ότι είναι ολέθρια η λογική του παραδοσιακού δυϊσμού που αποσιωπά τους άνισους πόλους και τις μη ισοδύναμες σχέσεις εξουσίας».

                                   (Άρθρο της Τ.Καραϊσκάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)