Υποσχέσεις...

«Όταν προεκλογικά υπόσχεσαι δέκα πράγματα, που θεωρείς ως τα πιο σημαντικά του προγράμματός σου και μετεκλογικά τα αναιρείς όλα, για ποιον λόγο δικαιούσαι να συνεχίσεις να κυβερνάς; Ο ψηφοφόρος, καλώς ή κακώς, σου έδωσε εντολή να τα εφαρμόσεις. 

Το ότι ανάμεσά τους υπάρχουν αντιφάσεις – δεν είναι δυνατόν, π.χ. να αυξηθούν οι δαπάνες και ταυτόχρονα να μειωθούν τα έσοδα – μπορεί να χαρακτηρίζει ένα σώμα ψηφοφόρων που ψηφίζει με το συναίσθημα παρά με τη λογική, αλλά χαρακτηρίζει και τον πολιτικό που υποσχέθηκε πράγματα που δεν γίνονται. Διότι δύο τινά ισχύουν όταν κάποιος λέει, για παράδειγμα, “δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μην μας δώσει λεφτά η Μέρκελ”: ή δεν έχει ιδέα πώς λειτουργεί ο κόσμος, οπότε είναι επικίνδυνα χαμηλής νοημοσύνης ή ξέρει, και σου λέει ψέματα, οπότε είναι επικίνδυνα απατεώνας.

Η καθιέρωση της πολιτικής απάτης ως μόνιμης πολιτικής συμπεριφοράς οφείλεται και στο θεσμικό κενό, που δίνει τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε να υπόσχεται ατιμώρητα οτιδήποτε. Ενώ ακόμα και για μια ευτελή απάτη ο απατεώνας πάει στο δικαστήριο, για την πολιτική απάτη που μπορεί να βυθίσει μια χώρα στα τάρταρα και να κοστίσει δισεκατομμύρια ευρώ, δεν πάει πουθενά. Ενώ για να αποφασίσεις ποιος θα σου χτίσει μια αποθήκη, παίρνεις προσφορές με πλήρη κοστολογική ανάλυση και χρονοδιάγραμμα εργασιών, για να αποφασίσεις ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα, παίρνεις αόριστες υποσχέσεις.

Η δυνατότητα που δίνεται σε οποιονδήποτε ανόητο, άσχετο, ή καραμπινάτο απατεώνα να κοροϊδεύει τον ψηφοφόρο πρέπει να αντιμετωπισθεί θεσμικά[...]

Κάποιος που διεκδικεί να ορίσει τις τύχες μας για τα επόμενα 4 χρόνια οφείλει να υποβάλει αναλυτικά σχέδιο ενεργειών, και με υποπεριπτώσεις! Τι είναι οι εκλογές, αν όχι διαγωνισμός ανάθεσης έργου, του πιο σημαντικού σε μια χώρα; Γιατί έχουμε συμβιβαστεί τόσο πολύ με τη λογική “γουρούνι (ή και παγώνι) στο σακί”;

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι πλέον ένα δυσλειτουργικό σύστημα. Ρωτάει τους πολίτες για πράγματα που αγνοούν. Αναγάγει σε πολιτικά, θέματα που είναι καθαρά τεχνικά, για να αποποιηθούν οι πολιτικοί της ευθύνης, φορτώνοντάς την στον “σοφό λαό”. Όμως, ένας λαός ανενημέρωτος δεν μπορεί να αποφασίζει σοφά, ακόμα κι αν έχει την ικανότητα. Οφείλουμε να τη βελτιώσουμε, εμπλουτίζοντάς την με νέους θεσμούς, που θα εισάγουν την έννοια της ευθύνης και του κόστους. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι πάντα νεφελωδώς “πολιτικό”. Πρέπει και να τσούζει, τουλάχιστον στο πορτοφόλι. Πώς θα σας φαινόταν αν μια κυβέρνηση που θα έσκιζε – μέρα μεσημέρι – τις προεκλογικές της εξαγγελίες υποχρεωνόταν να πληρώσει με δέσμευση της προσωπικής περιουσίας των μελών της τουλάχιστον το κόστος των εκλογών που θα προέκυπταν από την έκπτωσή της;» 

                           (Απόσπασμα άρθρου του Θ.Τζήμερου- Δημιουργία Ξανά)